Dennis Nash is een alleenstaande vader die net zijn baan in de bouw is kwijtgeraakt. De rekeningen stapelen zich op en het duurt het niet lang voordat hij samen met zijn zoontje en moeder zijn huis uit wordt gezet vanwege een betalingsachterstand op de hypotheek. Vastberaden om zijn ouderlijk huis terug te krijgen, probeert hij aan werk te komen. Door de economische crisis, en met de wanhoop nabij, is Dennis echter genoodzaakt om te werken voor Rick Carver, de hebzuchtige vastgoedmakelaar die hem en velen anderen uit hun huis heeft gegooid. Het geld stroomt weer binnen, maar langzaamaan verdrinkt Dennis in schuldgevoelens.
Na The Big Short, die zich focust op de bankencrisis, laat 99 Homes zien welk effect de economische crisis heeft voor de gewone mens. En dan in het bijzonder de mensen die door de crisis hun baan kwijtraken met als gevolg uithuiszetting. De film – die gebaseerd is op waargebeurde feiten – is geregisseerd door Ramin Bahrani, die samen met Amir Naderi ook het script in elkaar heeft gezet. De hoofdrollen zijn voor Michael Shannon en Andrew Garfield, die voor de film speciaal zijn baard liet groeien. Shannon kruipt in de huid van vastgoedmakelaar Rick Carver, die huisbewoners hun huis uit zet zodra ze hun hypotheek niet meer kunnen betalen. Wie, wat en waarom maakt hem niet uit, zolang Carver maar een huis aan zijn collectie kan toevoegen. Garfield speelt de rol van Dennis Nash, de alleenstaande vader die door Carver het huis uit wordt gezet. Nash wil echter te graag zijn ouderlijk huis terug, waardoor hij een twijfelachtige keuze maakt: hij gaat werken voor Carver en zodoende ook mensen met een betalingsachterstand uit hun huis gooien.
Deze ommekeer is zo groot dat het eerder de vraag is wannéér, dan of Nash last krijgt van zijn geweten. De momenten dat Carver en Nash bewoners vertellen dat hun huis niet meer van hun is, komen telkens erg sterk over. Het geeft inzicht in de meedogenloosheid van betrokkenen en zet je aan het denken. Hoe kunnen sommigen zo hebzuchtig zijn ten opzichte van de minder bedeelden. Het zijn praktisch een stel criminelen bij elkaar. Nash heeft duidelijk moeite met mensen hun huis afpakken. Hij is zelf uit het huis gezet dus kan perfect aanvoelen hoe groot dit drama is. Echter is zijn behoefte om zijn eigen huis terug te krijgen in eerste instantie groter dan zijn medeleven. Michael Shannon heeft ten opzichte van Garfield duidelijker een meer eendimensionaal karakter. Het boeit Carver allemaal niet zo wie hij het huis uitzet en kan prima zijn emoties uitschakelen. Al is er één moment wanneer hij zich openstelt voor Nash en lijk je hem beter te begrijpen. Maar zodra je in de gaten krijgt waar hij zich nog meer aan schuldig maakt, kan je maar één kant op met je gevoelens.
Laura Dern speelt de moeder van Garfields karakter: Lynn, die naast een paar goede momenten te weinig betrokken wordt in het verhaal. De bezorgde moeder probeert voor haar zoon en kleinzoon te zorgen, maar lijkt zelf weinig moeite te doen om zelf aan werk te komen. Noah Lomax speelt de achtjarige zoon Connor, die een aantal zeer sterke momenten kent. Net als dat geldt voor de overige bijrollen, is dat het moment waarop ter ore komt dat het huis niet meer van hem is. Hij mag zijn kamer niet meer in en is verplicht zijn vrienden en school achter te laten. Een moment dat ook goed bij blijft is wanneer de oudere man die geen familie heeft, de buren niet kent en dus nergens heen kan, wordt verteld dat hij zijn huis uit moet. Wanneer er dan een familie is die hun zaakjes beter op orde heeft en een advocaat in de armen heeft, worden er middelen uit de kast gehaald om ook deze familie op straat te zetten.
Naast het sterke acteerwerk is het camerawerk ook uitstekend. Het is zo gefilmd dat het af en toe lijkt alsof je er zelf tussen staat. Aan zowel de kant van het persoonlijk drama als de zakelijke kant. Hoe groot Dennis Nash’s drama is, blijkt uit een scène waar hij letterlijk en figuurlijk aan het verdrinken is. Dit shot is zeer goed in elkaar gezet en je begrijpt direct wat de makers hiermee willen vertellen. Toch heb je nooit echt een gevoel van medelijden met Dennis Nash, afgezien van een van de eerste scènes. Wat er erna gebeurt, is zijn eigen keuze geweest. De emoties gaan vaker de kant op van de andere gedupeerden. Hun woede is maar al te goed te begrijpen, bijvoorbeeld tijdens de scène bij het motel. De film eindigt vrij vaag – wat met wie gebeurd is onduidelijk – en had absoluut een beter einde verdiend.