Wanneer er diverse kinderen op brute wijze worden vermoord ontstaat er grote onrust onder de bevolking van een Duitse stad. De politie gaat met man en macht op zoek naar de moordenaar en gaat daarbij zo grondig te werk dat de volledige plaatselijke onderwereld wordt lamgelegd. Dit valt uiteraard niet goed bij de belangrijkste leiders uit deze onderwereld. Er zit eigenlijk maar één ding op, zelf de dader zoeken.
Toen Fritz Lang in 1930 begon met het produceren van zijn film had hij daar nog een andere naam voor in gedachten. Mörder unter uns was de naam en hij plaatste hier advertenties voor waarin hij aangaf dat de film ging over een kindermoordenaar. Het duurde niet lang voor hij diverse dreigbrieven ontving en hij kreeg ook al geen toestemming om gebruik te maken van de filmstudio’s van Staaken Studios. Lang liet het hier niet bij zitten en ging verhaal halen bij de baas van Staaken Studios die hem vervolgens liet weten dat hij werd verdacht van Nazi-banden en dat de makers van de film ervan werden verdacht de Nazis te willen weergeven.
Uiteindelijk werd M toch geschoten in een Staaken Zeppelinhalle studio die zich net buiten Berlijn bevond. In plaats van zijn eigen productiemaatschappij maakte hij de film voor Nero-Film. De research die Lang deed voor zijn film was behoorlijk uitgebreid en hij spendeerde dan ook acht dagen in een gesticht waar hij daadwerkelijk kindermoordenaars ontmoette, waaronder Peter Kürten op wie volgens velen het verhaal van M gebaseerd is. Voor het maken van de film maakte hij ook gebruik van meerdere criminelen om de authenticiteit te bewaren. Uiteindelijk werden 25 castleden dan ook aangehouden gedurende de opnames. Peter Lorre werd gekozen voor de hoofdrol en die vervulde hij afwisselend met zijn theaterwerk voor Squaring the Circle van Valentine Katayev.
Hoe verleidelijk het misschien ook zou zijn om een dergelijke film te voorzien van gruwelijke beelden, Lang speelde het klaar om geen daadwerkelijk geweld of kindermoorden op het scherm te laten zien. Later gaf hij aan dat het de enige manier was om de kijker zijn eigen fantasie te laten gebruiken die vaak veel gruwelijker is dan wat hij zelf had kunnen bedenken.
M was voor Lang de eerste film die hij maakte waarin geluid werd gebruikt. Tot die tijd was de techniek nog niet zo ver geweest dat geluid gebruikt kon worden waardoor films vaak werden voorzien van tekst ballonnetjes om de verhaaldelen die niet zonder spraak duidelijk werden toch uit te kunnen leggen. Lang experimenteerde met de techniek en dat leverde een complexe soundtrack op. In de film wordt gebruik gemaakt van een verteller, maar wordt ook geluid gebruikt om acties en spannende momenten meer nadruk te geven. Door het gebruik van geluid kon Lang ook langere scènes gebruiken.
Er zijn in de loop der tijd diverse versies van M verschenen, zo werd de film op 11 mei 1931 in Berlijn voor het eerst getoond in een versie die 117 minuten duurde. Het originele negatief wordt bewaard in het Federale Film Archief in een 96 minuten durende versie en in 1960 werd een 98 minuten durende versie uitgebracht. Pas in het jaar 2000 werd de film door het Nederlands Film Museum en samenwerking met het Federale Film Archief, The Cinemateque Suisse, Kirsch Media en ZDF/Arte gerestaureerd waaruit een 109 minuten durende versie voortkwam die door Janus Films werd uitgebracht.
Het is best zeldzaam dat een film die stamt uit het jaar 1931 nog zo goed meegaat met de tand des tijds. M is uniek doordat het ook gelijk één van de eerste films was die met geluid werd opgenomen. Films als Nosferatu (1922) en Metropolis (1927) maakten nog geen gebruik van deze technieken en moesten dus nog werken met tekst ballonnen. Lang maakte de film vooral ook als een waarschuwing voor moeders dat ze hun kinderen niet moesten verwaarlozen. Hij beschouwde M ook jaren als zijn favoriete film uit eigen oeuvre. M staat al sinds 2010 in de top 100 van de best films of world cinema lijst van Empire Magazine. In deze lijst bezit M de 33e plaats.
