Virginia Vallejo is een charmante Colombiaanse journaliste en krijgt een affaire met ‘Don Pablo’ tijdens diens hoogtijdagen. Ze vertelt middels diverse voice-overs haar verhaal. Vallejo heeft het hart op de juiste plaats en schrikt op zich wel even van de manier waarop Pablo zijn geld verdient, maar besluit al snel dat ze daar niet al te veel mee zit, omdat hij ook goed doet met datzelfde geld. Er ontstaat een relatie tussen de twee ondanks het huwelijk dat Pablo er al op nahoudt. De liefde van Virginia voor Pablo zakt langzaam echter wel wat weg, wanneer ze door krijgt dat hij toch ook wel een heleboel slechte zaken doet.
Laten we maar met de deur in huis vallen. Fernando Léon de Aranoa heeft van Escobar niet de film gemaakt die het verhaal van de beste man wel verdient. Dat kan de film voor een deel niet aangerekend worden. Als kijkers zijn wij immers ontzettend verwend met een serie als Narcos die ons al enorm veel over zijn geschiedenis heeft duidelijk gemaakt. Dat wil dus zeggen dat Escobar een serie als Narcos moet ontstijgen en dat lukt Aranoa helaas compleet niet.
Het begint al met het feit dat Escobar in deze film bijna continu in het Engels spreekt. Dat zou zo erg niet zijn, als hij het dan maar consequent deed. Hij praat echter bijvoorbeeld Engels tegen zijn zoon, maar dan wel weer een mengeling van Spaans en Engels met zijn medewerkers. Narcos deed dat veel beter, door eigenlijk elk moment waar hij met iemand praat die gewoon Spaans spreekt, ook in het Spaans te praten. De momenten dat er nu wel Spaans wordt gesproken zijn bovendien moeilijk te verstaan, omdat Javier Bardem, die uit Spanje komt, heel duidelijk een Colombiaans accent probeert aan te nemen, maar daar gaat de verstaanbaarheid helaas flink door achteruit.
Aan de chemie tussen Penélope Cruz en Javier Bardem ligt het niet, want iedere scène waarin dit tweetal op het scherm te zien is, is een genot om naar te kijken. Bardem komt in de scènes zonder haar een heel stuk minder tot zijn recht. Als Pablo Escobar komt hij gewoon net wat te kort. Dit illustere personage is inmiddels natuurlijk ook al meerdere keren in films naar voren te komen, waardoor je als kijker al een beeld hebt kunnen vormen van de man.
De keuze om te gaan voor de relatie tussen Vallejo en Escobar is een gewaagde, maar pakt helaas niet goed uit. Toch is het ook wel begrijpelijk want er is al zoveel getoond over het leven van Escobar dat het moeilijk is om een originele noot te vinden. Aranoa heeft dit wel geprobeerd en om die reden moeten we hem dan ook wel een pluim geven. Jammer genoeg is de affaire tussen de twee niet interessant genoeg voor een film van twee uur lang, waarbij de verachtelijke daden van Pablo Escobar eigenlijk als een soort bijzaak op het scherm worden getoond.
De grootste transformatie wordt doorgemaakt door Penélope Cruz die we gedurende de film van een prachtige diva zien veranderen in eigenlijk een zielig hoopje. Die transformatie begint als ze van Pablo een pistool krijgt omdat er waarschijnlijk mensen achter haar aan zullen komen. Vanaf dat moment verandert er veel en zien we Virginia afglijden naar plekken waar ze zich helemaal niet wenst te bevinden. Escobar wordt afgeschilderd als een man die overal lak aan had, en dat was waarschijnlijk ook wel zo.
De blu-ray van Escobar bevat niet heel veel extra’s. Eigenlijk is het enige wat je aan extra’s kunt vinden een behind the scenes documentaire. Of je zin hebt om deze te kijken moet je zelf maar bepalen, heel veel voegt het niet toe. Uiteraard is de beeld- en geluidskwaliteit van de film wel weer gewoon zoals we dat van blu-ray mogen verwachten.
