Beginnend schrijver Clint heeft grote moeite om rond te komen. Het produceren van zijn eerste boek loopt allesbehalve soepel en de arme kluns woont ook nog bij zijn moeder. Zijn leven loopt niet bepaald op rolletjes en dus is het tijd om, jawel, terug naar school te gaan. Niet om een nieuw diploma te halen, maar om een stel kleine treitertjes wat bij te brengen op een belabberde basisschool. Bij de meeste vacatures is een gemotiveerde houding erg belangrijk, echter heeft Clint deze allerminst, net zoals het respect van de kolerekinderen. Tot overmaat van ramp worden de kleintjes ook nog blèrende bijters, wanneer een virus de drommels transformeert tot zombiejunioren. Het virus doet niet veel goeds wat betreft de houding van de snotneuzen jegens de leraren en de onderwijzers zijn al snel opgejaagd wild.
Lieve, voorbeeldige kinderen, die van olijke oogappeltjes van een lokaal kleintjeskoor veranderen in moordlustige zombies. Dat klinkt best als een aardig concept voor een film. Helaas blijkt dat in de praktijk toch een heel stuk minder leuk te zijn. Het gaat eigenlijk al flink mis bij de casting. Elijah Wood speelt nog behoorlijk aardig als de wat suffe leraar Clint en straalt bovendien nog wat plezier uit. De acteur, die toch vooral de geschiedenis in zal gaan als Frodo, is ook producent van de film. Daarmee is gelijk al het aanwezige talent in cast én crew benoemd. Want voor de rest biedt deze productie vooral wansmaak. De overige acteurs zijn vooral verschrikkelijk irritant en kunnen met geen mogelijkheid hun toch al wat karikaturale personages boven het niveau ’typetje’ laten uitstijgen. Als kijker laat het je koud dat een stel nare kinderen – dat geldt voor alle duidelijkheid ook al voordat ze zombies zijn – de leraren tracht te bewerken tot stukjes ‘McTeacher’. De opgejaagde personages zijn namelijk allesbehalve interessant en hoeven niet te rekenen op sympathie.
Schrijvers Leigh Whannell (Saw) en Ian Brennan (Glee) weten de genres horror en comedy niet te combineren tot een bevredigende film. De komisch bedoelde scènes zijn verschrikkelijk flauw en komen totaal niet aan. De grappen zijn slecht geschreven, de timing is hopeloos en de acteurs weten ook niet meer te halen uit het materiaal. Een treffend voorbeeld is de scène voor de ontknoping. De grote gymleraar Wade refereert dan aan de films van Arnold Schwarzenegger, omdat daar altijd voor de ontknoping een lekkere montage inzit van Arnold die zijn wapens pakt. Op zich nog best een vermakelijke grap, maar zo verschrikkelijk getimed en geacteerd dat vooral het ernstige gebrek aan kwaliteit en talent wordt gedemonstreerd. De twee schrijvers maken ook nog een inschattingsfout door zelf een rol te spelen in de film. De conclusie die getrokken kan worden uit het optreden van de twee, is dat acteren beter overgelaten kan worden aan anderen.
Spannend of eng wordt de film geen moment. De gecreëerde wereld komt geen enkel moment geloofwaardig over en het lot van de – over het algemeen – onsympathieke typetjes kan je gestolen worden, waardoor je ook niet echt met de karakters meeleeft. De montage is niet best, wat de spannend bedoelde scènes ook weinig goeds doet. Cooties is uiteindelijk vooral erg smerig en wil te graag bij de stoere jongens van het schoolplein horen – om in de schoolsferen te blijven. Het opzichtige vertoon van gore, waarin die diepgewortelde wens deels naar voren komt, zorgt echter vooral voor een onevenwichtig eindresultaat. Deze film laat op dat soort momenten nog het duidelijkst zien dat het allesbehalve een nieuwe Shaun of the Dead is. Die film was namelijk compleet in balans, grappig en eng tegelijk, goed geschreven, briljant getimed en razendknap gemonteerd. Cooties is met de beste wil van de wereld niet meer dan het behaagzieke meelopertje van de klas.
Er valt helaas weinig positiefs te vermelden over Cooties. De opbouw weet nog best te overtuigen, als we Elijah Wood volgen als hopeloos naar inspiratie zoekende schrijver. Hij kan als enige prima overweg met het spelen van een komische rol in een absurde omgeving. Zijn personage komt ook nog een beetje tot leven, waar zijn collega’s niet verder komen dan het neerzetten van karikaturen en geen moment boven het platte niveau uitkomen. Zoals geslaagde genrevoorbeelden als Zombieland of dus het eerdergenoemde Shaun of the Dead al lieten zien, heb je personages nodig die aaibaar zijn en wiens karakters zijn uitgediept. Helaas mist Cooties, op het personage van Elijah Wood na, dergelijke karakters. Net zoals de goede humor en uitstekende timing van eerdergenoemde films.