Op zoek naar magie
In Disney-films komen verrassend vaak dezelfde items terug: er is altijd wel een vader of moeder overleden en de hoofdpersoon of hoofdpersonen lijken normale mensen, maar hebben iets bijzonders. Ze maken altijd een verandering mee, waarna ze hun leven prettiger en relaxter kunnen leiden. Zo verloopt het ook met de twee blauwe elfenbroers Ian en Barley Lightfoot. Op jonge leeftijd is hun vader overleden. Vooral de jonge Ian is op de ochtend van zijn zestiende verjaardag ernstig verdrietig over wat hij hierdoor allemaal gemist heeft, omdat hij zijn vader nooit heeft gekend. Zijn onstuimige broer Barley heeft dit allemaal niet in de gaten. Hij probeert, op een nogal onbeholpen manier, zijn broer te steunen, maar Ian vindt dat maar niets. Zijn moeder probeert hem te troosten en haalt een cadeau van zolder dat van zijn vader blijkt te zijn en dat zijn zoons pas mochten openen nadat ze beiden 16 zijn geworden. Dit cadeau is het begin van een heuse queeste waarin de twee broers magie zoeken, vinden en gebruiken, om op die manier hun vader nog eenmaal te zien.
Magische wezen die hun magie zijn verloren
Het verhaal begint zoals een echt sprookje hoort te beginnen: “In een wereld waar mythische wezens zoals elfen, zeemeerminnen en centaurs leven was magie ooit alledaags. Het werd door tovenaars gebruikt om iedereen te helpen, maar het was lastig om onder de knie te krijgen. Technologie nam langzaam aan de overhand tot magie niet meer nodig was en verdween.” Door de beelden bij deze intro wordt meteen de toon gezet van de film; deze is humoristisch met een serieuze ondertoon. De diverse magische wezens die hun magie zijn verloren, zijn prachtig vormgegeven. Zo rijdt er een centaur rond in een auto, terwijl deze wezens vroeger 60 km per uur konden rennen, en krijgt hij zijn achterwerk er bij het uitstappen lastig uitgewrikt. Mini-elfjes gebruiken hun rugvleugels niet, maar razen rond op motorfietsen. En de manticore, vroeger een afschrikwekkend wezen, een soort reuzenschorpioen, rent nu rond in haar taverne om mensen van hapjes te voorzien. En met haar vuurspuwende adem… de kaarsjes van de verjaardagstaart aan te steken bij een verjaardagspartijtje.
De film heeft veel vaart. De broers krijgen tijdens hun tocht het ene na het andere probleem voor de kiezen. Zoals in vele actiefilms vindt ook in Onward een spannende achtervolging plaats. Omdat Ian zijn broer heeft betoverd, bestuurt Ian Guinevere, het rammelige bestelbusje van Barley. Waar hij tijdens zijn rijles nog niet klaar voor was, zoals invoegen, moet hij dit onderdeel tijdens deze achtervolging wel voor elkaar krijgen. Met zijn broer als supporter lukt het hem om dit voor elkaar te krijgen. Dat hij daarna de elfjes die hem op de huid zitten, af kan schudden door de slechtwerkende airco van de auto aan te zetten, is een prachtige omkering van het feit dat Ian de bus van Barley eigenlijk maar een aftands en oud beestje vond. Dat dit beestje nog meer in zijn mars heeft, blijkt later in de film. De auto, met een schildering van een eenhoorn op zijn zijkant, verandert in een galopperend paard dat een ultieme opoffering doet om te ontsnappen aan een cordon politieagenten. Ian en Barley doen er alles aan om te zorgen dat ze hun vader nog één keer kunnen ontmoeten.
Tijdens hun bijzondere reis leren de broers elkaar steeds beter kennen. Na het uiterste en ultieme gevecht bekijkt Ian zijn broer Barley met hele andere ogen. Hier kan voor emotionele meelevers een traantje weggepinkt worden. Kortom, Onward is een positieve en humoristische familiefilm, met een ‘touch of magic’ en lekker veel vaart. Een genot om naar te kijken.
Voor de ontwikkeling van de karakters, kijk op deze site.