In de film Grandma speelt Lily Tomlin de lesbische, single, feministische oma Elle Reid. Ze is schrijfster en heeft maar weinig geld. Op een ochtend staat haar kleindochter Sage, gespeeld door Julia Garner, voor de deur met de vraag of ze ruim 600 dollar kan lenen. Oma heeft dit niet zomaar op zak en samen gaat het duo zoeken waar ze dit geld wel vandaan kunnen halen. In de oude auto van haar overleden vrouw Violet rijden Sage en Lily rond door de stad op zoek naar het geld. Ze komen langs oude vrienden en vijanden, en halen op die manier herinneringen op en leren elkaar beter kennen.
Het plot is niet heel spannend. Er gebeurt maar weinig en het verloop van de film is traag op een poëtische manier. Kleindochter en oma komen langs diverse figuren die allemaal iets te vertellen hebben over het leven en vol zitten met wijsheden of herinneringen. Op deze manier merk je wel dat oma en kleindochter dichter naar elkaar toegroeien, en als kijker groei je met ze mee. De kijker leert de personages steeds beter kennen en komt dicht op hun huid te zitten. Ondanks dat de personages ook maar weinig ontwikkeling doormaken, ontwikkel je als kijker wel een bijzondere band met de personages. Oma is een bijzondere, humoristische en vrijgevochten vrouw, vol met pit en energie. Sage is op het eerste gezicht een naïef engeltje, maar blijkt ook een mening en een ruw randje te hebben. Het feit dat het plot niet zo spannend is, wordt dus ruimschoots goedgemaakt met het mooie acteerwerk.
Ook het camerawerk en de regie dragen bij aan de filmervaring. Het camerawerk is erg dynamisch en volgt de personages. Er wordt weinig gebruik gemaakt van een statief en doordat je als kijker constant met Elle en Sage meebeweegt, kruip je echt in hun huid en ga je steeds meer met ze meeleven. De film is ook in het camerawerk lekker langzaam en dat is wel eens fijn als je gewend bent geraakt aan het snelle knip- en plakwerk. Ook de rustige muziek past wat dat betreft perfect in deze sfeer.
Bovendien houdt de film het vol om niet te vervallen in clichés, wat best knap is. Er zit maar één klein subplotje in wat draait om een romantisch verhaal, maar omdat het hierin draait om een lesbische relatie met een onvoorspelbare afloop, is zelfs dit deel niet voorspelbaar. Verder spelen romantische verhoudingen een aangenaam kleine rol. Ook het “gestoorde oma”-stereotype wordt niet gebruikt en de film weet Elle Reid een bijzonder eigenaardig, maar toch sympathiek personage te maken.
Uberhaupt hebben mannen maar een kleine rol in deze film, wat toepasselijk is bij het terugkerende feministische thema van de film. Het debat rondom abortus komt uitgebreid aan bod. De vaders van alle personages zijn eigenlijk buiten beeld en lijken geen belangrijke rol te spelen bij de opvoeding. De moeder van Sage heeft zelfs bewust gekozen voor alleenstaand ouderschap. Elle en Sage zijn samen de belangrijkste personages zonder daarin expliciet te hameren op hun vrouw-zijn. Doordat deze film deze thema’s bespreekbaar maakt op een niet al te agressieve, expliciete manier, weet de film de kijker toch aan het denken te zetten.
Als je zin hebt in een dramafilm met veel spanning en ontwikkeling, is dit niet de film om te kijken. Als je echter op zoek bent naar een rustige dramafilm, waarin vrouwen zichzelf herontdekken, dan is deze film zeker wel een aanrader. Op een bepaalde manier weet de film toch een snaar te raken, al is het misschien niet de snaar die je verwacht.
