De familie Bowen heeft het financieel even moeilijk nu vader Eric zijn baan heeft verloren en daardoor verhuizen ze noodzakelijk naar een nieuw goedkoper huis. Al snel komen ze er achter waarom het een koopje was, want het huis blijkt bezeten door kwade geesten. Het gezin wordt geteisterd door de angstaanjagende aanvallen van de boze entiteiten. Zij hebben het gemunt op de jongste dochter, die ze op een gegeven moment weten te ontvoeren naar de wereld waarin de geesten ronddwalen. De ouders schakelen de hulp in van een paranormaal onderzoeksteam in de hoop hun dochter te kunnen redden, maar daarbij is haast zeker geboden.
Het verhaal klinkt al niet eens zo bijster interessant en het is eigenlijk raar dat men heeft besloten om Poltergeist in een nieuw jasje te steken, want anno 2015 hebben we dit allemaal al zo vaak gezien. Daarmee staat de film eigenlijk al met 2-0 achter, want het is en een remake en wéér een geestenfilm. Na bijvoorbeeld de behoorlijk ondermaatse films Ouija, Annabelle en Jessabelle vorig jaar alleen al is het wel tijd voor een ander type horrorfilm dan films met demonen, geesten en andere vreemde entiteiten die bezit nemen van een huis of voorwerp. Het andere achterstandspunt loopt de film op omdat het woord remake alleen al een nare bijklank heeft gekregen. Zeker omdat in de ogen van velen men vandaag de dag af moeten blijven van films die ooit een bepaalde indruk heeft gemaakt.
Dat gezegd hebbende is het tijd om gewoon eens naar de film te kijken alsof het geen remake is en te hopen dat de achterstand nog weggewerkt kan worden. Te beginnen met de cast, die rustig prima te noemen is. Kennedi Clements en Kyle Catlett zijn de jongsten op de speelvloer en vervullen de rol van zoon Griffin en dochter Madison, wat ze gewoon goed doen. Catlett speelt het onschuldige jonge meisje dat het kwaad niet inziet van onder andere praten met iets dat ze niet ziet, terwijl Clements de bangerik speelt die bijzonder wijs is voor zijn leeftijd. Sam Rockwell en Rosemarie DeWitt spelen de rollen van Eric en Amy en dat is ook gewoon prima en valt eigenlijk niet op in negatieve zin. Eigenlijk nergens is een van de karakters irritant en dat is natuurlijk een goed punt.
Het is wel jammer dat geen van de karakters erg uitgediept wordt in de film, want aan het eind weet je nog niet wie deze mensen eigenlijk zijn. Dat terwijl er wel tijd wordt besteed aan de relatieproblemen van personen die er niet toe doen bijvoorbeeld en dat is erg jammer, want die tijd hadden ze ook kunnen gebruiken om de hoofdpersonen wat interessanter te maken. Nu mis je toch een bepaalde betrokkenheid met de karakters en daardoor kan je het eigenlijk maar nauwelijks boeien wat er allemaal met ze gebeurt. Dit zie je veel vaker gebeuren in het horrorgenre en dat is best wel een groot probleem, want daardoor kun je ook geen goede spanning opbouwen.
Dat zie je terug in deze film, want die moet het hebben van alle jump scares. Misschien dat de beginnende horrorkijker er nog behoorlijk van onder de indruk kan zijn, maar een doorgewinterde horrorfanaat lacht er om. Het irriteert dan zo nu en dan best dat de makers het nodig vinden om steeds weer die volumeknop in een keer voluit te draaien. Zeker omdat die momenten heel erg geforceerd overkomen en die zal je ook meteen opmerken als je de film gaat kijken. Had deze stukjes dan weggelaten of had ze gebruikt om de draak te steken met het horrorgenre door niet plotseling iets of iemand te laten verschijnen met een hoop kabaal.
De film staat inmiddels al op 4-2 achterstand, maar betekent dat dan dat de film slecht is? Nee, ten minste niet als je je over de clichés en eerdergenoemde mankementen kan zetten, want dan blijft een film over waarmee je je nog prima kan vermaken. Er zitten bijvoorbeeld een aantal erg mooie scènes in waarbij het lijkt alsof je zelf ook in een ruimte staat. Dat is gedaan door de camera soepel mee te laten bewegen in plaats van telkens over te gaan naar een ander shot, op bepaalde punten. Het moment waarop het zoontje door een grote tak die door het dakraam naar binnen komt, naar buiten wordt getrokken ziet er erg tof uit en daarbij lijkt het alsof je zijn voeten beetpakt en met hem mee wordt gesleurd. Ook de vondst van de camera op een drone is erg leuk en dat maakt meteen de film een stukje eigentijdser (naast de flatscreens, smartphones en andere hedendaagse techniek in de film natuurlijk).
Het 3D-effect hadden ze ook wel weg kunnen laten, want dat voegt maar zelden wat toe. Als je in de bioscoop je brilletje afzet is het enige verschil dat je de ondertiteling niet meer kan lezen. Dat terwijl er nog genoeg momenten zijn waarop je denkt dat het gaaf zou zijn als iets echt of je afkomt of dat sommige beelden duidelijker in de voorgrond spelen dan andere, waardoor het 3D-gebeuren best toe had kunnen voegen aan de spanning. Helaas is dit de zoveelste film die een stickertje met daarop 3D krijgt, maar waarbij je voor het effect niet hoeft te gaan kijken. Zeker als je al een afkeer hebt voor films met een driedimensionaalsausje, overtuigd deze film je absoluut niet om je anders tegen 3D-films aan te laten kijken.
Op het einde wacht nog een leuke verrassing als je denkt dat de film over is, eind goed al goed, maar helaas ook dan blijft het einde nog voorspelbaar. Zelfs de laatste onzekerheid die je nog hebt op het einde halen ze na het eerste deel van de aftiteling nog weg met een extra scène. Dus als je de hele film wilt zien in de bioscoop, sta dan niet te snel op zodra de eerste namen in beeld verschijnen. Jammer, want een goede eindescène is belangrijk om er voor te zorgen dat de film je bij blijft. Het lijkt alsof filmmakers vandaag de dag bang zijn om mensen dood te laten gaan in de geestenfilms. Helaas blijft om die redenen de film je waarschijnlijk niet lang bij.
