Wat als ons voedsel gevoelens had? Dat is het uitgangspunt in Sausage Party, de animatiefilm voor volwassenen. In de besloten wereld van de supermarkt staan producten elke dag weer te popelen om uitgekozen te worden door klanten, want dan mogen ze mee naar The Great Beyond. Zo ook Frank het worstje, die hoopt om samen met Sally het broodje de supermarkt te verlaten. Wanneer Frank per ongeluk uit zijn verpakking raakt zoekt hij een manier om Sally terug te vinden, maar in zijn zoektocht stuit hij tegen de harde werkelijkheid datThe Great Beyond niet is wat het lijkt. Hoe moet hij de andere supermarktproducten hiervan overtuigen?
Het project Sausage Party is jaren geleden al aangekondigd door makers Seth Rogen en Evan Goldberg, twee vrienden die bekend staan om hun flauwe, maar succesvolle komedies en stonerfilms. Wat ooit begon als een highdea (een idee dat je krijgt wanneer je goed stoned bent) groeide uit tot een concept voor een korte animatie, maar liep uit de hand tot een volledige film. Seth en Evan trommelden hun vaste groep komedie-acteurs op (James Franco, Jonah Hill, Michael Cera, Danny McBride, Edward Norton, Paul Rudd) en vulden die aan met andere bekende sterren die hun stem wel even wilden lenen voor dit gestoorde project (Salma Hayek, Bill Hader, Anders Holm, Kristen Wiig). Sausage Party zou de eerste animatiefilm moeten zijn voor volwassenen. Of het een volwassen film is geworden valt te betwijfelen, maar het is zeker niet geschikt voor kinderen.
Met een bescheiden budget van 19 miljoen dollar is er voor gekozen om de animatiestijl simpel te houden, maar wel lekker cartoonesk en met een opvallend sterke soundtrack van klassieke filmmuziek. De humor ontstaat voornamelijk door de vele dialogen van de supermarktproducten, die doorspekt zijn met woordspelingen en dubbelzinnigheden. Want als je hoofdpersoon een worst is, dan kun je gegarandeerd schunnige puns verwachten. Ook de andere producten zijn slim gekozen: de worst en het broodje raken verliefd, want dan kan de worst ín het broodje. De vaginale douche is de douche van het stel (vrij vertaald naar het Nederlands: klootzak) en de taco(schelp) is een Spaanse lesbienne. De grote hoeveelheid schunnige en dubbelzinnige opmerkingen zijn al bijna genoeg om de film R-rated te bestempelen, maar toch had het comité dat de Amerikaanse kijkwijzer regelt het moeilijk met deze film, want je ziet immers alleen maar huishoudelijke producten. De doorslag gaf de eindscène, waarin de producten op vrijzinnige wijze hun overwinnen vieren: de suggestie van een enorme orgie tussen broodjes, worsten, bagels, maïs etcetera.
Toch is Sausage Party niet alleen banaal en puberaal. De animatie trekt de traditie door van de dierenepos, waarbij bevolkingsgroepen worden verbeeld door verschillende types dieren – in dit geval alledaagse producten. In die zin is Sausage Party satire waarin de omgang tussen verschillende culturele groepen wordt weergegeven. Neem de twee komische bijrolletjes van de zenuwachtige Bagel (Edward Norton) en de Arabisch uitziende flat bread: ze maken constant ruzie maar komen er gaandeweg achter dat ze eigenlijk niet veel verschillen. Lijkt verdacht veel op de ruzie tussen het Westen en het Oosten toch? Bovendien is de drijvende kracht achter het verhaal vergelijkbaar met religie. De producten zien de klanten als goden die de levensmiddelen uitkiezen voor een plek in de hemel, ook al heeft niemand daar bewijs voor. Een klein groepje producten die niet over de datum gaan en dus al heel lang in de supermarkt liggen, weet echter dat er niet iets bestaat als goden en het hiernamaals.
Net als veel van het vorige werk van Seth Rogan en cohorten (This Is the End, Superbad, Pineapple Express) kent Sausage Party ook humor op meta-niveau. Inmiddels is dit een bekend trucje in de komediewereld en is het niet meer zo verfrissend als enkele jaren terug, maar toch werkt het. Het geeft het eenvoudige verhaal van Sausage Party een extra dimensie, die het naast de banale humor en stoner-tv wel kan gebruiken. Daarmee heeft de sfeer wel iets weg van de Lego-films, maar lijkt het inhoudelijk meer op Toy Story. Net als This Is the End moet je deze film niet zien als een losstaande animatie, want dan gaan veel grappen aan je voorbij en is het vooral heel erg flauw. Maar als je het werk van Rogen en zijn vrienden kent, dan merk je direct dat ze ontzettend veel plezier hebben gehad in het maken van deze film. Het zijn allemaal volwassenen in een puberlichaam en als je je zelf ook zo voelt, zal je voor Sausage Party zeker warm lopen. Je zou daar ook niet de enige in zijn, want qua opbrengsten is deze worstenanimatie al succesvoller dan de eerdere ‘animatiesfilms voor volwassenen’: de films van South Park en The Simpsons.
Het is de moeite waard om deze animatie op Blu-ray of dvd te kopen, want je vindt daar aardig wat extra’s op. Zo is er een gag reel waarbij je de stemacteurs ziet inspreken met de uiteindelijke animatie ernaast, wat een sterke indruk geeft van de laagdrempeligheid waarmee Sausage Party is gemaakt. Ook geven Rogen en Goldberg (niet al te serieuze) tips om een goede pitch voor een film op te zetten – iets waar ze natuurlijk al verschillende keren ervaring mee hebben gehad.
