In Gringo maken we kennis met Harold, een brave bediende die bang is dat hij zijn baan bij een groot farmaceutisch bedrijf zal verliezen in een fusie. Wanneer hij met zijn twee bazen een business trip maakt naar Mexico (en voor de kijker duidelijk wordt dat zij zaken hebben met een drugskartel), besluit Harold zijn kidnapping in scène te zetten in de hoop losgeld te kunnen innen. Zijn bazen ontdekken echter dat Harold veel meer waard is dood dan levend; de levensverzekering van het bedrijf kan hen een flinke som opleveren. Bovendien is de leider van het drugskartel in de waan dat Harold verantwoordelijk is voor de knip in de drug supply van het bedrijf. Zonder dat hij het voorzien had, komt de arme man terecht in een race tussen zijn bazen, het drugskartel en nog een heleboel andere betrokkenen.
Deze film werd geregisseerd door Nash Edgerton (The Square, 2008 & Mr. Inbetween, 2018) en hij kon bij het realiseren van zijn project rekenen op een sterke cast. Het is dan ook jammer dat het kunnen van de acteurs niet helemaal tot zijn recht komt. Het hoofdpersonage, Harold, wordt gespeeld door David Oyewolo, die een aantal grote films (Selma, 2014 & Queen of Katwe, 2016) op zijn naam heeft staan. Zijn personage is wel grappig, door het accentje en zijn sulligheid, maar had sterker kunnen zijn. Op bijna geen enkel moment in de film trekt hij de kijker zo mee dat die echt voor hem gaat rooten.
De twee bazen van Harold worden gespeeld door Charlize Theron (Mad Max: Fury Road, 2015 & Atomic Blonde, 2017) en Joel Edgerton (The Great Gatsby, 2013). Thandie Newton heeft een teleurstellend rolletje na haar sterke prestaties in o.a. Westworld en ten slotte is er Amanda Seyfried, wellicht meest bekend van haar rollen in Mean Girls, 2004 & Mamma Mia, 2008.
De film begint in medias res, met het telefoontje van Harold aan zijn bazen waarbij hij in paniek vertelt over zijn kidnapping en het losgeld. Daarna kijken we in flashbacks terug naar “hoe het allemaal begon”. Dat zorgt ervoor dat de film meteen met een goede portie actie begint, en snel daarna volgt de komedie: zoals de poster belooft, zitten beide onderdelen in de film. Die mix wordt aangevuld met wat drama die ontstaat dankzij de onderlinge relaties tussen de personages. De “groovy” vibe van de film wordt versterkt door de Mexicaans aanvoelende muziek, maar jammer genoeg wordt hier net niet genoeg mee gespeeld om de kijker echt te doen genieten van de sfeer in de film.
Af en toe gebeuren onverwachte dingen, maar de vraag is dan natuurlijk ook hoe geloofwaardig die nog overkomen. Wanneer Harold, de nerd, plots toch de ballen blijkt te hebben een auto van de baan te doen crashen, ben je eerst verrast, maar besef je al snel dat dat misschien niet helemaal bij zijn personage past. Op die manier wordt het verhaal soms wat aan elkaar gelapt en lijken sommige zaken wat te geforceerd erbij getrokken. Het plot is origineel en spannend, maar soms wat rommelig.
Wat echt jammer is, is dat de film voor humor vervalt in stereotypen, vooral wanneer het om de vrouwelijke personages gaat: we hebben de bitchy boss lady, die haar lichaam gebruikt om deals te sluiten, de vrouw van Harold is onderwerp van spot doordat ze vroeger dik was en het personage van Amanda Seyfried, dat letterlijk Sunny heet, het engeltje dat iedereen helpt en geen vlieg kwaad zou doen. Misschien zijn deze stereotypen een poging tot satire, om ze net te kunnen ontkrachten, maar in dat geval gaat de film niet ver genoeg, want deze boodschap gaat verloren.
Zoals de dvd-box belooft, zit in deze film vooral humor en actie. Van beide moet je houden want er zit niet veel meer in. Het verhaal is niet ongelofelijk spannend, maar er zitten grappige momenten in. Al bij al is het dus wel een film waar je van kunt genieten, maar toch blijft het gevoel hangen dat er ze er meer uit hadden kunnen halen.
