“If there is something strange in your neighborhood, who you gonna call? The Conductors of the Metaphysical Examination!” Een groep van vier vrouwen geloven heilig in het bestaan van spoken, zeker nadat ze echte verschijningen hebben gezien. Er is nog steeds niemand die hen gelooft, maar dat weerhoudt de dames er niet van om hun werk voort te zetten en voorbereid te zijn op een wereld waarin spoken een bedreiging vormen. Met de kennis van drie wetenschappers en een metromedewerkster die de stad door en door kent, is het team van Ghostbusters compleet.
Op voorhand staat deze reboot van een meer dan dertig jaar oude franchise al met 3 – 0 achter, want de hele marketingcampagne vooraf wordt al door het halve internet afgekraakt. Daarnaast vinden velen het ongeoorloofd dat de spokenjagers nu vrouwen zijn, maar wat het grootste probleem is, is dat de meeste filmliefhebbers nostalgische gevoelens hebben bij het origineel. Jammer, want daarmee krijgt deze productie gewoon geen eerlijke kans. Dat terwijl de film dat zeker wel verdient, want het is echt lang niet zo slecht als de vele internetgebruikers doen geloven. Op onder andere YouTube en IMDb wordt de film volledig neergesabelt; onterecht! Mensen die wel redelijk positief spreken over de film in bijvoorbeeld een videorecensie worden niet goed bij hun hoofd genoemd of beschuldigd van beïnvloeding door de filmmaatschappijen en hun volgers. Smaken verschillen natuurlijk, maar deze film kán gewoon niet vreselijk slecht genoemd worden om een aantal redenen.
Deze nieuwe Ghostbusters-film is het werk van Paul Feig, een hele bekende naam op het gebied van komediefilms. Hij wist eerder al met Bridesmaids, The Heat en Spy te overtuigen en een groot publiek te vermaken. Wat goed is aan die films is dat er steeds meerdere personages belangrijk zijn en voor veel humor zorgen. Zo is Spy bijvoorbeeld erg leuk voor de fans van Jason Statham en is The Heat ook het kijken waard als je geen liefhebber bent van Sandra Bullocks werk. Daarnaast hebben die drie producties een redelijk samenhangend verhaal en springt het niet heel erg van de hak op de tak. Die twee pluspunten zijn ook duidelijk terug te zien bij Ghostbusters, want ook die film heeft een uitstekende cast en een prima verhaallijn. Ook al is die niet bijzonder of origineel, het is in ieder geval logisch en te volgen.
De samenwerking met Melissa McCarthy is de regisseur blijkbaar goed bevallen, want net als in de drie zojuist genoemde films heeft zij ook in deze film een van de hoofdrollen. Het is wel een actrice waar je van houdt of die je vreselijk vindt, ook al draait deze film een stuk minder om haar dit keer. Wel leuk is ook dat ze daardoor eens een behoorlijk andere rol speelt dan dat je van haar gewend bent. Nog steeds een goedgebekte vrouw die haar mannetje staat, maar niet een scheldende narcist zoals je die vaker ziet bij haar. Ook Kristen Wiig is geen onbekende en ook zij speelde mee in de film Bridemaids. Daarin kreeg ze heel veel schermtijd en wist een aantal hilarische scènes neer te zetten, waaronder haar dronkenschap in een vliegtuig. Overigens was zij ook een van de schrijvers van die film, waarvoor ze een Oscarnominatie kreeg. Ook Melissa McCarthy werd toen genomineerd, namelijk voor de Oscar voor Best Performance by an Actress in a Supporting Role.
Het team van spokenjagers wordt compleet gemaakt door Kate McKinnon en Leslie Jones, die beide wat minder bekend zijn. Toch doen zij zeker niet onder voor de anderen en zij spelen misschien wel de meest verrassende personages. Eerstgenoemde speelt namelijk de rol van de prettig gestoorde uitvinder van het groepje, maar dat doet ze wel dusdanig subtiel dat het geloofwaardig is. Ze speelt geen karikatuur, maar een personage met karakter. Ook Leslie Jones komt een aantal keren erg geestig uit de hoek als de bangerik van het stel. Als metromedewerkster is ze niet bezig met spoken, totdat ze er eentje ziet op het spoor. De chemie tussen hen is ook erg goed en ze lijken vertrouwt als een team. Oftewel: een uitstekende cast. Al valt dat niet te zeggen over de overige belangrijke personages, want Chris Hemsworth als de oliedomme receptionist is helemaal niet grappig en Neil Casey als de grote schurk van het verhaal maakt eigenlijk geen enkele indruk.
Een aantal grappen zijn behoorlijk geslaagd, al zitten die wel opvallend veel in de dialogen. De gesprekken zijn snel en de ad-remme reacties zorgen regelmatig voor in ieder geval gegniffel. Afhankelijk van je smaak kan deze film ook wel echt voor een goede harde lach zorgen. Het tempo ligt over het algemeen ook gewoon redelijk hoog, dus echt vervelen zal de film niet gauw. Voor de kenners van het origineel vallen er ook nog eens meer dan genoeg referenties te vinden in de film, maar misschien is dat juist niet slim gedaan van de makers, want het wordt daardoor bijna onmogelijk om deze nieuwe film gewoon los te zien van de versie uit 1984. Zo keren acteurs van toen (Bill Murray, Dan Aykroyd en Sigourney Weaver) terug in kleine bijrollen, wordt er na de aftiteling gerefereerd naar Zuul en zijn er een aantal oude vertrouwde spoken te zien.
Visueel is deze film een waar spektakel, zeker wanneer je hem bekijkt in (IMAX) 3D, want op heel veel punten wordt de mogelijkheid benut om de spoken en de elektrische stralen uit de wapens op je af te laten komen. Het is een van de weinige films waarbij dat effect zo erg duidelijk wordt gebruikt en ook nog eens goed tot zijn recht komt. Het is alleen jammer dat er tot aan de grote climax maar weinig spoken worden gevangen, want ze hebben slechts twee spookgevechten voordat de grote finale losbreekt, waarin op spectaculaire wijze afgerekend wordt met tientallen spoken. Dit is ook het moment waarin personages het meeste uitblinken, want alle wapens die je steeds voorbij hebt zien komen komen nu eindelijk tot hun recht.
