Herinner je het nog, de millenniumbug die nooit kwam? Eind jaren 90 was de ICT-wereld bang dat bij de start van het nieuwe millennium veel computers zouden crashen omdat jaargetallen werden aangeduid met alleen de laatste twee cijfers. Van 1999 naar 2000 zou dus in computertermen van 99 naar 00 betekenen en dat had best grote problemen kunnen veroorzaken bij banken en voorraadsystemen. Inmiddels weten we dat het allemaal wel mee viel. In Office Space zien we een aantal collega’s die de nobele maar oersaaie taak hebben om computersystemen klaar te maken voor de millenniumbug.
Een saai onderwerp, een saaie baan en een saaie werkomgeving. Levert dat dan ook een saaie film op? Nee, absoluut niet. Office Space komt uit de stal van Mike Judge, het brein achter de banale cartoon Beavis and Butt-Head, de beangstigend vooruitziende blik in de komedie Idiocracy, en de hedendaagse ICT-serie Silicon Valley. Wie zijn werk kent, weet dat zijn humor op het eerste gezicht vrij plat is, maar toch een intellectuele laag heeft. En dat is bij Office Space niet anders.
De hoofdrol is weggelegd voor Ron Livingston die in de vorm van Peter een vastgesleten leven leidt. Zijn baan is oersaai en zijn relatie ligt in de kreukels, maar na een mislukte hypnotherapie-sessie om de band tussen hem en zijn egocentrische vriendin te herstellen, slaat zijn leven om. Hij besluit niet meer naar zijn werk te gaan en negeert de telefoontjes van zijn vervelende baas. Om het in hedendaagse webtermen te zeggen: hij geeft zero fucks. Toch knaagt er iets en zint hij op wraak. Samen met zijn nerdy collega’s bedenkt hij een plan om het bedrijf waar ze werken eens flink te belazeren.
Peters baas ken je waarschijnlijk wel van de That would be great-meme, wat maar weer bewijst dat deze film zijn voetsporen heeft achtergelaten. Office Space kent geen echt grote sterren, hoewel Jennifer Aniston en John C. McGinley (beter bekend als Dr. Cox uit de serie Scrubs) aardige bijrollen hebben. Aniston is als nieuwe vriendin van Peter de meest normale van het stel en collega Milton (Stephen Root) spant de kroon als absurd komisch bijrolletje. Hij heeft niet veel met de rode draad te maken, maar is een hilarische toevoeging. Met zijn enorme jampotglazen hangt Milton de autist uit die door iedereen wordt gepest of genegeerd en ook hij is een bekend gezicht geworden in de wereld van memes.
Naast het komische bijrolletje vloeit de humor vooral voort uit de dialogen. Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, er wordt veel gepraat en de frustratie van het hebben van een oersaaie baan is voor velen erg herkenbaar. Dat Peter besluit te kiezen voor zijn eigen lot is iets wat misschien wel meer mensen zouden willen doen, maar niet durven. Dat geeft de kantoorlui uit Office Space een hoge gunfactor. Extra grappig is de vormgeving van de kantooromgeving als de de film nu zeventien jaar later kijkt: grijze cubicles, lelijke en te grote kantoorpakken, langzame printers en zogenaamd grappige koffiemokken maken het jaren 90 sfeertje helemaal af.
Waarom moet je Office Space nu nog kijken? Omdat het komedie is die tegenwoordig niet meer ziet. Het is veilige humor zonder absurde typetjes en maakt juist gebruik van het alledaagse. Daarnaast geeft het natuurlijk ook een nostalgisch gevoel om terug te kijken op de tijd waarin bureaucratie belangrijker was dan een fijne werkplek, en computers nog in hun kinderschoenen stonden.
