Met de kou in de lucht en de feestdagen in het vooruitzicht is het tijd om een kerstige film uit de oude doos te halen. The Princess Bride is verre van winters, kent geen Kerstman en heeft ook geen rendieren. Wel vind je een sprookjesachtig avontuur, een vriendelijke opa en ontzettend flauwe jaren 80-humor.
Een grootvader besluit zijn zieke kleinzoon voor te lezen uit een boek dat al generaties meegaat. Bij de titel A Princess Bride schrikt de jongen meteen terug, want hij wil liever iets horen over actie en geweld, en niets wat met prinsessen, liefde of kussen te maken heeft. Toch blijft zijn opa aandringen en begint hij te vertellen. En inderdaad, de film lijkt in eerste instantie te gaan over prinses Buttercup die gaat trouwen met prins Humperdinck. Maar wacht! De prinses is eigenlijk verliefd op de stalknecht en ze wordt ook nog eens ontvoerd. Verschillende personages gaan op zoek naar haar, waaronder een zwaardvechtende Spanjaard, een reus en een piraat. En stiekem wordt de kleinzoon toch meegenomen in het sprookjesavontuur.
The Princess Bride klinkt als een zoetsappige romkom maar komt eigenlijk meer in de buurt van een stonerfilm. Letterlijk elk cliché van sprookjes is in deze film verwerkt, maar wel met een duidelijke knipoog. Zo worden er te pas en te onpas Shakespeareske monologen opgevoerd en zijn de fabelachtige decors overduidelijke studio’s met piepschuimen rotsen. Ook de acteurs doen het erom; tijdens zwaardvechten babbelen de vechters rustig met elkaar over hun tactieken, gigantische ratten zijn overduidelijk neppe poppen en personages zijn enorm uitvergroot – waarvan de reus letterlijk, die gespeeld wordt door een acteur die bekend staat als André the Giant. De humor doet dan ook denken aan Monty Python, zowel qua setting (The Holy Grail) als humor. Telkens als er iets gebeurt waar de kleinzoon het niet mee eens is wordt je als kijker hard teruggetrokken naar de realiteit op bed van het zieke jongetje, waarop hij bijvoorbeeld aan zijn opa vraagt: “Oh nee hè, is dit een kusscène? Kunnen we die niet overslaan?”
De muziek is mooi sprookjesachtig en vult de ‘spectaculaire’ (lees: gekunstelde) actiescènes goed aan. Met Mark Knopfler, gitarist van Dire Straits, als brein achter de soundtrack kan dat natuurlijk ook niet mis gaan. Ook de regisseur is een bekende, want Rob Reiner heeft jaren later nog The Bucket List gemaakt, hoewel dat geen enorm succes was. Dat The Princess Bride destijds zo populair was kwam vooral door zijn vernieuwende vertelwijze. Behalve de satirische insteek verloopt het sprookje ook niet geheel volgens de klassieke manier. In de 21ste eeuw heeft de film voornamelijk een cultstatus gekregen bij eind-twintigers, want Inigo Montaya, de zwaardvechtende Spanjaard, is een internetmeme geworden met zijn uitspraak “You keep using that word. I do not think it means what you think it means.” Uiteraard voelt de film nu erg gedateerd aan en vraag je je soms af of de film zichzelf serieus neemt of niet. Je zou het de Stardust van de jaren 80 kunnen noemen.
Heb je dus zin in een komische avonturenfilm die past bij de feestdagen, maar geen Amerikaanse commerciële dikke mannen bevat? Geef The Princess Bride een kans. Pak de zakdoekjes erbij want de tranen zullen over je wangen rollen van het lachen. Mits je een beetje houdt van flauwe satire.
