Het is de negentiende eeuw als de stomme Liz een gelukkig leventje leidt met haar man en twee kinderen. Echter, haar rustige bestaan wordt abrupt verstoord als er een duivelse priester in het dorp verschijnt. Niemand ziet kwaad in hem, maar Liz lijkt hem te herkennen en is doodsbang voor hem. Als hij ongevraagd, ogenschijnlijk goedbedoeld, in het leven van haar en haar gezin komt, lijkt vluchten de enige optie. Waarom ziet zij als enige een dreiging in de priester? En kan deze sterke vrouw het hoofd bieden aan wat haar zo bang maakt?
Deze mysterieuze western-thriller is geregisseerd door de Nederlandse Martin Koolhoven, die onder andere verantwoordelijk was voor de film Oorlogswinter uit 2008. Met een Amerikaanse sterrencast is het een film van een heel ander kaliber dan een typisch Nederlandse film, maar toch is ons land wel op een aantal manieren vertegenwoordigd in de film. Wat deze film vooral zo goed maakt is de sfeer die Koolhoven weet neer te zetten. Door de manier van vertellen voel je continu dat er wat te gebeuren staat, maar je weet nog niet hoe of wanneer. De afgelegen locaties in het open landschap en de tijd waarin het zich afspeelt maken het gevoel van onmacht groot.
In de hoofdrol schittert Dakota Fanning die een fantastische rol neerzet. Zij is bekend van onder andere films als Man on Fire en I Am Sam. Het is een hele uitdaging om zo sterk een personage neer te kunnen zetten zonder je spraak te gebruiken en Fanning slaagt daar heel goed in. Als kijker ga je toch snel met haar meeleven, ondanks dat ook niet al haar handelingen altijd even zuiver zijn. De priester wordt gespeeld door Guy Pearce, bekend van onder andere Memento, en ook hij doet dat erg overtuigend. Met name in het begin heeft de priester echt iets duisters, iets onheilspellends. Het litteken in zijn gezicht roept natuurlijk ook vragen op. Later zal blijken of de eerste indruk wel terecht is. Naarmate de film volgt neemt de kracht van zijn personage wel iets af, maar wordt het zeker niet onder gemiddeld.
Ook Nederlands trots Carice van Houten is van de partij. De Amerikanen kennen haar natuurlijk van de serie Game of Thrones en wij Nederlanders kennen haar ook van films als Minoes, De Passievrucht en Komt een Vrouw bij de Dokter. Zoals gezegd is ons land op meerdere manieren vertegenwoordigd, want naast dat Van Houten een grote rol speelt, blijkt ook dat iedereen onze taal heeft af moeten leren. Onder het mom van het geloof spreekt dus iedereen Engels. Ook Van Houten, natuurlijk, maar opvallend is dat ze duidelijk haar Nederlandse accent wat meer naar voren laat komen. Normaal gesproken hoor je haar herkomst niet meer als ze spreekt in het Engels. Overigens spreken zij en haar dochter af en toe nog wel een aantal woorden Nederlands. Wat ineens toch heel merkwaardig klinkt, als je al anderhalf uur alleen maar Engels hoort.
De sfeer is niet alleen onheilspellend, maar de gebeurtenissen zijn vaak ook erg choquerend. Omwille van spoilers kan daar eigenlijk weinig over gezegd worden, behalve dat mishandelingen behoorlijk expliciet in beeld gebracht worden en er onvoorspelbare, lugubere gebeurtenissen plaatsvinden. Dat is eigenlijk van het begin tot eind zo, dus eigenlijk blijft de hele film op hetzelfde niveau. Wel is er een stuk dat net wat trager is dan de rest, zo’n beetje rond driekwart van de film. Toch merk je uiteindelijk niet echt dat de film maar liefst tweeënhalf uur duurt. Een beetje zitvlees is dus wel vereist, maar dat komt vooral omdat de film gewoon rustig de tijd neemt om het verhaal te vertellen. Er zijn niet echt scènes aan te wijzen die wel geschrapt hadden mogen worden.
