Elizabeth Sloane is een zeer succesvolle, Amerikaanse lobbyiste en ze is ingehuurd om een campagne te voeren omtrent het debat over wapenbeleid. Een kwestie die gevoelig ligt, maar ze is meedogenloos en doet er alles aan om te winnen van haar tegenstanders. Haar vijand slaat echter net zo hard toe als zij dat doet en beiden houden er een niet altijd even orthodoxe werkwijze op na. Hoe ver kan ze gaan in haar strijd, wat geeft ze daar allemaal voor op en nog belangrijker: wat is nou eigenlijk haar drijfveer?
Miss Sloane is een drama-thriller van regisseur John Madden, de man achter films als Shakespeare in Love, The Debt en Proof. Voor de eerstgenoemde sleepte hij een Oscarnominatie voor regisseur in de wacht. Zijn nieuwste film maakt ook al kans op een prijs, want die werd genomineerd voor een Golden Globe-award voor beste actrice in een dramafilm. Wat natuurlijk vooral een eer is voor hoofdrolspeelster Jessica Chastain. Toch verdient ook de regisseur zeker complimenten, want hij brengt het verhaal erg mooi in beeld en weet je als kijker van het begin tot het eind geboeid te houden. Tot de laatste scène voel je steeds dat er meer gaande is dan dat je tot dan toe weet.
Wel begint de film met een erg hoog tempo en het is misschien moeilijk om er echt lekker in te komen. Zeker omdat het over een Amerikaanse lobbyist en verkiezing gaat, raak je misschien snel de draad kwijt als je niet precies weet hoe dat zit met wetsvoorstellen en senatoren in de Verenigde Staten. Echter, na een niet al te lange tijd wordt dat wel duidelijk en dus is de snelle start eigenlijk geen probleem. Richting het einde is er een moment waarop het tempo juist een beetje traag wordt. Het valt op dat de snelheid van de verhaalvertelling wisselt, maar écht kritiek is dat niet, want de film wordt nergens saai of langdradig. Bovendien is ook de finale sterk en dat maakt de film gemiddeld genomen gewoon erg goed.
Natuurlijk is dat alles ook te danken aan hoofdrolspeelster Jessica Chastain, die een hele sterke rol neerzet. Ze is volkomen geloofwaardig als de bikkelharde, meedogenloze, ijzersterke carrièrevrouw, maar heeft daarnaast toch ook nog wel iets menselijks. Een kant van Miss Sloane die niemand te zien krijgt, behalve jij als kijker van de film. Ondanks haar werkwijze en haar gebrek aan empathie voor de mensen om haar heen, begin je toch een soort van spijt voor haar te voelen voor het leven dat ze leidt. Daarnaast doet ze ook niets dat niet past bij haar personage en de spaarzame momenten waarop ze emoties toont, voelen ook heel erg oprecht. Dat getuigt alleen maar van acteertalent. Haar Golden Globe-nominatie was dan ook zeker terecht.
De rest van de cast acteert ook prima, maar geen van hen is zo belangrijk als de hoofdrol, wat nota bene de titel is van de film zelf. Zo zien we onder andere Gugu Mbatha-Raw, John Lithgow, Michael Stuhlbarg, Mark Strong, Alison Pill en Jake Lacy. Iedereen draagt een steentje bij, maar eigenlijk hebben ze geen diepgang. Je krijgt, afgezien van de eerstgenoemde, weinig te weten over de personages. Helemaal niet gek eigenlijk, want ook Miss Sloane weet weinig van de mensen met wie ze te maken heeft. Overigens krijg je ook van haar maar weinig informatie, maar net genoeg om zelf een beeld te vormen. Die summiere informatie laten je zelf de rest van het plaatje invullen.
Deze film is bij het grote publiek waarschijnlijk niet zo heel erg in trek, want het onderwerp zal lang niet iedereen aanspreken. Dat is jammer, want deze film dient het eigenlijk wel om gezien te worden. De film is met twee uur en een kwartier wel aan de lange kant. Het is enigszins leerzaam, zet je aan het denken over een aantal belangrijke thema’s en is ook nog eens erg goed gemaakt en verrassend. Je moet er dus wel even goed voor gaan zitten, want een lekkere, hersenloze wegkijker is het natuurlijk niet. Opvallend zijn wel de oordelen van de critici in Amerika, want die variëren gigantisch. Waarschijnlijk voornamelijk omdat de inwoners van de Verenigde Staten wél een mening hebben over het thema van Miss Sloane: de wapenwet.
