Existentiële crisis
De inspiratie voor deze film kwam voor David Lowery in een vlaag van existentiële paniek, na het lezen van een artikel over aardbevingen die in de toekomst mogelijk catastrofale gevolgen zullen hebben. In zijn paniek was Lowery ervan overtuigd dat de wereld zal eindigen. Het schrijven en maken van A Ghost Story was voor hem een manier om met deze angst om te gaan. Ironisch genoeg bracht deze film nieuwe angsten met zich mee, toen Lowery besefte dat hij zijn (veelbelovende) carrière op het spel zette met deze film. Het klinkt namelijk absurd: een hele film zonder echte dialoog, waarin je vooral iemand met een groot laken over zich heen ziet. Uiteindelijk is Lowery zelf erg tevreden met het resultaat, en heeft de film zelfs nog wat winst gemaakt.
De hoofdrollen worden vertolkt door Casey Affleck en Rooney Mara, die allebei in een eerdere film van David Lowery speelden. In de film wordt niemand bij zijn naam genoemd, maar Affleck vertolkt het personage C en Mara het personage M. In het begin van de film zien we hen als stel in hun huis, waar ze weg willen verhuizen. M vertelt dat ze altijd iets achterlaat in de huizen waarin ze woont. Kort daarna overlijdt C, en zien we hem als geest, met een groot laken met daarin alleen twee gaatjes voor zijn ogen, opstaan. Niemand merkt hem op, maar hij kan zelf wel communiceren met de wereld. De rest van de film bestaat uit zijn aanwezigheid in het huis waar hij en zijn vriendin woonden. Zij verhuist later, en er komt eerst een nieuw gezin in het huis wonen, dat hij wegjaagt. De meeste tekst wordt daarna gesproken door een van de feestende mensen in hetzelfde huis. Deze persoon houdt een lange monoloog over hoe alles uiteindelijk verdwijnt, zelfs de mensheid. Uiteindelijk kan niemand iets achterlaten. C ziet af en toe ook een ander spook, waarmee hij communiceert zonder woorden of gebaren. Dit spook verdwijnt uiteindelijk. De film eindigt waar hij begon, alleen nu blijkt dat C en M de geest van C de avond voor hij overleed al in huis hadden, zonder dit te weten. C vindt een van de briefjes van M, en verdwijnt nadat hij het gelezen heeft.
Het zal voor de meeste kijkers lastig zijn iets te maken van A Ghost Story. Dit komt vooral door het feit dat er bijna niet gesproken wordt, waardoor je als kijker zelf al het werk moet doen. De korte gesprekken tussen de nieuwe gezinsleden in het huis van C en M worden bijvoorbeeld in het Spaans of Portugees gevoerd, die niet worden vertaald. Het is ook lastig om de acteerprestaties van de hoofdrolspelers te beoordelen. Affleck bevindt zich namelijk bijna altijd onder een laken, en Mara heeft uiteindelijk maar een kleine rol. In deze film lijkt het vooral te gaan over het verstrijken van tijd: C ziet als geest decennia voorbijgaan, en gaat zelfs terug in de tijd. De film zelf is ontzettend traag, waardoor een film van slechts anderhalf uur erg lang aanvoelt: de kijker wordt vaak getrakteerd op scenes die het beste te beschrijven zijn als minutenlange stillevens.
In een tijd waarin bijna alles al is gedaan en opnieuw is gedaan op het gebied van films, is het niet verwonderlijk dat regisseurs hun creativiteit willen gebruiken om iets geheel nieuws te maken. Dit is zelfs aan te prijzen. Lowery lijkt echter een beetje te verdrinken in zijn intenties en creativiteit. Het resultaat is een film die zeker anders is dan verreweg de meeste films. Anders is echter lang niet altijd beter, en hier lijkt deze film een goed voorbeeld van te zijn. Het uiteindelijke idee is niet echt vernieuwend te noemen: is het mogelijk om iets achter te laten na je dood, of is al je tijd op aarde eigenlijk verspild? De uitwerking van het idee is wel vernieuwend, maar op een manier die weinig mensen zal aantrekken. Dit is jammer, want het is duidelijk dat Lowery over veel creativiteit beschikt, en bovendien de durf heeft iets nieuws te proberen. Het is daarom te hopen dat Lowery naar verloop van tijd manieren kan vinden om vernieuwend te zijn op een manier die je niet doet verlangen naar de verlossende aftiteling.
