In het Los Angeles van de jaren 60 leefde Charlie Manson, een beruchte sekteleider die uiteindelijk een van de meest besproken moorden uit die tijd zou plegen. Aquarius gaat over de aanloop naar deze verschrikkelijke gebeurtenis waarin de charismatische Charlie de 16-jarige Emma weet te strikken als nieuw lid van zijn sekte. Detective Sam Hodiak krijgt de taak om Emma op te sporen, maar om het nog ingewikkelder te maken is de moeder van Emma tevens de ex van Hodiak, en Emma’s vader wil alles buiten de boekjes houden omdat hij midden in de burgemeestersverkiezingen zit. Samen met zijn jonge undercovercollega Brian Shafe weet Hodiak te infiltreren in de kringen rond Manson, maar na het vinden van Emma is het politiewerk nog lang niet gedaan.
Aquarius is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Charles Manson, die nog steeds levenslang vast zit. Op een paar sekteleden na zijn de overige personages fictief, zo ook Hodiak en zijn collega. Hodiak wordt gespeeld door David Duchovny, de acteur die je waarschijnlijk kent van The X-Files en Carnifornication. De makers zijn vast trots geweest dat ze hem konden strikken voor de hoofdrol, want elke aflevering wordt steevast aangekondigd met “David Duchovny in Aquarius”. Hij speelt zijn rol als detective met een zware emotionele last dan ook best aardig, maar het blijft een gesloten boek. Gethin Anthony (bekend uit Game of Thrones) daarentegen, die Charlie Manson speelt, is een fantastische maniakale sekteleider. Je kunt je goed voorstellen hoe hij met zijn charisma en sterke retoriek jonge meiden wist te verleiden en te overtuigen dat ze zich moeten afzetten tegen hun ouders en de maatschappij, en dat liefde het enige is wat je nodig hebt. Maar, zoals een goed sekteleider bekoort, horen daar ook orgies, LSD, berovingen en prostitutie bij. De tegenspeler van Anthony is Grey Damon, die undercoveragent Brian Shafe speelt en verwarrend genoeg veel op hem lijkt. Ook Damon speelt zijn rol erg goed als nieuweling in het vak die graag alles volgens het boekje wilt doen maar ondertussen onder het mom van ‘undercover’ wel gewoon drugs kan gebruiken. Daarin vormen Shafe en Hodiak mooie tegenpolen: Hodiak lapt juist elke regel aan zijn laars en handelt vanuit intuïtieve gerechtigheid.
Naast Charlie’s sekte en de indirecte persoonlijke link die Hodiak met één van Charlie’s meisjes heeft, speelt er nog een derde verhaal op de achtergrond. Ken Karn, de vader van Emma en gespeeld door Brían F. O’Byrne, heeft ook zo z’n verleden met Charlie, zowel op persoonlijk als zakelijk gebied. Naarmate de serie vordert wordt langzaam onthult dat de relaties tussen alle personen nog veel complexer zijn dan in eerste instantie lijkt. Oude koeien worden uit de sloot gehaald, relaties lopen op de klippen en nieuwe waarheden komen boven water. Dat is de rode draad in Aquarius, maar de meeste afleveringen hebben ook hun eigen ‘case of the week’ – het is ten slotte een politiedrama. Gezien Hodiaks intuïtieve karakter pakt hij elke moordzaak op die hij tegenkomt, wat er toe leidt dat Charlie’s verhaal af en toe wordt losgelaten om te focussen op een ‘reguliere’ politiezaak in de jaren 60.
Hoewel met deze losstaande zaken een mooi beeld wordt geschetst van de rokerige politiekantoren, oude auto’s en de hele jaren 60-sfeer, staat het de rode draad teveel in de weg. Aquarius probeert teveel thema’s uit dat tijdperk samen te knopen en dat resulteert in een instabiel geheel. Zo speelt de rassenhaat een grote rol en hoewel de echte Charlie Manson heeft geprobeerd om een rassenoorlog te ontketenen, heeft de onrust tussen rassen die de serie neerzet geen direct verband met Charlie en zijn sekte. Ook feminisme is een groot thema, waarbij de zoektocht naar eeuwige liefde in Charlie’s sekte natuurlijk het belangrijkste element is. Maar daarnaast wordt ook steeds meer aandacht besteed aan Charmaine, een beginnende agente die het hoofd hoog moet houden tussen alle alfamannen op het politiekantoor. Hoewel er een hele serie om haar heen gebouwd zou kunnen worden leidt haar verhaal eigenlijk alleen maar af van de hoofdzaak. Ten slotte is homoseksualiteit een erg prominent thema in Aquarius, dat op meerdere manieren door de serie is verweven. De manier waarop er met dit onderwerp wordt omgegaan is zowel genuanceerd als rauw: je ontkomt er niet aan om in de vrije jaren 60 de toenemende uitingen van homoseksualiteit te bespreken, maar daarbij horen ook de taboes, de geheimen en zelfs verkrachtingen.
Visueel gezien is er één heel groot minpunt aan de serie: het is veel en veel te donker opgenomen. In sommige scènes is nauwelijks te onderscheiden wie wie is en is het vaak niet eens nodig om die kunstmatige spanning op te bouwen. De sepia-kleurenfilter past goed bij de sfeer, maar helpt ook niet echt in de donkere scènes. De beter zichtbare scènes hebben soms een film noir-achtige manier van filmen ondergaan waarbij gebruik wordt gemaakt van een hoog contrast en veel tegenlicht. Hoewel dat erg oud en klassiek oogt, is film noir typisch voor de jaren 40 en dus niet helemaal op z’n plaats. Het is opvallend dat Charlie Mansen een groot fan was van The Beatles en zelf ook muziek maakt (en daar groot in wilt worden), maar in de soundtrack van de serie hoor je hier nauwelijks iets van terug. Al met al bevind je je echt in the sixties, ondanks dat de filmstijl niet altijd even consequent is.
Als je een serie maakt over de vrije jaren 60, hoe ver kun je dan gaan met het verbeelden van seks en drugs? Kijkwijzer geeft aan dat Aquarius voor 16 jaar en ouder is bedoeld, maar in feite zie je niet meer dan hier en daar een paar blote borsten op de achtergrond. Er wordt wel veel (al dan niet homoseksuele) seks geïmpliceerd maar voordat je het weet maakt de camera alweer een pan-beweging en is het tijd voor de volgende scène. Toch is de kijkwijzer begrijpelijk, want als het aankomt op gevoelige onderwerpen zoals verkrachting, dan mag je blij zijn dat het niet zo visueel is gebracht. Drank- en drugsgebruik is (meestal gelijktijdig) ook volop aanwezig.
NBC heeft een script klaarliggen voor maar liefst zes seizoenen van Aquarius, wat misschien een beetje voorbarig is. De afsluiter van dit seizoen heeft veel open eindes en zou een cliffhanger moeten zijn, maar het voelt vooral on-af. Het is de vraag of het tweede seizoen, dat vanaf 16 juni 2016 wordt uitgezonden, de spanning weer op goede hoogte weet te brengen en een duidelijkere richting weet aan te brengen in het verhaal. Op de blu-ray van seizoen 1 vind je alle 13 afleveringen, verdeeld over twee schijfjes. Er staan geen extra’s op, wat echt een enorm gemis is als je een serie maakt over een waargebeurd verhaal – een verhaal waarvan de hoofdpersoon nota bene nog leeft.
