In 1963 werd zij gezien als een van de machtigste vrouwen in de wereld. Jackie Kennedy was getrouwd met de president van de machtige Verenigde Staten, John F Kennedy. Na de tragische moord op hem bleef Jackie alleen achter met haar kinderen. Inmiddels zijn er al vele films verschenen over deze tragische gebeurtenis. Echter is er nu een film gemaakt die juist zich richt op de gebeurtenissen door de ogen van Jackie Kennedy. Is deze vrouw wel zo sterk als men vermoedde tijdens deze periode?
Jackie heeft als film al een heel ontwikkelingstraject achter de rug. In eerste instantie was het de bedoeling dat het een televisieserie zou gaan worden voor HBO en geproduceerd door niemand minder dan Steven Spielberg. Echter kwam daar al heel snel een einde aan en kwam de regisseur Darren Aronofsky in beeld. Zijn vrouw Rachel Weisz zou de rol van Jackie Kennedy op zich nemen. Echter vanwege hun scheiding kwam daar ook een einde aan en was het tussen 2010 en 2015 stil rond dit project. Aronofsky heeft vervolgens Pablo Larraín gevraagd om de film te regisseren met Aronofsky als co-regisseur. Pablo Larraín had in eerste instantie geen interesse in het regisseren van een biografische film. Toch besloot hij het te doen. Vooral in Zuid-Amerika heeft hij naam gemaakt en inmiddels is hij ook druk bezig met een remake van Scarface uit 1983.
Zoals gezegd volgt Jackie het levensverhaal van Jackie Kennedy tijdens haar periode als First Lady en de dagen na de moordaanslag op haar man. Er is een algemeen beeld van Jackie Kennedy dat zij een erg sterke vrouw is die geen labiele indruk maakte tijdens al deze gebeurtenissen. Toch laat de film een hele andere kant van haar zien, namelijk die van een minder sterke Jackie Kennedy die kapot is van verdriet. De film begin nog vrolijk waarin Jackie Kennedy een rondleiding geeft door het Witte Huis en welke veranderingen zij heeft doorgevoerd om het echt in hun stijl te doen. Toch ligt de nadruk meer op het beeld dat de media heeft gekregen van haar voor en na de moordaanslag op haar man. De film is gebaseerd op het interview dat zij gaf aan Theodore H. White van het tijdschrift Life een week na de aanslag. Dit heeft zij gedaan om de nalatenschap van haar man te beschermen en het verhaal te vertellen vanuit haar perspectief.
Eerder werd al gezegd dat Rachel Weisz de rol van Jackie Kennedy op zich zou nemen. Toen dit niet doorging werd al snel Natalie Portman benaderd voor deze rol. Toch duurde het nog drie jaar voordat zij officieel werd gepresenteerd voor deze rol aan de pers. Zij voelde zich geïntimideerd door deze rol, maar toch heeft zij uiteindelijk een perfecte rol weten neer te zetten. De gelijkenis tussen haar en Jackie is sprekend en je weet dan ook niet of de zwart/wit beelden in de film nu echt van Jackie zijn of dat het Natalie Portman is. Tel daar ook nog eens bij op dat Natalie Portman de rol van een verdrietige en labiele vrouw zo goed weet neer te zetten, dat het lijkt alsof het echt zo is. Ze kruipt figuurlijk in de huid van haar rol en dat zorgt ervoor dat het geen enkel moment gespeeld overkomt. En dat is erg knap, vooral omdat de gehele film om haar draait en dat zij de film alleen draagt. Er zijn natuurlijk ook andere rollen te verdelen zoals die van Robert F. Kennedy, die gespeeld wordt door Peter Sarsgaard. Naast Natalie Portman is hij ook geregeld te zien als de schakel tussen Jackie Kennedy en de nieuwe president Johnson die gespeeld wordt door John Carroll Lynch. Hij komt niet heel veel in beeld, maar toch willen we dit nog wel benoemen. John Hurt speelt de rol van priester die Jackie bijstaat na de aanslag om haar te voorzien van advies. Dit is tevens de laatste film van Hurt die net verscheen voor zijn dood in de Verenigde Staten.
Jackie is een aangrijpende film die je echt bij de strot neemt. Portman speelt Jackie echt zo voortreffelijk. Het is een kijkje in de ziel van een vrouw die zoveel leed heeft moeten verduren in haar leven. Toch kan je ook alleen maar veel lof hebben voor deze vrouw. De film neemt je echt mee naar alle aspecten die speelden, zelfs de minder prettige. Er wordt met flashbacks ook teruggegaan naar het moment dat zij in de auto zit wanneer de kogels haar man raken. Dit levert misschien een misselijkmakend beeld op, maar het is wel de harde realiteit waar zij zich in bevond. Ook de ingrijpende beslissingen die zij naderhand moest maken over het wel of niet gesloten houden van de kist, het uitzoeken van zijn graf tot aan het organiseren van zijn begrafenis. Voor de wereld was het een ijzersterke vrouw die ondanks alles toch haar man een waardig afscheid gunde. Het werd haar niet makkelijk gemaakt doordat de nieuwe president haar ook zo snel mogelijk het Witte Huis uit wilde. Toch weet de film vooral indruk te maken op de momenten dat zij juist niet zo sterk is, maar naar de drank grijpt en een warrige indruk maakt. Deze momenten zijn zo puur dat je medelijden met haar begint te krijgen. En dat allemaal is te danken aan Natalie Portman die tot het uiterste is gegaan om Jackie Kennedy zo puur mogelijk neer te zetten. Het enige wat we de film kunnen aanrekenen is dat het de gehele tijd wisselt tussen verschillende gebeurtenissen. Hierdoor kan je als kijker wel eens de draad kwijt raken. Het wisselt vaak tussen haar rondleiding in het Witte Huis, de aanloop naar de aanslag en aanslag zelf, haar gesprekken met haar priester en de voorbereiding van de begrafenis. Dat hadden ze wel logischer in beeld kunnen brengen zodat het verhaal in een vloeiende lijn loopt.
