Regisseur Ang Lee, bekend van gerenommeerde films als Brokeback Mountain (2005) en Life of Pi (2012), kwam in 2016 met een nieuwe film: Billy Lynn’s Long Halftime Walk. Niet een hele pakkende titel, maar het verleden van de regisseur geeft goed vertrouwen in de kwaliteit van de film. Zou dat terecht zijn?
Billy Lynn, gespeeld door de redelijk onbekende Joe Alwyn, komt terug in Amerika nadat hij in de oorlog in Irak gevochten heeft. Na een slag wordt hij samen met zijn troep teruggehaald naar Amerika om hem te eren en de troep te bedanken voor hun heldendaad. De film laat zien hoe deze “Bravo-squad” tijdens de Superbowl onthaald wordt als een team van helden, terwijl de kijker tegelijkertijd de flashbacks, de trauma’s en de problemen van de soldaten krijgt te zien, die van Billy Lynn in het bijzonder. Hij worstelt met een posttraumatische stressstoornis en het overlijden van Sergeant Broom (Vin Diesel). Het thema is mooi en boeiend, de manier waarop soldaten als helden worden behandeld, terwijl ze intern heftige worstelingen ervaren met hun daden. De film is dan ook geen oorlogsfilm maar een drama over de interne strijd die Billy Lynn ervaart tijdens hun eretour door Amerika.
Helaas weet Ang Lee deze interessante premisse en thematiek niet te vertalen naar een spannende en boeiende film. Dat is vooral te wijten aan het tempo en de snelheid van het verhaal. Er zitten teveel subplots in die afleiden van het hoofdthema en ook eigenlijk niet interessant zijn. Met zijn 113 minuten duurt de film niet extreem lang, maar gevoelsmatig duurt de film vele malen langer. Ook blijft de film hangen of terugvallen op sommige elementen, wat een gevoel van “nu weten we het wel” opwekt bij de kijkers. Tegelijkertijd werken de flashbacks soms ook enigszins verwarrend, aangezien niet volledig duidelijk is hoe de verschillende flashbacks tot elkaar in verhouding staan. Bovendien zit er op een gegeven moment een flashback dubbel in, waarvan tevens onduidelijk blijft wat de functie hiervan is. De verwarring en verveling die hierdoor ontstaan zijn erg zonde, aangezien de emotie hierdoor ook enigszins verloren gaat.
De spannendste momenten zijn de scènes tussen Billy Lynn en zijn zus Kathryn, gespeeld door Kristen Stewart. Nu heeft Kristen Stewart geen ontzettend grote fanbase, sterker nog, redelijk wat mensen hebben een hekel aan haar. Toch zijn in deze film de scènes tussen Kristen en Joe het sterkst, spannendst en meest emotioneel. Zus Kathryn dringt telkens bij haar broer aan om psychiatrische hulp te zoeken voor zijn trauma’s, maar Joe lijkt telkens te weigeren. De frustratie, onbegrip, maar tegelijkertijd ook liefde, die de twee voor elkaar voelen weet goed over te komen op de kijker en is dan ook erg overtuigend. Het zijn dan ook deze scènes die het sterkst emotie weten op te roepen bij de kijker en wellicht zelfs sommigen een traantje weg zal doen laten pinken. De editing weet mooi de focus te leggen op de belevingswereld van Billy. We zitten dicht op zijn huid en voelen en kijken duidelijk via hem. Samen met zijn acteerwerk maakt dit van Billy een invoelbaar personage. Andere acteurs, zoals Vin Diesel in de rol van gevoelige en stoere sergeant en Barney Harris als luitenant van de troep, weten ook overtuigende en interessante personages neer te zetten. Iets wat Makenzie Leigh niet lukt in haar rol als liefdesinteresse van Billy. De ongeloofwaardigheid en ongemakkelijkheid van haar rol is niet alleen te wijten aan haar acteerwerk. Het plot rondom hun liefde verloopt veel te snel, waarbij ze elkaar al om de hals vliegen na elkaar een uurtje te kennen.
Blijft, ondanks dit trage plot, de sterke thematiek wel overeind? Deels. Omdat Billy telkens weigert om in therapie te gaan voor zijn PTSS en weigert toe te geven dat hij hulp nodig heeft, lijkt de film de problemen die ontstaan uiteindelijk weer onder het tapijt te schuiven. Het lijkt alsof de film toegeeft dat er problemen ontstaan door de oorlog, maar dat soldaten maar een beetje van zich af moeten bijten, door moeten gaan en vooral geen hulp moeten accepteren van mensen in hun omgeving. Wat dat betreft slaat de film de plank dus nogal mis qua thematiek. Het meevechten in de oorlog, hoewel geproblematiseerd, wordt uiteindelijk nog steeds als heldendaad en ultiem doel gezien van de hoofdpersonages. Ook worden andere personages aangespoord om zich ook aan te melden bij het leger, waardoor de film uiteindelijk aan begint te voelen als een soort propagandafilm, iets wat niet helemaal de bedoeling kan zijn geweest.
Kortom, de film heeft een boeiend startpunt en een interessante thematiek. Helaas dwaalt Ang Lee teveel af in zijn plot en editing, waardoor de film traag aanvoelt en niet weet te boeien. Dit is zonde, want het acteerwerk van de hoofdpersonages zou ook zeker tot een zeer sterke film kunnen leiden. Al met al lijkt dit er helaas niet van te komen en lijkt ook de boodschap van de film niet volledig aan te komen…
