De 18-jarige Maddy lijdt aan de bijzonder ziekte SCID: ernstig gecombineerde immuunstoornis. Haar afweersysteem werkt niet goed en daardoor is ze heel erg vatbaar voor ziektes. Om die reden kan ze niet naar buiten en verblijft ze in het steriele huis samen met haar moeder. De enige andere gezichten die ze ziet zijn die van de verpleegster en van de dochter van de verpleegster. Als ze nieuwe buren krijgen, is ze op slag verliefd op de buurjongen. Ze communiceren via het internet en kunnen elkaar enkel zien met een raam ertussen. Haar gevoelens voor de buurjongen maken het steeds moeilijker om genoegen te nemen met haar leven binnenshuis.
Het plot klinkt wel redelijk interessant, maar de film gaat te erg de romantische kant op, waardoor het eigenlijk een stuk minder bijzonder is geworden dan het had kunnen zijn. Als kijker krijg je veel meer te zien van waarom ze zo verliefd wordt op de buurjongen, dan dat je Maddy echt ziet worstelen met haar bestaan. Een groot deel van het probleem dat de twee hoofdpersonen hebben is dat ze niet bij elkaar kunnen zijn, maar er zijn wel andere personen die in het huis mogen komen. Waarom mag Olly dan niet binnenkomen? Met dat gegeven zou je verwachten dat de film er veel meer over gaat dat ze niet samen naar buiten kunnen en dat dat de prille relatie flink onder druk zet.
Behalve dat het plot niet heel sterk is, is het verder wel een onderhoudende film. De acteerprestaties zijn goed en ook de ontknoping stelt tevreden. Omwille van spoilers valt daar nu weinig over te zeggen, maar er vallen duidelijk nog wel dingen op hun plaats. Met terugwerkende kracht beantwoordt dat een aantal vragen die je tijdens de film krijgt. Regisseur Stella Meghie weet wel aardig hoe ze een film in elkaar moet zetten. De overheersende romantische kant van de film wordt afgewisseld met drama en humor. De humor komt subtiel en onverwachts, maar weet daarmee zeker een luide lach te ontketenen. Die humor is alleen mogelijk door de manier waarop het verhaal verteld wordt.
Delen van de gesprekken tussen Maddy en Olly verschijnen gewoon als tekstballonnen in beeld, maar grote delen ook via Maddy’s fantasie. Zij maakt namelijk maquettes en in haar dagdromen beeldt ze zich in dat ze samen met Olly rondloopt in een door haar ontworpen winkelcentrum. Een slimme manier om de kijker een aantal dialogen voor te schotelen, zonder dat je als kijker alleen maar teksten op het witte doek aan het lezen bent. Een grappige toevoeging is de astronaut. In elke maquette die Maddy maakt zet ze een astronaut neer, die ook in haar fantasie tot leven komt. Dat is best wel lachwekkend; de astronaut is natuurlijk zeer misplaatst op de locaties waarvan Maddy droomt en zijn acties zorgen voor een gulle lach.
De film raakt geen bepaalde snaar. Dat is wel een groot gemis. Het verhaal is niet ontroerend en je zult zeker geen tissues nodig hebben bij het kijken van deze film. Toch weet de film verder voldoende te boeien en dat maakt dat je uiteindelijk wel wilt weten hoe de film afloopt. Met 96 minuten is de film ook niet echt heel lang, net niet lang genoeg om je te beginnen te vervelen. Aan de acteerprestaties van Amandla Stenberg en Nick Robinson ligt het in ieder geval niet, want zij spelen hun rollen van respectievelijk Maddy en Olly prima. Het probleem is waarschijnlijk dat het gelijknamige boek van Nicola Yoon niet lekker werkt als bioscoopfilm. In het Nederlands heet dat boek Alles wat je lief is.
