We bevinden ons in Libië nadat het bewind van Qadaffi ondertussen bijna een jaar beëindigd is. In de stad Benghazi bevindt zich naast een Amerikaans consulaat ook een geheime CIA-compound. Voor de beveiliging van deze compound, maar vooral ook voor de aanwezige CIA-agenten, is er een groepje ex-militairen aanwezig. En het zijn precies deze beveiligers die in actie willen komen als het nabijgelegen consulaat wordt aangevallen door een groep islamitische radicalen. In dat consulaat bevindt zich op dat moment een Amerikaanse ambassadeur die natuurlijk koste wat kost gered moet worden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot.
13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi is gemaakt naar aanleiding van het boek van Mitchell Zuckoff en komt bijna precies overeen. Daarnaast is dit natuurlijk geen verzonnen verhaal, maar een verhaal dat waargebeurd is op 11 en 12 september in 2012. En dit is waarschijnlijk wat de film redt en wat er voor zorgt dat de kijker geboeid blijft kijken. Er zijn namelijk genoeg punten waarop de film zeker niet goed scoort en daarnaast duurt deze ook nog eens meer dan twee uur. Maar met het idee in het hoofd dat dit allemaal echt gebeurd is en dat er daadwerkelijk mensen gestorven zijn terwijl een paar beveiligers heldhaftig vochten en zo ook enorm veel levens redden, blijft de film toch interessant genoeg om te kijken.
Misschien is het grootste minpunt van de film wel dat deze geregisseerd werd door Michael Bay. Dit is natuurlijk zeker niet de minste, maar we kennen hem toch vooral van de weinig bescheiden actiefilms als Transformers, Bad Boys, Armageddon en natuurlijk Pearl Harbor. Hier is niets mis mee, maar het zijn wel de films waar explosies, actie en weinig subtiliteit de overhand hebben. En dat is iets waar je bij zoiets gevoeligs als een waargebeurd verhaal in Benghazi nou niet direct aan denkt. Toch weet Bay de film rustig op te bouwen, misschien zelfs wel té rustig. Het duurt lang voordat de actie begint met allemaal scènes die weinig toe lijken te voegen aan het verhaal. Des te groter is dan ook het contrast als de actie wel in alle hevigheid losbarst. De chaos is opeens compleet en voor zowel de kijker als de mannen die de strijd aan gaan is het dan totaal onduidelijk wie de ‘goede’ of de ‘slechte’ zijn.
Toch weet Bay de film wel redelijk realistisch te houden en dit is waarschijnlijk vooral te danken aan het feit dat leden van de originele beveiliging aanwezig waren tijdens het maken van de film. Zij gaven aanwijzingen en spraken uitgebreid met de acteurs die hun rol op zich namen. De acteurs in deze film zijn geen van allen fantastisch te noemen, maar ook niet echt slecht. Het lastige is echter dat vooral de mannen die de rollen van de beveiligers op zich hebben genomen allemaal erg op elkaar lijken met hun wilde baarden. Dit zorgt er voor dat je ze al gauw door elkaar begint te halen en eigenlijk met geen van allen een band opbouwt. En dit zorgt er dan ook weer voor dat het opeens minder erg lijkt als er één overlijdt. De diepgang in de personages mist dus ondanks dat we wel van elk van deze mannen een stukje achtergrond en thuissituatie te zien krijgen als ze aan het skypen zijn met vrienden of familie.
Behalve de mannen met baarden die gespeeld worden door John Krasinski, James Badge Dale, Pablo Schreiber, David Denman, Dominic Fumusa en Max Martini, zien we toch ook nog een aantal andere acteurs op het scherm. Zo is daar de ietwat vreemde leidinggevende van de CIA gespeeld door David Costabile en een CIA-agente gespeeld door Alexia Barlier. Verder zien we nog de ambassadeur die gespeeld wordt door Matt Letscher en een leuke rol van Peyman Moaadi die Amahl speelt. Amahl is de plaatselijke tolk die min of meer bevriend raakt met de beveiligers en zich ook nog in het gevecht mengt. Opvallend is dat er bijvoorbeeld geen acteur is die Hilary Clinton speelt, terwijl zij uiteindelijk de eindverantwoordelijkheid op zich nam van het hele gebeuren. Het is een feit namelijk dat er om meer beveiliging gevraagd werd, maar dit werd niet toegekend door Clinton die destijds minister van Buitenlandse Zaken was. Bay heeft echter geprobeerd om de politiek zo veel mogelijk buiten de film te houden.
Naast de film zelf komt de blu-ray die wij kregen ook met een groot aantal extra’s. Zo zijn er onder andere wat beelden te zien van hoe Benghazi eruit zag na het echte gevecht in 2012. In de eerste extra wordt dan ook toegelicht hoe het toen in Benghazi ging en wordt er gezocht naar de waarheid. We zien beelden van reacties en nieuwsuitzendingen in Amerika en we horen de originele beveiligers vertellen hoe zij het beleefden. En dat is natuurlijk precies wat je wilt als je een film kijkt die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Voor de geïnteresseerden in het echte verhaal is dit geval dan ook zeker de moeite waard om te kijken. Verder staan er natuurlijk nog een aantal andere extra’s op, waaronder een making-off.
