Chappie, Ex Machina, Artificial Intelligence, Her, en nu ook Morgan. Het is zomaar een willekeurige greep uit het archief met films over de menselijke relatie met robots of kunstmatige intelligentie. Het is een onderwerp dat veel filosofische en ethische vragen oproept en is daarom een geliefd onderwerp voor film, televisie en literatuur. Luke Scott regisseerde vanuit zijn fascinatie deze film. Morgan belooft een horrorfilm te zijn en het DVD-hoesje ziet er behoorlijk angstaanjagend uit. Met trillende vingers en een bonkend hart drukte ik dan ook op play…
Het begint al goed. In scène één zien we hoe Morgan (Anya Taylor-Joy) meerdere malen een mes in een vrouw steekt. Verbazingwekkend genoeg blijft de vrouw in kwestie in leven, maar het is wel de aanleiding voor een bezoek van risico-manager Lee Weathers (Kate Mara) om eens te bekijken hoe veilig Morgan is. In de instelling ontmoeten we het team rondom Morgan, bestaande uit Ted, Amy, Darren, Skip, Simon en Brenda. Ze zijn allemaal erg begaan met het lot van Morgan, en de eerste helft van de film krijgen we dan ook zo’n dertig keer te horen wat voor bijzonder, speciaal en intelligent meisje Morgan is. Lee kan het allemaal niet bijzonder veel schelen, hij komt vooral om de zaken zo snel en efficiënt mogelijk af te handelen.
Verder bestaat de eerste helft van de film uit een dappere poging om toch nog enigszins logisch en verklaarbaar te maken hoe Morgan tot stand is gekomen. De ingenieuze dokter Simon Ziegler (gespeeld door Toby Jones die in Captain America praktisch hetzelfde personage speelt, namelijk de ingenieuze dokter Arnim Zola) doet even uit de doeken hoe het zit met DNA en synthetisch materiaal en een hoop andere moeilijke woorden. In principe kunnen ze dit deel er net zo goed uit laten, want niemand snapt dit. Ook worden er mysterieuze toespelingen gedaan op eerdere gebeurtenissen door te verwijzen naar “Helsinki”. Waar hebben we dat ook alweer eerder gehoord? Wat het precies is dat daar gebeurd is wordt overigens nooit duidelijk, maar veel goeds zal het niet zijn. Wat er vooral toe doet zijn de relaties die Morgan op weet te bouwen met de mensen om haar heen.
Wat op lijkt te bouwen naar een filosofische film over liefde en vriendschap met robots, verandert in de tweede helft van de film in een ordinaire en eerlijk gezegd eenvoudige slasher. Morgan wordt boos als ze tijdens een psychologisch onderzoek gevraagd wordt naar haar emoties en besluit op een soort killing spree te gaan. Echt horror is het niet te noemen, maar het is eigenlijk gewoon simpelweg smerig. Er zitten gelukkig maar weinig echte schrikmomenten in en echt nachtmerries zul je er ook niet van krijgen, maar de gevoelige personen onder ons zullen meerdere malen eventjes niet naar het scherm kijken.
Eigenlijk is de film in z’n geheel vrij gemiddeld en dat is jammer. In de grote variatie die al bestaat van films over kunstmatige intelligentie, zal deze er niet echt bovenuit steken. Het verloop van het plot is voorspelbaar en zelfs het einde kan aan het begin al verwacht worden. De interessante elementen van deze film zitten voornamelijk in het filosofische aspect. De film roept vragen om met betrekking tot hoe ver we moeten, en vooral ook willen, gaan. Wat te doen als onze creaties zich tegen ons keren en een gevaar voor ons worden? Deze vragen worden eigenlijk in het eerste deel heel mooi opgesteld, maar op het moment dat de film tempo gaat maken, raast het naar het einde toe en lijkt het eigenlijk te vergeten dat ze oorspronkelijk filosofisch begonnen waren.
Dat gezegd hebbende, het tempo en de spanningsboog van de film zijn prima. De personages zijn geloofwaardig en weten de kijker te overtuigen. Rose Leslie speelt Amy, de beste vriendin van Morgan, en samen weten zij heel goed hun emotionele band neer te zetten. Ook Kate Mara zet een strak optreden neer in haar rol als de zakelijke, harde Lee. De film is vermakelijk en kijkt door de goede opbouw fijn weg.
De film steekt niet echt uit in zijn soort. Eigenlijk hebben we dit verhaal al eerder gezien en voegt Morgan maar weinig toe aan het landschap van films over enge meisjes met gemanipuleerd DNA. Naast de enge meisjes uit Orphan Black en Eleven uit Stranger Things, vervaagt Morgan enigszins. Het slashergedeelte is wel iets wat we wellicht nog niet eerder gezien hebben op deze manier in het science-fiction genre. Het is geen echte keiharde horror – voor de mensen die daarop gehoopt hadden – wel is het een boeiende en bloederige science-fiction.
