Een echte, ouderwetse en klassieke romantische komedie: Mystic Pizza. Gaat deze film over pizza’s? Nee. Nouja, een heel klein beetje dan. Verder is deze film vooral cliché tot op het bot, vol voorspelbare plottwists en met een einde dat vanaf het begin te verwachten valt. Toch is deze romkom, gemaakt door Donald Petrie in 1988, er niet zomaar een, het is namelijk de grote doorbraak geweest van Julia Roberts! Daarom de hoogste tijd om bijna 30 jaar later eens te kijken hoe deze film nu bevalt. Schuif die pizza maar alvast in de oven, want dit wordt smullen!
De drie vriendinnen Daisy (Julia Roberts), Kat (Annabeth Gish) en Jojo (Lili Taylor) werken in een pizzeria waar de Mystic Pizza wordt verkocht: een bijzonder lekkere pizza met geheim recept. De drie meiden verschillen enorm van elkaar en worstelen alle drie met de liefde. Jojo is stapelgek op haar vriend Bill, maar heeft last van bindingsangst en durft zich niet aan hem te binden, terwijl Bill juist dolgraag wil trouwen. Kat is een serieuze jongedame met meerdere baantjes. Al haar verdiende geld spaart ze op in de hoop te kunnen beginnen aan haar studie aan Yale. Maar dan wordt ze verliefd op de man voor wiens kind ze oppasser is. Daisy is een spring-in-‘t-veld en gaat heupwiegend door het leven, met haar weelderige krullenbos en haar lippen zwoel getuit. Maar ook zij wordt hopeloos verliefd op de rijke, deftige Charles Windsor Jr. Door lief en leed worstelen de drie meiden zich overal samen doorheen met als uiteindelijke boodschap dat de vriendschap toch zal overwinnen.
Inderdaad, geen ijzersterk plot. Er kan nu alvast verklapt worden dat er geen verrassingen zullen zijn. Maar clichés zijn natuurlijk clichés met een reden, omdat ze goed werken. En dat is ook precies wat geldt voor deze film. De drie meiden vullen elkaar perfect aan en ze tonen een mooie, soms zelfs ontroerende vriendschap. Ook hebben alle drie de hoofdpersonages een eigen karakter. Het zijn ronde personages, met eigen motivaties, verlangens en doelen in het leven. In hun levensfase worstelen ze alle drie met hun eigen problemen die de kijker moeiteloos mee weten te nemen. De film wordt nergens traag of saai, wat eigenlijk ook best knap is voor een film waarvan het einde aan het begin al bekend is.
De humor is gezellig en sfeervol. Het is geen film vol moppentappen of slapstick humor en als kijker zul je geen tranen van het lachen over je wangen hebben, maar de subtiele, ongemakkelijke en humoristische situaties geven toch een algehele humoristische en gezellige toon aan de film. Wat ook bijdraagt aan deze sfeer zijn de verschrikkelijke en fantastische outfits uit de jaren 80 in deze film. Veel te grote truien, de gekke uniforms van het restaurant, gekke grote trouwjurken met heel veel prullaria eraan en Julia Roberts die zichzelf af en toe in een hele strakke, sexy jurk hijst. Ook de muziek is heerlijk eighties en past naadloos bij de rest van de film.
De drie actrices zijn echt bijzonder goed op elkaar ingespeeld en weten een prachtige chemie onderling neer te zetten. Doordat ze zo van elkaar verschillen, zal iedere kijker zich wel in een van de hoofdpersonages herkennen. Echter, het meest hartbrekende acteerwerk in deze film is niet afkomstig van de beroemde Julia Roberts, maar van Annebeth Gish, een actrice die later helaas veel minder beroemd is geworden. Haar rol als Kat is ontroerend, oprecht en compleet overtuigend. Hoewel achteraf misschien Julia Roberts de hoofdrol lijkt te hebben, omdat zij de enige is die beroemd is geworden van de drie, zijn de drie personages juist zeer gebalanceerd en aan elkaar gewaagd. Het is juist hun samenspel dat de film zo sterk maakt. Andere rollen in de film zijn weggelegd voor Vincent D’Onofrio, William Moses en Adam Storke. Absoluut geen sterrencast dus, wat eigenlijk wel lekker verfrissend is. Door de onbekende gezichten voelt het bijna alsof je naar normale mensen zit te kijken in hun eigen dagelijkse leven. Totdat Julia Roberts weer eens met haar haren zwiept. Overigens is er ook een kleine cameo weggelegd voor een piepjonge Matt Damon.
Een goede pizza heeft niet veel ingewikkelde of verrassende ingrediënten nodig. Als de deegbodem maar goed is, de tomatensaus lekker, en de kaas overvloedig. En dat is ook precies wat Mystic Pizza is. De muziek is prettig, de sfeer is goed, het acteerwerk is meer dan prima en al met al weet de film een aangename sfeer aan te zetten. Mooie vriendschappen, interessante relaties tussen personages en heerlijke pizza’s nemen de kijker gemakkelijk mee in de wereld van Mystic Pizza. Nee, geen verrassende plottwists, nieuwe filmstijlen of uitzonderlijke verteltechnieken. Gewoon simpel en lekker en een echte aanrader voor op iedere gezellige filmavond. Net als pizza.
