Met het inmiddels beruchte vervolg in de bioscopen kunnen we er natuurlijk niet onderuit om eens terug te blikken op de klassieker waar het 30 (!) jaar geleden mee begon. In de komische sciencefiction Ghostbusters heeft The Big Apple (New York) last van een bijzondere plaag: geesten. Omdat niet veel mensen er in geloven worden vier wetenschappers die het occulte bestuderen niet serieus genomen. Toch beginnen ze een eigen bureau en ontwikkelen ze apparatuur waarmee zij allerlei soorten en classificaties aan geesten vangen. En met succes, want al snel ontdekken ze een portaal naar een andere dimensie, wat wel eens het einde van de stad kan betekenen en een overwinning voor de spoken, klopgeesten en demonen.
Het is moeilijk om je vinger erop te leggen waar het succes van deze flauwe komedie vandaan komt, maar jarenlang was Ghostbusters op televisie te zien en zelfs na dertig jaar wordt de zin “Who ya gonna call?” steevast in koor gevolgd door “Ghostbusters!”. Vergeleken met andere sciencefiction-komedies uit die tijd – want dat waren er nogal wat – is Ghostbusters verrassend knap in elkaar gezet. De geesten zijn leuk geanimeerd, zowel qua CGI als de typetjes waar voor is gekozen (de dikke vreetzak Slimer, een enge heks-achtige verschijning en de demonische honden uit de hel die de vorm aannemen van tot leven gewekte waterspuwers). De plasmageweren (“Whatever you do, don’t cross the streams!”) en de spoken-vallen waar het team mee is uitgerust doen menig tienerhart sneller kloppen en natuurlijk is de gigantische maar beangstigend realistische Marshmallow-man een icoon geworden. Veel van de animaties werden gemaakt door de stop-motion techniek waarbij je een pop foto voor foto animeert, en waar dat in veel films erg hakkelig overkomt valt dat in Ghostbusters goed mee.
Naast de look and feel is de humor erg opvallend. Het team van wetenschappers is goed op elkaar ingespeeld, maar elk heeft zo z’n karaktertrekjes. De leider van de groep, Peter Venkman, wordt gespeeld door Bill Murray en dat is misschien wel zijn bekendste rol ooit. In deze film is hij zo ontzettend cynisch dat geen enkel personage er ongeschaad vanaf komt – vooral de spoken niet. Met zijn gortdroge kop en zijn oneliners draagt Murray de hele film en als je het mij vraagt is dat de voornaamste reden van het succes van Ghostbusters. Tegenover hem staat de eveneens cynische secretaresse Dana Barrett, gespeeld door Sigourney Weaver. Het wil nog wel eens botsen tussen beide ego’s en natuurlijk groeit dat uit tot een voorzichtige romance tussen de wetenschapper en typmiep. Maar hoe dat afloopt zie je pas in deel twee, die vijf jaar later uit kwam. In de jaren daarna werden ook nog verschillende geanimeerde Ghostbusters-series geproduceerd voor op televisie, maar die zijn zowel qua inhoud als humor bij lange na niet zo leuk.
Waar Ghostbusters echt goed in is geslaagd, is het creëren van een eigen canon. Dat is ook de reden waarom er na zoveel jaren nog steeds aandacht aan wordt besteed. In de eerste film gebeurt best veel: een wetenschappelijke benadering van iets wat bekend staat als erg spiritueel, het ‘revenge of the nerds’ niveau waarmee een stel sukkels toch gelijk blijkt te hebben, en natuurlijk de geweldige opbouw naar een groteske climax. De wetenschappers leren zelf steeds meer over hoe ze om moeten gaan met de geesten en spoken, dus hun middelen worden steeds sterker. Uiteindelijk bouwt het plagerige gedrag van een paar klopgeesten in de plaatselijke bibliotheek op naar agressieve demonen die mensen kunnen bezitten en de aanwezigheid van een portaal dat de wereld in gevaar brengt. Het is allemaal behoorlijk over de top, maar vanwege de grote variatie aan thema’s is het een klassieker geworden die veel mensen aanspreekt.
Zoals bij veel films is het moeilijk om het eerste deel te overtreffen, zoals ook deel 2 en de geanimeerde series niet konden doen. Het is dan ook te verwachten dat de 2016-versie nooit een kaskraker zal worden, ondanks dat de volledige trukendoos is opengetrokken (een volledig vrouwelijke cast, cameo’s van de originele cast en terugkomst van Slimer). Toch zal de film een momentje van nostalgie zijn en belooft de trailer in ieder geval genoeg humor. Want een thema als geesten grappig maken, dat kunnen er maar weinig. I ain’t afraid of no ghost!
Pingback: Ghostbusters: Afterlife - Play Watch Read