De laatste uitdaging
Thomas en zijn lotgenoten vonden een weg uit het labyrint, ontsnapten uit de klauwen van WICKED en overleefden het in de gruwelijk verwoeste, desolate buitenwereld. Nu, enige tijd later, is Thomas klaar voor een nieuwe uitdaging. Hij gaat de strijd aan met WICKED om zijn vrienden te redden en om een geneesmiddel te vinden tegen het Flare-virus. De medewerkers van WICKED wanen zich veilig binnen de hoge muren, maar Thomas zal alles op alles zetten om binnen te dringen en te krijgen wat hij zoekt.
Maze Runner: The Death Cure is het derde en laatste deel in de Maze Runner-reeks. The Scorch Trials eindigde met zuur verraad, een aanval van WICKED op de overlevers van de schroei en een speech van Thomas waarin hij belooft wraak te nemen op die ogenschijnlijk onaantastbare, machtige organisatie. Er zijn enkele maanden verstreken en het is tijd om Thomas’ plan in werking te zien. Daarmee opent The Death Cure op spectaculaire wijze: de openingsscène is fantastisch en had zeker niet misstaan in een van de latere Fast & Furious-films. Actie, snelheid en spanning brengen je naar het puntje van je stoel.
Het weerzien van vertrouwde gezichten
Tijdens de opening komen de verschillende personages een voor een in beeld en word je als het ware opnieuw aan ze voorgesteld. Voor de Maze Runner-volgers een mooi moment: het is immers tweeënhalf jaar geleden dat je de deze personages in actie zag. Ook voor nieuwkomers is dit een prima opening, want eigenlijk maakt het niet uit wie wie is. Het is goed dat de makers hebben gekozen voor deze opening, want het maakt niet uit of je het einde van de The Scorch Trials niet hebt gezien of dat je je die niet meer kan herinneren. Het wordt snel (opnieuw) duidelijk hoe de verhoudingen binnen de groep zijn.
Oké, het is geen vertrouwd gezicht, maar wel een vertrouwde naam: Wes Ball. Hij regisseerde de eerste twee Maze Runner-films en heeft die taak op zich genomen voor dit afsluitende hoofdstuk. Hij levert goed werk, want de film houdt het tempo er goed in en heeft een goede sfeer. Ondanks dat de film bijna tweeënhalf uur duurt, voelt het nergens langdradig of gerekt. De actie is goed in beeld gebracht. Sommige actiescènes zijn extra spectaculair omdat ze vanaf grote hoogtes gefilmd zijn of omdat de camera met een personage meebeweegt (wat het gevoel geeft alsof je zelf ook midden in de actie zit).
O nee, toch niet…
Een van de dingen die je een beetje tegen gaat staan bij deze film zijn de vele ‘O nee, toch niet’-momenten. Er zijn heel veel penibele situaties waarin een aantal personen ineens uit het niets gered worden omdat anderen ineens opduiken om hen te redden. Echter lijkt de regisseur zichzelf daar ook van bewust, want een paar keer verwacht je een ‘O nee, toch niet’-moment, wat dan toch een ‘O wauw, toch wel’-moment blijkt. Hoe dan ook, als dit soort dingen opvallen is er toch iets mis met het script. De gewenste spanning wordt dan niet gecreëerd en dat is jammer. Bovendien haalt het de geloofwaardigheid weg.
Ander puntje van kritiek is dat je niet echt een duidelijk antwoord krijgt op een aantal belangrijke vragen. WICKED zoekt een geneesmiddel, maar waarom moeten ze daar dan mensen jarenlang voor opsluiten in een doolhof? Wat is nou echt het motief van de organisatie die zoveel levens eist, als ze beweren een geneesmiddel te willen vinden – wat een heel nobel streven is? Zo zijn er nog meer vragen die onbeantwoord blijven. Wellicht dat de gelijknamige boeken (waarvan de Maze Runner-trilogie een verfilming is) daar wel antwoord op geven en dat het niet naar het witte doek vertaald is, maar misschien heeft auteur James Dashner ook geen antwoord op die vragen.
Zeer vermakelijk, niet perfect
Maze Runner: The Death Cure is een zeer vermakelijke film, maar niet helemaal perfect. Het is van begin tot eind heel actievol en het tempo zit er goed in. Het belangrijkste is toch wel dat deze film een mooie afsluiter is van de Maze Runner-reeks. Het eerste deel blijft het beste, simpelweg omdat die film het meest verrassend was, maar het slot is zeker beter dan het tweede deel. Ook voelt dit is als een logisch afsluiting, want hoewel er een aantal vragen onbeantwoord blijven, wordt het verhaal prima afgerond.
