Recensie: Long Shot

Eerste vrouwelijke president

Charlotte Field is een zeer gedreven vrouw en erg invloedrijk als de Minister van Buitenlandse Zaken. Dat is echter niet het hoogst haalbare, want haar grote doel is om het presidentschap over te nemen van haar baas en daarmee de eerste vrouwelijke president ooit te worden. Ze timmert hard aan de weg, maar heeft nog wat hulp nodig met haar imago. Daarom besluit ze Fred Flarsky in te huren, een vrijgevochten journalist die net werkloos is geworden. Aan hem de taak om wat humor toe te voegen aan haar speeches. Het blijkt enorm te klikken, maar de affaire die ze krijgen kan maar zo roet in het eten gooien. Strandt haar kandidatuur voordat de campagne goed en wel begonnen is?

De succesvolle, machtige minister en de journalist met een talent voor problemen kennen elkaar uit het verleden. Zij was vroeger zijn babysitter en was toen al een idealist. Om haar doel te bereiken moet ze compromissen sluiten, maar dat is juist waar haar speechschrijver het zo grondig mee oneens is. Hij staat voor zijn idealen en wil niet werken voor iemand die zijn of haar idealen verloochend – de reden dat hij ontslag heeft genomen als journalist bij de krant omdat die is overgenomen door een bedrijf dat in alles het tegenovergestelde van hem is. Kan hij helpen om zijn vroegere babysitter, die hem zijn eerste liefde bezorgde, op het pad te houden, zodat zij blijft vechten voor haar doelen?

Photo Credit: Pillipe Bossé.

Verrassende prestaties

Seth Rogen draait al een hele tijd mee in de filmindustrie en iedereen heeft wel een mening over hem. In deze film laat hij zich van zijn beste kant zien: hij is niet te overheersend, brengt zijn grappen goed en is ook overtuigend in de wat serieuzer momenten. Het kans haast niet anders dan dat je een aantal keer heel erg hard moet lachen om hem, zelfs als je hem in andere films pijnlijk niet-grappig vindt. In het begin lijkt de film ontzettende de grove, racistische en schreeuwerige kant op te gaan, maar gelukkig weet de film daarna al vrij snel de juiste toon te vinden en houdt het die vast tot aan het einde.

Daarvoor verdient ook Charlize Theron heel veel credits, want deze Oscarwinnende actrice speelt een heerlijke rol in deze film. Ook zij heeft behoorlijk vaak de lachers op haar hand, maar is daarnaast ook erg overtuigend. Haar personage is een leuke vrouw met een goede persoonlijkheid. Natuurlijk weet ze wat ze wilt, maar ze is gelukkig niet de karikatuur die ze zo makkelijk had kunnen worden. Geen ijskoude carrièrevrouw die iedereen in haar omgeving afblaft, maar een dankbaar iemand die hard werkt en haar omstanders lief heeft. Dat is een knap staaltje acteerwerk, dat extra wordt versterkt door de fantastische chemie tussen haar en haar tegenspeler.

Niet sentimenteel

Een veelgemaakte fout bij komische dramafilms is dat een van de twee genres de overhand neemt, maar dat is in Long Shot niet het geval. De personages staan centraal en hun ontwikkeling is erg belangrijk, maar zorgen er niet voor dat de film er minder grappig op wordt. In tegenstelling juist, want de film is vaak juist heel erg grappig omdat de personages zo goed zijn uitgewerkt. Daarnaast is ook de grapdichtheid hoog en lig je geregeld bijna onder de stoel van het lachen door de scherpe dialogen en hier en daar een goede slapstick grap. Ook spreken gezichten vaak boekdelen. Met name wanneer de speechschrijver en de rechterhand van de Minister elkaar weer niet kunnen uitstaan.