Als professor Robert Langdon ontwaakt in een ziekenhuis in Florence weet hij zich helemaal niets meer te herinneren. Hoe is hij in Italië terechtgekomen, waarom ligt hij in een ziekenhuis en waar komt het schotwond dat hij heeft vandaan? Tijd om echt bij te komen heeft hij niet, want al snel moet hij samen met dokter Sienna Brooks zien te ontsnappen aan een schietgrage onbekende die het ziekenhuis is binnengedrongen. Ze vluchten naar haar appartement, maar al snel blijkt dat ze daar ook niet lang veilig zijn. De enige clou die ze hebben is een geheimzinnige cilinder in Langdons jaszak. Wat heeft dit alles te maken met Dante? Waar leiden alle raadsels heen en nog belangrijker, wat gebeurt er als ze niet op tijd het mysterie oplossen?
Inferno is de derde film in de Langdon-reeks, met The Da Vinci Code en Angels & Demons als de twee voorlopers. Het is een verfilming van het vierde deel in de boekenreeks van Dan Brown, voor nu is The Lost Symbol nog over geslagen. Wederom kroop Ron Howard in de regisseursstoel en gelukkig is ook Tom Hanks weer van de partij om professor Langdon te vertolken. Natuurlijk mag de vrouwelijke hulp aan zijn zijde niet ontbreken en dat is dit keer Felicity Jones als Sienna Brooks. Ben Foster speelt Bertrand Zobrist, een miljardair met een heftige opvatting over overbevolking en de aanstichter van Langdons benarde situatie.
Het gevaar van een boekverfilming is altijd dat de boekenlezer teleurgesteld wordt en dat zal voor velen bij deze film ook het geval zijn. Er zijn een aantal veranderingen waar je je als lezer van het boek makkelijk bij neer kan leggen, al is het bijvoorbeeld opvallend dat drie van de hoofdpersonen langharige brunettes zijn, terwijl het boek meerdere keren benoemt hoe de kapsels er van die drie vrouwen eruit zien (respectievelijk kort-pittig, blond en grijs). Ook is de verhaallijn rondom Dr. Elizabeth Sinskey grotendeels geschrapt, wat de film juist ten goede komt. Wat de boekenlezer waarschijnlijk echt in het verkeerde keelgat schiet is het einde, want die verandert namelijk heel veel aan het verhaal. Ineens zijn de beweegredenen niet zo sterk meer en zet het bijna alle personages in een ander daglicht.
Verder dan dat moet je het boek en de film gewoon los van elkaar proberen te zien, in plaats van één van de twee slecht te vinden omdat die anders is. Sterker nog, eigenlijk vullen beiden elkaar wel goed aan. Zoals gezegd is het einde van het boek velen malen beter, maar aan de andere kant weet de film de locatie van de laatste scène echt werkelijk prachtig neer te zetten. Bij het lezen van het boek is het heel moeilijk een beeld te vormen van de omschreven locatie, maar in de film komt die plek heel erg goed tot leven. Ondersteund met prachtige muziek is het einde dan toch wel een waar spektakel. Dus voor de film pakt het visueel en qua spanning toch wel goed uit om voor een alternatief einde te kiezen.
Nu blijft de vraag natuurlijk of de film nou wel of niet goed is en het antwoord is helaas dat de film toch teleurstelt. Dat komt door het veel te hoge tempo in het begin en door een aantal onbelangrijkere scènes waar te lang bij stil wordt gestaan. De raadsels zijn al opgelost voordat je in de gaten hebt dat ze een raadsel moeten oplossen. Dat is ook te wijten aan het feit dat de film “slechts” twee uur duurt; een halfuur korter dan The Da Vinci Code. Daarnaast wordt er aandacht besteed aan een verliefdheid tussen Robert Langdon en Dr. Elizabeth Sinskey, maar die voelt heel vreemd en misplaatst. Dat past helemaal niet bij beide personages en zeker niet bij de professor die we nu al een hele tijd kennen door de eerdere films. Zo zijn er nog een aantal andere voorbeelden te noemen, maar die vinden pas plaats na een duidelijke plotwending richting het einde van de film.
