Mary Magdalene vertelt het verhaal van Maria van Magdala, die volgens het Nieuwe Testament Jezus samen met de apostelen volgde en één van de vrouwen was die de kruisiging bijwoonde. Aan het begin van de film, na het eerste openingsshot, wordt de historische context gekaderd. Daardoor krijgt de film op het eerste zicht een documentaire- of waargebeurd-vibe. Specifiek voor dit soort verhalen is het bijna een natuurlijke reflex voor velen de film af te toetsen aan mythische of Bijbelse verhalen of zelfs aan de gekende historische feiten. Maar net doordat het verhaal in al die vormen (interpretaties) bestaat en een plaats heeft in het collectief geheugen, is die aftoetsing bijzonder moeilijk te maken.
Bovendien kun je je afvragen of dat wel zin heeft, een verhaal – gelijk in welke versie – is er om iets te vertellen, of het nu strookt met de werkelijkheid (als die al te achterhalen valt) of niet. Als we dus de neiging om de “waarheid” te achterhalen achterwege laten en met een open blik het verhaal laten verteld worden, blijkt er heel veel in te zitten. Wat de kijker er uiteindelijk uithaalt, hangt vooral van zichzelf af.
De film werd geregisseerd door Garth Davis, bekend van Lion uit 2016. In de extra op de DVD staat een kort stukje over zijn bijzondere manier van werken, wat duidelijk weerspiegeld wordt in de film. Mary wordt gespeeld door Rooney Mara (The Girl with the Dragon Tattoo, Carol). Ze brengt de kalmte en de storm die Mary doormaakt tot een mooie synthese in haar acteren. Joaquin Phoenix (Her, Walk the Line, Inherent Vice, The Master, …) doet hetzelfde in zijn portrettering; beide acteurs kunnen de inner struggle van hun personages uiterlijk maken, zonder te vervallen in teveel drama of overdreven emotie.
Onder de apostelen zien we onder andere Tahar Rahim en Chiwetel Eijofor. Zij hebben ook een belangrijke rol in het vertellen van het verhaal; ze veruiterlijken alle interpretaties die gemaakt werden van Jezus’ woorden aan de begindagen van het christendom (en misschien zelfs nu nog). Allemaal hebben ze hun eigen invulling, motief of persoonlijke agenda. Tegelijk ervaren ze steun bij elkaar, de relaties zijn ambigue.
De film is de hele tijd vrij simpel en sober: dat zie je al aan de eenvoudige menu en meteen daarna aan het kleurenpalet dat vooral uit aardetinten bestaat. Er is geen duidelijk afgelijnde structuur met bijvoorbeeld hoofdstukken, één doel of één tegenstander. De kijker volgt eerder een vertelling, een observatie; de film volgt simpelweg de personages op hun tocht. Bekende fragmenten (zoals Jezus in de tempel of de Judaskus) worden niet oververteld, maar subtiel in enkele gebeurtenissen aangeraakt en gekaderd. Hierdoor wordt het kalme tempo van de film soms onderbroken door “schokjes” in het ritme; er bestaat een afwisseling tussen impressies en actiemomenten.
Eén van de belangrijkste thema’s in de film (naast religie uiteraard), is de positie van de vrouw. In de maatschappij en daarmee ook in het geloof. Dit thema, maar ook het idee dat de wereld liefde nodig heeft om te groeien en te veranderen, in tegenstelling tot haat en onderdrukking, maken de film relevant vandaag. De film moet dus niet gekeken worden voor de historische accuraatheid of voor de spannende plot, maar voor de interpretatie en reflectie die de film onvermijdelijk losmaakt.
