Drie kinderen rijker
Het gelukkige koppel Ellie en Pete is erg succesvol in het renoveren van huizen. Ze toveren het ene naar het andere krot om tot een paleisje. Als ze aan een stekkie voor zichzelf willen beginnen, realiseren ze dat ze klaar zijn voor het ouderschap. Ellie en Pete besluiten zich in te schrijven als adoptieouders. Na een traject van maanden is het dan eindelijk zo ver: drie kinderen trekken bij hun in huis. Als blijkt dat het opvoeden van driftige kinderen met een rugzakje zwaarder is dan gedacht, twijfelen ze of ze er wel goed aan hebben gedaan.
Instant Family is een komische dramafilm van regisseur Sean Anders, die ook medeverantwoordelijk was voor het verhaal. Hij regisseerde eerder onder andere de Daddy’s Home-films en Horrible Bosses 2. Daarnaast schreef hij de screenplay voor films als Mr. Popper’s Penguins, We’re the Millers en Dumb and Dumber To. Kortom, zijn signatuur is in veel komediefilms terug te zien. Echter, deze film onderscheid zich behoorlijk van al die andere films. Hoewel Instant Family met vlagen hilarisch en vrijwel continu grappig is, speelt de drama ook een erg belangrijke rol.
Balans tussen komedie en drama
In de hoofdrollen zien we Mark Wahlberg (die al eerder samenwerkte met Sean Anders voor de Daddy’s Home-films) en Rose Byrne, die bekend is van onder andere Bridesmaids, de Bad Neighbours-films en Insidious. Mark Wahlberg speelt de rol van Pete, een personages dat meteen vertrouwd voelt als vaderfiguur. Rose Byrne zien we als Ellie. Ze komt in het begin erg liefdevol over, maar later (als de kinderen in het spel komen) blijkt ze niet direct over te lopen van moedergevoelens. Dat is erg goed gespeeld, waardoor de emoties richting het einde oprecht voelen en er zelfs plek is voor kippenvel.
De verhouding tussen drama en komedie is erg goed gedaan. Beide hoofdrolspelers zijn het wel gewend om zich van hun grappige kant te laten zien, maar in deze film blijkt ook duidelijk dat ze sterke personages kunnen neerzetten die duidelijke karakterontwikkelingen doormaken. Deze film is daarmee niet alleen maar rooskleurig en er is voor gekozen om op een aantal momenten juist niet alleen maar zoetsappig te zijn. Het is een vrij realistisch hoe de ouders is in spé zo hun tegenslagen hebben, dreigen op te geven en hoe de kinderen die niet van het een op het andere moment super schattig zijn. Gelukkig blijft die verhouding tussen drama en komedie tot het einde overeind.
Hilarische personages
Humor vind je terug in verschillende vormen. Er zijn aantal slapstick grappen, ietwat absurde personages die met hun voorkomen en gedrag grappig zijn en humoristische dialogen. Met name de chemie tussen Sharon (Tig Notaro) en Karen (Octavia Spencer) is fantastisch. Dit duo begeleid adoptieouders in het hele proces. Waar Karen een flapuit is en overal grappen van maakt, is Sharon heel keurig en bang om iets verkeerds te zeggen. Met als gevolg dat ze overduidelijke grappen van haar collega uit gaat leggen, zodat er geen misverstand over kan ontstaan dat Karen een grap maakt. Een andere hilarische toevoeging komt van Kelly Tippens, die aan het einde van de film naar voren komt als eenzame, nieuwsgierige buurvrouw.
Daar houdt het nog lang niet op met de geweldige personages, want zo zorgt Julie Hagerty als de moeder van Ellie voor een van de grappigste scènes uit de film en draagt Margo Martindale een grote steen bij als de moeder van Pete, die ontzettend haar best doet om de lieverlingsoma te zijn. Bovendien hebben beide oma’s ook een heerlijke strijd onderling. Kinderen Lizzy, Juan en Lita worden gespeeld door respectievelijk Isabela Moner, Gustavo Quiroz en Julianna Gamiz, zijn er vooral voor de drama en uiteindelijk natuurlijk ook een beetje voor de aandoenlijkheid.
