Recensie: Eddie The Eagle

Sinds hij een tienjarig jongetje was, droomde de Britse Michael ‘Eddie’ Edwards ervan om deel te nemen aan de Olympische Spelen. Hij moest nog wel even bedenken met welke sport. Zijn vader ziet hem liever een normaal beroep beoefenen en neemt hem op een dag mee naar zijn werk. Laat dat nou de dag zijn dat Eddie zijn sport uitkiest: skiën. Vastberaden als hij is traint hij hard, maar de skibond werkt hem tegen. Echter laat Eddie zich niet tegenhouden en komt met een nieuw plan, en een nieuwe sport, om alsnog naar de Winter Spelen van 1988 te kunnen gaan.

Het idee om het biografische verhaal van de Britse schansspringer Eddie Edwards te verfilmen, begon bij producent Matthew Vaughn vijftien jaar geleden. Er is van filmmaatschappij gewisseld en met regisseur Dexter Flether werd de film Eddie the Eagle een feit. Ondanks dat de regisseur hem eerst ‘te knap’ vond voor de rol, is Taron Egerton de man die de titelrol op zich neemt. De jonge acteur is vooral bekend van de spionnenfilm Kingsman: The Secret Service, waar hij al liet zien een film prima te kunnen dragen. De andere grote rol is voor Hugh Jackman. Hij speelt de rol van de Amerikaan Bronson Peary, oud schansspringer en uiteindelijk Eddies trainer. Daarnaast zijn er een paar bijrollen, maar de leukste zijn de ouders van Eddie. Zijn moeder, gespeeld door Jo Hartley, staat duidelijk meer achter de keuzes van haar zoon. Keith Allen als de vader heeft er meer moeite mee, wat het samenspel tussen de ouders extra leuk maakt. Wie ook niet vergeten mag worden is Tom Costello, die de jonge Eddie Edwards speelt. In de openingsscène zien we hem diverse sporten uitproberen om te bepalen met welke hij naar de Spelen zal gaan. Ondanks diverse tegenslagen (hij is niet de meest atletische persoon) blijft hij vastberaden. Daarmee maakt het de film een ultieme feel-good film. Een film die laat zien dat zolang je positief blijft en genoeg doorzettingsvermogen hebt, je je droom kan waarmaken. De film laat ook zien dat je niet per se de beste hoeft te zijn om ergens voldoening uit te halen. Eddie was niet de meest atletische persoon of de beste in zijn sport, maar omdat hij van ver kwam en zelf steeds beter werd was dat reden genoeg om uitermate blij te zijn met zijn prestaties. Deze aspecten maken de film vrij cliché-gevoelig, maar voor hen die van dit concept houden is Eddie the Eagle een prachtige film.

Taron Egerton zet Eddie erg goed neer. Zijn passie, vastberadenheid en blijheid als hij keer op een keer een nieuwe recordafstand neerzet komt overtuigend over. Daarnaast is Egerton erg goed in het maken van leuke gezichtsuitdrukkingen. In zijn missie heeft hij hulp nodig, welke hij hoopt te vinden bij Hugh Jackmans personage Bronson Peary. Peary is jaren geleden uit het Amerikaanse team gezet, ondanks zijn talent. Na lang aandringen van Eddie besluit Peary hem toch te helpen, al is het maar om Eddie niet dood te hoeven aantreffen in de sneeuw. Eddie heeft nu wel iemand die hem kan helpen in zijn missie, hij wordt nog steeds tegengewerkt door het Britse Olympisch Comité. Zij geloven duidelijk niet in de leus: Meedoen is belangrijker dan winnen. Wat voor Eddie wel degelijk geldt.  Na heel wat valpartijen, blauwe plekken en gemene opmerkingen vanuit de sportwereld belandt hij als underdog op de Olympische Spelen van 1988. Maar om daar te komen, moet hij toestemming krijgen van het Britse Comité en dat gaat niet over een leien dakje. Eddie moet heel wat sprongen maken, welke keer op keer mooi in beeld worden gebracht. Door het camerawerk voel je de snelheid en de spanning die elke keer wordt opgebouwd als Eddie de schans opgaat. Zodra hij meters lager op zijn voeten neerkomt, voel je dezelfde blijheid als degene die Taron Egerton succesvol weet over te brengen. Zijn blijheid wordt ook gevoeld bij de toeschouwers, wat Eddie tot publiekslieveling maakt. Iets waar de andere Britse sporters en het comité niet helemaal blij mee zijn. Voor de PR agente en de Britse BBC verslaggever (Jim Broadbent) is het echter een droom die uitkomt. Het is zelfs door hem dat Eddie Edwards bekend werd als Eddie the Eagle. De film heeft zijn serieuze momenten, het najagen van een droom is een serieuze zaak, maar er zit ook de nodige humor in. Dat is mede door de leuke karakters en het samenspel tussen de acteurs Jackman en Egerton.