In de nabije toekomst gaat het slecht met de Aarde: de lucht is zwaar vergiftigd en wat twee mannen betreft is het einde van de wereld al aangebroken. Zij zitten namelijk in een ondergrondse bunker waar ze in een kunstmatige slaap worden gehouden. Eens per half jaar hebben ze twee uur de tijd om te doen waarvoor ze daar zitten: het in leven houden van wat misschien wel de redding van de hele mensheid kan zijn. Lukt dat niet binnen die tijd, dan is de zuurstof op en is het voor de mensheid echt voorbij. Probeer maar eens helder te blijven bij zo’n zware taak.
De weinig verhullende titel Air heeft een net zo ondubbelzinnige tagline: “two men, one task, save humankind.” En inderdaad, in de hele film spelen eigenlijk maar twee acteurs mee, Norman Reedus (vooral bekend als Daryl in The Walking Dead) en Djimon Hounsou, twee keer genomineerd voor de Oscar voon beste bijrol. Een stevige basis om een sciencefictiondrama op te bouwen, zou je zeggen. Hoewel beide heren in principe goed acteren zijn de personages die ze spelen weinig waard.
Bauer (Reedus) is een licht opvliegende technicus die het inmiddels wel heeft gehad met hun ‘uitverkoren taak’ en Cartwright (Hounsou) is de positieve, misschien zelfs wel naïeve betweter die het beste met iedereen voor lijkt te hebben. Hij gelooft dan ook heilig in een uiteindelijke redding, maar Bauer heeft de hoop al laten varen. Dat biedt ruimte voor interessante dialogen en heftige botsingen tussen beide personages, maar helaas komt dat moment nooit tot uiting. Beide acteurs krijgen in het verhaal niet genoeg ruimte om hun personage goed vorm te geven en dan houd je eenzijdige, anonieme pionnen over.
Achter het verhaal en de regie staat Christian Cantamessa, een onbekende in de filmwereld, maar geen vreemde in de wereld van games (waaronder de western Red Dead Redemption). Schrijven kan hij wel, maar aan de regie schort nog wel het een en ander. Air mag dan wel een lowbudget productie zijn, zoals hij in de extra’s op de dvd vertelt, de wijze waarop de film in elkaar steekt is onorigineel en soms gewoon saai. Bovendien worden cruciale delen van het verhaal langzaam en woord voor woord uitgelegd door de protagonisten, alsof de kijker stupide is. Je hoeft geen minuut zelf na te denken, met als gevolg dat je je alleen maar gaat irriteren aan het lage tempo en de soms domme beslissingen die worden genomen.
Het eerste halfuur gaat nog wel aardig en dat komt vooral door de sfeer die wordt neergezet. Alles speelt zich af in een bunker, dus met donkere scènes en veel schaduwen begint de claustrofobie al snel aan je nekharen te kriebelen. De muziek die hierbij wordt gebruikt is erg opvallend. Componist Edo van Breemen, zoon van Nederlandse ouders, maakte een typisch jaren 80 sciencefiction-soundtrack met veel onheilspellende synthesizers. Dat past goed bij de inrichting van de bunker, die grotendeels uit jaren 80 interieur bestaat met hele oude elektronische systemen. De sfeer die wordt neergezet is alleraardigst, maar het lijkt puur een stijlkeuze en voegt niets toe aan het verhaal. Ook hierin mist Air dus de samenhang.
Ten slotte moet er nog iets gezegd worden over het einde, ondanks dat we altijd proberen om spoilers te voorkomen in recensies, want in Air is echt een hoop mis met de afsluiting. In anderhalf uur heb je enigszins een beeld gekregen van de personages en wacht je op de grote climax, welke ook volgt. De ontknoping daarvan is echter onbevredigend, een rare keuze en gewoon niet logisch in het kader van hoe de personages zich afgelopen anderhalf uur hebben gedragen. Zeker als je meerdere films hebt gezien waarin de spanning vooral wordt opgebouwd door de emotionele interactie tussen slechts twee acteurs, dan is Air gewoon een slechte productie. Soms lijkt Air het gevoel van Gravity (2013) na te willen bootsen, maar zo ver reikt het nog lang niet.