Een rit van 22 mijl
James Silva is werkzaam als geheim agent voor een uiterst geheime commando-eenheid van de CIA. Hij en zijn team moeten gecodeerde harde schijven veilig stellen om de wereld te beschermen tegen terroristisch rampspoed. Informant Li Noor is een belangrijke sleutel in deze missie en daarom moeten ze hem veilig het land uit zien te smokkelen. De route van het centrum van de stad naar een luchthaven is slechts 22 mijl, maar zit vol gevaren. Kunnen ze uit handen blijven van de corrupte politie en de criminele onderwereld?
Rommelig
De film is geregisseerd door Peter Berg, de man achter onder andere het goed ontvangen Patriots Day. Helaas zal Mile 22 geen hoge ogen gaan gooien, want het is een niet al te beste film. Het is rommelig, de verhaallijn is onduidelijk, de personages komen niet tot leven en bovenal is het script ongeloofwaardig. Onkijkbaar is de film zeker niet, met vlagen is het gewoon vermakelijk, maar het maakt zeker de belofte van de trailers en de synopsis niet waar. De geheime commando-eenheid speelt namelijk helemaal niet zo’n grote rol en wordt pas richting het eind geïntroduceerd.
Eerst krijg je namelijk te zien hoe een team van de CSI een huis binnenvalt en daar een aantal harde schijven in beslag nemen. De inval gaat echter niet helemaal goed en de informant heeft blijkbaar foute informatie verstrekt. Daarna komt Li Noor in beeld, die zich wordt opgepakt met een van de gezochte harde schijven. Hij wil de wachtwoorden alleen verstrekken in ruil voor een vlucht het land uit. Daar wil de CSI niet aan toegegeven, maar als hacken een oplossing lijkt, besluiten ze toch om Li Noor te vertrouwen. De film is op dat punt zeker al halfweg en pas daarna wordt het nieuwe geheime team geïntroduceerd.
Vlakke personages
Er wordt wat tijd besteed aan de hoofdpersonen, maar toch worden zij niet dusdanig neergezet dat je je gaat bekommeren om hun lot. Mark Wahlberg speelt de rol van James Silva – een botterik zonder empathie waarbij de nadruk ligt op zelfkastijding door middel van een elastiekje om zijn pols. De flashbacks helpen niet om meer diepgang te geven aan het personage. Ook voor een van zijn collega’s is het lastig om medeleven te voelen, ondanks dat zij een verhaallijn heeft gekregen waarin ze gaat scheiden en haar dochtertje misschien niet meer mag zien. Er komt weinig emotie bij kijken.
Eigenlijk blijven alle personages vlak en maken zij geen enkele ontwikkeling door. Maakt niet uit hoeveel mensen ze zien sneuvelen, het verandert niks. Dat is niet per se erg en eigenlijk verwacht je dat al snel van een actiefilm, maar in dit geval lijkt deze film meer te willen zijn dan dat het is. Gefaalde pogingen tot diepgang geven aan de personages zijn erger dan het überhaupt niet proberen. Het is een cliché actiefilm, maar de makers proberen het neer te zetten als een slimme, originele film met meer diepgang – iets wat je vooral merkt tijdens de ontknoping waarin een aantal verrassingen en shockmomenten jammerlijk mislukken.
1-tegen-100-actiegeweld
Rest alleen nog een ongeloofwaardige script en de afgezaagde actiescènes. Het is weer een typische gevalletje 1-tegen-100 waarbij je niet meer ziet wat er gebeurt en de goeierik het ongeloofwaardig lang volhoudt in een vuurgevecht. Tijdens de autorit naar de luchthaven wordt het konvooi belaagd (want ondanks dat het een supergeheim team is weten criminele en corrupte politieagenten precies waar ze wezen moeten), maar daar gebeuren zoveel dingen die niet te verklaren zijn dat je compleet uit de spanning wordt gehaald die je op dat moment zeker zou moeten voelen.
Toch is het echt niet allemaal slecht, zoals al eerder gezegd, maar helaas neemt alles dat niet goed is toch de overhand, waardoor je uiteindelijk niet voldaan de bioscoopzaal uit loopt. Zo zijn er bijvoorbeeld een aantal vechtscènes met Li Noor, gespeeld door Iko Uwais, die erg vermakelijk zijn om te kijken. Verder knopen de laatste paar scènes een flink aantal losse draadjes aan elkaar, waardoor het geheel uiteindelijk net iets minder als los zand voelt.
