Je ziet het goed: dit is al het veertiende seizoen van NCIS! Hele trouwe kijkers hebben misschien op Amerikaans tempo meegekeken, maar hier in Nederland is het veertiende seizoen pas net uit op DVD. Tijd voor een recensie.
NCIS is inmiddels net zo’n vast onderdeel van de tv-wereld als CSI. We kijken deze misdaadserie namelijk al sinds 2003. Hoewel velen van jullie vast wel eens een aflevering gezien hebben, hier nog even een korte inleiding voor de serie: NCIS staat voor Naval Criminal Investigative Service en bestaat echt. De NCIS houdt zich bezig met het onderzoeken van misdrijven binnen de marine van Amerika. Dit gaat soms over interne misdrijven (zoals bijvoorbeeld een aanranding van een lid van de marine door een ander lid), maar ook over overige misdrijven waarbij een marinier betrokken is. In de televisieserie komt al veertien seizoenen lang een scala van misdrijven aan bod. Hét team van NCIS waar de serie om draait, is het team van special agent Gibbs. Gibbs is een strenge, maar rechtvaardige en bij tijden warme man. Hij is erg privé, lijkt soms wat stil en heeft een set regels bedacht waar iedereen zich strikt aan dient te houden. Toch is de man uiterst sympathiek en blijkt al snel dat hij een groot hart heeft.
Het team van Gibbs wisselt nogal eens. Wie al fan is vanaf het begin is ‘groot geworden’ met Kate, DiNozzo, McGee en Ziva. Na veertien seizoenen is van die bezetting zo goed als niemand meer over. Kate verloren we al snel, Ziva volgde een aantal seizoenen later en eind seizoen dertien moesten we ook DiNozzo uitzwaaien. McGee is er nog wel, maar zijn rol is drastisch veranderd. Waar hij voorheen het groentje was – en zo behandeld werd – is hij nu het meest ervaren lid van het team. Hij draait immers wel al sinds het begin mee. Het kwijtraken van Kate en Ziva was voor veel fans al een klap. Het kwijtraken van de dynamiek tussen Gibbs en DiNozzo en tussen McGee en DiNozzo, lijkt echter een nog veel grotere klap. Daarom speciale aandacht voor dit verlies.
DiNozzo bracht toch een flinke dosis humor in de serie en zijn aanwezigheid had een groot effect op de serie. Zo ook op de rol van McGee. Nu niemand McGee meer (op een leuke en grappige manier) als het groentje behandelt – wat soms bijna een levensdoel leek voor DiNozzo – is McGee dat ook ineens niet meer. McGee wordt niet eens meer bij zijn bijnamen (waarvan ‘probie’ het meest gemist zal worden door trouwe fans) genoemd. Ook de grappige manieren waarop Gibbs DiNozzo terecht kon zetten, zijn nu officieel verleden tijd. Voor de fans van de vroege seizoenen van de serie, bleken eerdere verliezen al te veel. Nu ook nog DiNozzo weg is, zijn veel mensen afgehaakt. Is dit een verlies dat NCIS überhaupt nog te boven kan komen? Ja en nee.
Nee omdat de serie niet meer hetzelfde is. Het nieuwe team van Gibbs heeft een grote stempel gedrukt op de serie. Geen van de nieuwe leden kunnen dezelfde vibe meegeven als de oude bezettingen konden. Gelukkig wordt dit ook niet heel hard geprobeerd. De nieuwelingen zijn echt hun eigen personages, met hun eigen typische gedragingen en hun eigen verhalen. Wat je wel terug ziet, is dat er gekozen is voor eenzelfde dynamiek. De nieuwe man van het team, Nick Torres, is wel weer een beetje een macho en rokkenjager. Daar stopt de vergelijking met DiNozzo wel. De nieuwe vrouw van het team, Alex Quinn, is weer een vrouw met ballen (so to speak) die flink tegengas kan geven. Dat doet zeker terugdenken aan Ziva. Het feit dat Quinn een speciale band met Gibbs lijkt te hebben, doet dan weer denken aan de vroege jaren van de serie: Kate. Gelukkig zijn zowel Nick Torres als Alex Quinn hun eigen personen. In het begin van seizoen veertien krijg je al snel te zien hoe zij aan het team toegevoegd worden, waarbij je ook een flink stuk van hun achtergrond leert kennen.
Ja, want de serie kijkt wel gewoon nog lekker weg. Ja, Ducky is er nog steeds, samen met zijn maatje Palmer. Ook publiekslieveling Abby is er nog. Laatstgenoemde krijgt haar eigen dynamiek met alle nieuwe personages: iets wat wel leuk uitpakt. Verder verandert zij niet zoveel en dat brengt een fijne dosis herkenbaarheid. Ducky en Palmer zijn inmiddels in andere fases van hun leven, maar zijn verder eigenlijk ook nog veelal hetzelfde. Ze bespreken hun bizarre kennis over bizarre geschiedenis, Palmer maakt grappige foutjes op een uiterst awkward manier en samen komen ze tot de meest bijzondere ontdekkingen in lijken. Kortom: zo kennen we ze.
Ook de lijken blijven gewoon lekker elke aflevering tevoorschijn komen, dus aan moordmysteries hebben ze bij NCIS nogal altijd genoeg stof.
Na veertien seizoenen is NCIS nogal veranderd. Het maakt nogal verschil of je oud fan of nieuw fan bent.
Voor oude kijkers: het nieuwe seizoen kijkt best lekker weg, als je dat een aflevering (of twee) per keer doet. Verder proberen de makers wel vrij hard om de bekende spanning en humor in de serie te stoppen, maar dit pakt op verschillende manieren voor oude fans verkeerd uit. Vernieuwingen hebben de serie (te)veel veranderd, maar elementen die niet echt veranderd zijn, voelen wat saai aan. Bijna alles begint dan aan te voelen als een variatie op dingen die we zes seizoenen geleden ook al zagen.
Voor relatief nieuwe kijkers: als je de bagage van al heel lang fan zijn niet hebt, is het gewoon een toffe serie. NCIS heeft een heel erg eigen gevoel en lijkt daarmee niet op bijvoorbeeld CSI, Bones of JAG. De droge humor spreekt veel kijkers aan en in bijna elk seizoen zitten wel een paar hele interessante verhaallijnen. Waar oude fans dan zullen denken ‘oh dit lijkt heel erg op toen en toen’ of ‘dat en dat was toen veel spannender’, hebben nieuwe fans dat natuurlijk niet. De grote rol die DiNozzo, Kate, Ziva en McGee speelden voor oude fans, kan nu voor nieuwe fans vervuld worden door Tim (McGee), Bishop, Nick Torres en Quinn.
Wellicht dat er zo een hele nieuwe generatie van fans bestaat. Zo niet, dan is de vrees dat de serie het niet van de oude fanbase moet hebben…
Mogelijk niet beschikbaar
