Connor O’Malley is een jong kereltje dat geen makkelijk leven heeft. Op school wordt hij regelmatig gepest door een groep van drie jongens, waarbij er één de leiding neemt. Harry is een bullebak eerste klas die hem bij iedere kans dwars zit. Thuis heeft Connor het ook al niet al te makkelijk. Zijn moeder is ernstig ziek en diverse behandelmethoden hebben keer op keer geen resultaat, wat Connor behoorlijk raakt. Op een nacht als Connor wat aan het tekenen is ontdekt hij een monster in de vorm van een hele oude boom nabij een molen. Dit monster zoekt toenadering bij Connor en belooft meerdere keren bij hem terug te komen om hem drie verhalen te vertellen, waarna Connor aan de beurt is om zijn echte verhaal te vertellen.
A Monster Calls is een film die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Patrick Ness. De regie is in handen van Juan Antonio Bayona, die eerder al films regisseerde als El Orfanato en The Impossible. Het scenario werd geschreven door Patrick Ness zelf, wat ongetwijfeld geholpen heeft bij het geloofwaardig omzetten van dit bijzondere verhaal. Bayona heeft vervolgens een zeer mooie draai gegeven aan dit scenario en zorgt voor een gevoel van medeleven dat je niet los laat gedurende de gehele film. Het oorspronkelijke verhaal is echter van de hand van Siobhan Dowd, die helaas de strijd tegen haar ziekte verloor, waarna Ness toestemming kreeg om het idee uit te werken.
Het onderwerp van A Monster Calls is zeker niet nieuw: we hebben vaker films gezien over iemand met een ernstige ziekte of iemand die gepest wordt. Toch doet de film het anders, want het oproepen van het monster gebeurt echt door Connor zelf en is voor hem een manier om om te gaan met zijn problemen. Je zou het kunnen zien als iemand met een meervoudige persoonlijkheid die een persoonlijkheid ontwikkeld om zichzelf te beschermen. In feite is dat wat Connor doet om met de zware omstandigheden van zijn leven om te gaan. A Monster Calls is dan ook zeker geen horrorfilm, wat je zou kunnen denken als je de titel hoort, maar een zeer zware, emotionele film die je tot diep in je ziel weet te raken.
Voor de stem van het monster hebben de makers gekozen voor Liam Neeson, wat een erg slimme keuze is geweest. Het unieke stemgeluid van Neeson past perfect bij het monster en geeft deze meteen een geheel eigen dimensie mee. Lewis MacDougall speelt de twaalfjarige Connor O’Malley en doet dat echt op magistrale wijze. Connor heeft een hele reeks aan emoties die hij moet weergeven. Bittere ellende, frustratie, boosheid, verdriet en hoop passeren de revue. Lewis MacDougall weet het allemaal prima uit te beelden en dat is iets wat zeker voor zo’n jonge acteur erg knap is. Hij wordt hierin perfect ondersteund door de eveneens zeer goed gecaste Felicity Jones, die zijn zieke moeder speelt.
De boodschap die de film brengt is er een die iedereen aan het nadenken zou moeten zetten. Wat zou je zelf doen als je weet dat iemand heel ernstig ziek is en je niets kunt doen om te helpen. Wat is jouw waarheid hierin? Het is die waarheid waar het boommonster naar op zoek is bij Connor en dat is een waarheid die hij zichzelf niet wil doen geloven. Het bekennen van deze waarheid is echter wat Connor nodig heeft om te overleven. Dit wordt op zo’n prachtige wijze gebracht, dat je knap sterk in je schoenen moet staan om niet een traantje te laten bij het kijken van de steeds duidelijker wordende ontknoping van het verhaal.
