Op deze zondagmiddag die toch echt onvermijdelijk kerstavond gaat worden, kunnen we natuurlijk niet anders dan een echte, goeie, lekkere kerstfilm onder het stof vandaan halen. Love Actually kan natuurlijk opgezet worden en is sowieso een goede keus. Maar wat nou als je voor die andere kerstige romkom gaat? Die ene die misschien stiekem nét zo leuk is? We hebben het natuurlijk over The Holiday, dé kerstfilm uit 2006 geregisseerd door Nancy Meyers met Cameron Diaz, Kate Winslet, Jack Black en Jude Law in de hoofdrollen.
Nancy Meyers kun je onder andere kennen van haar andere romantische, komische films, zoals The Parent Trap (1998), What Women Want (2000), Something’s Gotta Give (2003) en It’s Complicated (2009). Allemaal films die draaien om ingewikkelde relaties tussen mannen en vrouwen met een komisch randje en een happy ending. The Holiday vormt daarin geen uitzondering. Toch heeft deze film iets waardoor dit stiekem écht een fantastische kerstfilm blijft, hoe vaak je hem ook ziet, hoe voorspelbaar en zoetsappig hij ook is. Hoe komt dat toch?
In The Holiday besluit de Amerikaanse Amanda (Cameron Diaz) dat het genoeg is geweest. Ze heeft het net uitgemaakt met haar vreemdgaande vriendje en wil de aankomende kerst niet alleen in haar veel te grote huis zitten. In haar zoektocht naar een leuk vakantiehuisje komt ze de woning van de Britse Iris (Kate Winslet) tegen. Ook Iris wil wel graag even weg van huis, de man op wie zij al jaren verliefd is heeft namelijk zojuist bekend gemaakt verloofd te zijn. De twee vrouwen besluiten de komende twee weken van woning te wisselen en de feestdagen in elkaars huis te spenderen. Ze ruilen van huis, huisdieren en vrienden en dat leidt dan ook tot interessante ontmoetingen in beide landen. Amanda loopt al gauw de knappe broer van Iris, Graham (Jude Law), tegen het dronken lijf, en Iris wordt verrast door het gezelschap van Amanda’s collega Miles (Jack Black).
De twee dames zijn charmant en zetten beide hun rol als verdrietige, eenzame vrouw op een humoristische manier neer. Ze weten grappig, herkenbaar en pijnlijk te zijn, zonder daarin té ongemakkelijk of ongeloofwaardig te worden. Als Amanda in haar Britse hutje in the middle of nowhere keihard (en keivals) Mr. Brightside van The Killers aan het meezingen is, voel je een steek van herkenning. Net als wanneer ze met haar muts op en een glas wijn in bed kruipt om in haar eentje een film te kijken en zich heel erg zielig te voelen. Waar Cameron Diaz in sommige films onuitstaanbaar is, is Amanda in deze film best charmant en makkelijk om bij in te leven. Kate Winslet maakt haar personage Iris aandoenlijk in haar onschuld en verovert dan ook met gemak de harten van alle kijkers. Maar de echte hartenveroveraars zijn wellicht wel de twee mannen, Jude Law en Jack Black. “Jack Black, een hartenveroveraar?!” Ja, het is echt waar. Van Jude Law zijn we natuurlijk gewend dat hij een sexy charmeur is, maar van alle rollen die Jack Black in zijn leven gehad heeft, is dit zeer waarschijnlijk de enige waarin hij oprecht charmant, zelfs bijna aantrekkelijk is! Waar Black vaak vervalt in oppervlakkige grapjes en platte, ordinaire houdingen, is hij hier juist terughoudend, aandoenlijk en integer. Het maakt hem knuffelbaar en tot een ontzettend fijn personage om naar te kijken.
Er zijn nog wat andere acteurs die ook zeker een vermelding verdienen. Oud-Hollywood-ster Eli Wallach schittert in zijn rol als oude buurman, Arthur, die zijn levenlang muziek voor films heeft gecomponeerd en nu met pensioen is. Ook hij vormt een aandoenlijk en aantrekkelijk punt in de film, iemand naar wie je als kijker graag kijkt en met wie je oprecht het beste voor hebt. Een spontane cameo in de film is weggelegd voor Dustin Hoffman die als zichzelf in een videotheek in Los Angeles rondloopt, waar hij mompelt dat hij ook nooit een moment rust krijgt wannerer Iris en Miles druk zingend langslopen. Het schijnt dat deze cameo zó spontaan was, dat hij uberhaupt nooit in het script stond. Dustin was toevallig in de buurt van de opnames, kende Nancy Meyers, en toen leek het ze wel grappig om hem er heel even in te stoppen.
De film zit bovendien vol allerlei grappige interne verwijzingen, die overigens pas opvallen wanneer je de film vaker kijkt. Zo zal Dustin Hoffman ook weinigen de eerste keer opvallen. Daarnaast zit de film vol verwijzingen naar bekende films en componisten. Eli Wallach kun je namelijk onder andere kennen van The Good, The Bad and the Ugly (1966), een film waar Ennio Morricone de componist voor was. De film zit vervolgens vol met referenties naar het werk van Morricone, waarbij Miles meerdere malen verzucht hoe fantastisch zijn muziek is. Maar niet alleen Morricone wordt vereerd, er is ook aandacht voor de muziek van Hans Zimmer. Dit terwijl Zimmer zelf degene was die de muziek voor The Holiday componeerde! Terwijl Miles dus enthousiast het deuntje van Driving Miss Daisy meezingt, speelt in de volgende scène de volgende compositie van Hans Zimmer met de scène mee. Ook een van de sterke punten van de film trouwens, de prachtige filmmuziek draagt echt bij aan het hele gevoel wat de film meedraagt. Het zorgt ervoor dat alles klopt en soepel loopt.
De film wordt nergens traag, maar houdt tempo, blijft interessant, bindt de kijker aan de personages en zorgt dat de kijkers vergeten dat zij de afloop al weten. Dat maakt ook dat deze film zo geschikt is om ieder jaar opnieuw te kijken zonder dat hij gaat vervelen. Het is de perfecte romantische komedie: romantisch, komisch en tijdloos. Wij zetten deze film dan ook ieder jaar opnieuw weer op de watchlist!
