Phantom Thread speelt zich af in het Londen van de jaren 50, en meer bepaald in Huis Woodcock, waar Reynolds Woodcock prachtige jurken ontwerpt en zijn zus de jonge meisjes die hem niet meer aanstaan de deur laat wijzen. Zijn nauwkeurig uitgewerkte routine wordt echter verstoord door Alma. Tegen zijn verwachtingen in, is ze even koppig als hij en gaat ze niet mee in zijn vele regeltjes, integendeel. Ze komt op een ambigue manier tussen Reynolds en zijn zus en Reynolds en zijn overleden moeder te staan. Op een manier die even elegant is als de kleren die Reynolds ontwerpt, toont de film de complexe relatie tussen de twee hoofdpersonages.
Phantom Thread is geregisseerd door Paul Thomas Anderson en vormt een groot contrast met zijn vorige film, Inherent Vice. Kijk bijvoorbeeld alleen al naar de affiche, die toen uit felle neonletters en –kleuren was opgebouwd, maar nu helemaal sober blijft. De muziek van de film werd geschreven door Jonny Greenwood en slaagt er andermaal in de kijker al in de openingsscènes helemaal in de juiste stemming te brengen, maar ook om de personages te volgen doorheen het verhaal. Niet verbazingwekkend voor een film met dit thema: de film won op de Academy Awards de prijs voor Best Costume Design.
De in eerste instantie mysterieuze Reynolds Woodcock wordt vertolkt door Daniel Day-Lewis, die hiermee een waardige afsluiter van zijn carrière neerzet. De geniale, maar moeilijke Reynolds zal misschien niet de sympathie van de kijker wegdragen, maar intrigeert wel. Hij voelt aan het begin van de film heel ambigue aan, omdat de kijker niet goed weet wat hij van Reynolds moet denken. Aan de ene kant wekt hij medelijden op door de liefde voor zijn overleden moeder, aan de andere kant heeft hij een aparte manier om relaties te onderhouden of af te breken. Ook in de relatie met Alma, gespeeld door Vicky Krieps, trekt hij eerst alle macht naar zich toe. Tot zij dat niet meer toelaat. Vicky Krieps is (nog) geen bekend gezicht in Hollywood, maar brengt het complexe personage van Alma mooi naar het scherm. Zowel haar relatie met Reynolds als die met zijn zus voelen, ondanks de bijzondere spanningen, niet onnatuurlijk aan. Beide acteurs weten door minieme veranderingen in hun lichaamstaal de hele toon van een scène te veranderen, mede mogelijk dankzij de mooie close-up shots. Hoewel beide personages dus best complex en misschien zelf niet echt aangenaam gezelschap zijn voor de kijker, houden ze toch de aandacht vast.
Deze film moet je vooral zien voor de psychologische spanning en evolutie tussen de personages. Phantom Thread is bij uitstek een psychologisch drama, gemend met historisch drama door de setting. Ondanks dat de meeste scènes zich binnenshuis afspelen tussen enkele personages, is de film echt spannend en is de kijker benieuwd hoe het zal aflopen. De evolutie van de personages is bijzonder om te volgen. Daar komen een aantal leuke thema’s bij, zoals bijvoorbeeld de emotie die aan kledij wordt gehecht of bijgeloof dat er rond hangt. Zelfs als het verhaal van Reynolds en Alma je niet zoveel doet, is de film nog om van te genieten dankzij de vele details en close-ups in beeld en de elegante manier van tonen en vertellen.
Phantom Thread is geen film voor een avondje gezellig hersenloos TV-kijken, maar loont wel de moeite als je van psychologisch drama houdt. De stijl en spanning van de film zitten goed, maar door de complexiteit en soms zelfs onaantrekkelijke persoonlijkheden van de personages, is het af en toe moeilijk om helemaal in het verhaal te blijven.
