Ijdelheid, Hebzucht, Wellust, Afgunst, Gulzigheid, Woede en Luiheid. De zeven hoofdzonden van het leven die lang geleden voor het eerst werden opgesteld door een Rooms-katholieke paus. Bijna iedereen bezit ze alle zeven wel in zekere mate en dat is ook helemaal niet erg. Het wordt pas een probleem wanneer ze de vrije hand krijgen en iemand compleet de controle verliest. Dit wordt ons goed duidelijk gemaakt in de film die we hier gaan bespreken. Misschien heb je het al geraden, maar Se7en is vandaag het antwoord op de vraag: What’s in the old box?!
In het jaar 1995 zag een duister stukje cinema het levenslicht. Se7en, een lugubere misdaad-film met Brad Pitt en Morgan Freeman in de hoofdrollen, liet de wereld kennis maken met een nieuw soort thriller. Het soort waar veel filmstudios zich tot dat moment nog niet aan hadden durven wagen. De intro van de film zet al gelijk de macabere toon op een manier die toen nog erg ongebruikelijk was, maar sindsdien vaak gekopieerd is. De thema’s, de duistere gloed over de film, de verdorven stad waar alles stuk lijkt en natuurlijk het bekende einde, zorgen dat die sfeer consequent aanwezig blijft. Je wordt meegesleept in een psychologisch spel tussen detectives en seriemoordenaar, waarbij de ene aanwijzing nog gruwelijker is dan de andere.
De film begint namelijk met de oude detective William Somerset (Freeman), die aan het einde van zijn carrière staat. Hij is een rustige, intelligente man. Met nog zeven dagen te gaan tot zijn pensioen krijgt hij een nieuwe partner om in te werken. Detective David Mills (Pitt) is een jonge agent die net met zijn vrouw (Gwyneth Paltrow) naar de stad is verhuisd. Hij is een heethoofd, maar goed in wat hij doet, en na een enigszins ongemakkelijk begin, leren de agenten elkaar waarderen. Wanneer ze het eerste lijk vinden, een man die zichzelf bijna letterlijk dood heeft gegeten, begint voor Somerset en Mills een laatste en eerste zaak die ze niet snel zullen vergeten.
De zeven zonden staan namelijk centraal. En elk lijk wat de twee agenten vinden, is op een of andere manier toegetakeld in relatie tot deze zonden. Dit geeft de film nog een extra psychologisch gestoord tintje en gelukkig maar. Want toen regisseur David Fincher het script van de film ontving, zat hij op een punt in zijn leven waarop hij niet dacht snel weer een film te gaan maken. Zelf zegt hij: “Ik dacht dat ik nog liever zou sterven aan darmkanker, dan een nieuwe film maken, totdat ik dit script las.” De grap hierbij is dat de filmstudio hem per ongeluk een verkeerde versie van het script stuurde. Ze hadden namelijk het einde veranderd, want dat was té heftig, maar Fincher ontving de ongecensureerde, originele versie. Sinds dat moment heeft de filmstudio nog pogingen gedaan om het einde te veranderen, maar zowel Fincher als Brad Pitt bleven opstandig. Als het einde zou worden veranderd, zouden zij ermee stoppen.
Het is maar goed dat ze voet bij stuk hielden, want het einde is één van de dingen die Se7en zo bijzonder maakt. Zonder al te veel te verklappen voor zij die, wonder boven wonder, nog niet weten wat er gebeurt, kan in ieder geval gezegd worden dat het einde niet is wat filmstudio New Line ervan wilde maken. Hun gecensureerde versie bevatte een standaard actiescène, waarbij de dader uiteindelijk wordt neergeschoten. Dit zou zonde zijn geweest en niet passend bij een film die zo goed in elkaar zit. Naast Se7en hebben Pitt en Fincher nog een film gemeen: Fight Club. En alhoewel Se7en waarschijnlijk niet kan tippen aan de cultstatus van deze film, heeft het een veel bredere aantrekkingskracht op het grote publiek en zal het een favoriet zijn bij fans van crime- en thrillerfilms. Wederom toont den ouden doosch de kracht van goed acteer- en regisseerwerk, gecombineerd met een sterk script. Met een budget van dertig miljoen zet Se7en iets neer, waar een recente blockbuster als Batman vs Superman (met een meer dan acht keer zo groot budget), niet eens bij in de buurt komt.
Pingback: Evil Dead Rise - Play Watch Read