Deze documentaire begint in april 1945. Honderden overlevenden uit de concentratiekampen in Duitsland zijn onderweg terug naar huis. Ze zijn vanuit Lubeck, Duitsland met de boot vertrokken naar de haven van Malmö in Zweden. Het beeldmateriaal uit 1945 wordt nu door diezelfde overlevenden bekeken. Een documentaire vol indrukwekkende portretten, verhalen en herinneringen.
Regisseur Magnus Gertten ging met behulp van het beeldmateriaal uit 1945 op zoek naar de namen die bij de gezichten horen. Hij zocht de overlevenden op en liet ze het beeldmateriaal zien. De inmiddels verouderde mensen schrikken als ze zichzelf, vrienden of familie herkennen in het beeld. Daarmee komen ook de verhalen en de herinneringen los en ziet de kijker de verschillende manieren waarop met de herinnering aan de oorlog omgegaan wordt.
Een indrukwekkende opmerking komt van een mevrouw die niet zeker weet of zij zichzelf ziet. Ze herkent haar vriendin wel, maar weet niet zeker of zij zichzelf naast haar ziet staan. Ze verklaart destijds geen spiegel te hebben gehad, dus ze had geen idee hoe ze eruit zag. Maar, die lach, die neus, dat gezicht… Uiteindelijk komt zij tot de conclusie dat zij het haast wel móet zijn.
Een lieve, zachtaardige Amerikaanse mevrouw vertelt haar verhaal. Zij was op visite bij haar grootouders in Italië toen zij ervan beschuldigd werd een spion te zijn. Elsie Ragusin werd naar Auschwitz gestuurd. Haar Italiaanse liefde, Tony, heeft ze nooit meer teruggezien. Ondanks alle horrorverhalen behoudt Elsie zachtheid en vriendelijkheid in haar ogen en in haar stem.
Via mooie close-ups wordt de kijker echt meegezogen in de verhalen van de overlevenden. Zo dicht op de huid delen zij hun meest persoonlijke herinneringen en verhalen. We krijgen een blikje in hun ogen op het moment dat zij zichzelf terugzien op het beeld. Om de reacties van zo dichtbij en zo persoonlijk te mogen zien, voelt als een hele bijzondere ervaring waardoor de kijker achterblijft met kippenvel.
Vervolgens maakt Gertten de indrukwekkende parallel naar de hedendaagse vluchtelingenstroom. Ook deze beelden bevatten een hoop gezichten zonder naam. De overeenkomsten zijn angstaanjagend en indrukwekkend. Op een boot in Italië komen ruim 600 vluchtelingen uit Syrië aan. Ook een aantal van hen worden door Gertten uit de anonimiteit getrokken. Op deze manier weet Gertten een documentaire over een historische gebeurtenis het heden in te trekken. Het is bijzonder om op te merken op welke manier het Gertten lukt om de geschiedenis relevant te maken voor het nu. De geschiedenis herhaalt zich constant en van onze fouten kunnen we leren.
De documentaire is onderdeel van een groter project, waarin gepoogd wordt om alle gezichten uit de anonimiteit te halen. Via dit project kan iedereen op het archiefmateriaal op zoek gaan naar bekende gezichten of namen. Voor meer informatie over dit project kun je een kijkje nemen op de website
