Recensie: Sonic the Hedgehog

Blauwe flits

Sonic moet overhaast zijn vrolijke wereld verlaten waarin hij heerlijk kon rondrennen, omdat slechteriken graag zijn krachten zouden willen. Door middel van een van zijn portal ringen, die hij altijd bij zich moet dragen, verlaat hij zijn fijne wereld en komt op de aarde terecht. Al jaren is hij daar helemaal alleen, alleen gesteund door het kijken naar het gezin van sheriff Tom. Sonic is eenzaam en dat frustreert hem mateloos. In een zwak moment legt hij door deze frustratie het gehele energienetwerk in de omgeving plat. Gedaan is het met zijn onopvallende bestaan. De knotsgekke wetenschapper Dr. Robotnik wordt achter hem aangestuurd en Sonic zal de hulp van Tom nodig hebben om aan Robotnik en zijn drones te ontsnappen.

Familiefilm bij uitstek

Het heeft lang geduurd voor Sonic the Hedgehog zijn weg naar het bioscooppubliek heeft gevonden. De fans waren aanvankelijk niet blij met het ontwerp van Sonic en dus werden de makers teruggestuurd naar de tekentafel. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk want een gameheld als Sonic kun je natuurlijk niet te kort doen. Nu is de film dan toch uitgekomen en is het natuurlijk de vraag of dit design de kritische gamefans alsnog tevreden kan stellen.

Je moet niet verwachten van een film als Sonic dat het verhaal je achterover doet slaan, maar vermaak kun je uiteraard wel verwachten en daarin schiet de film dan ook niet tekort. Regisseur Jeff Fowler speelt losjes met de concepten van de game en heeft daar een vermakelijk en eenvoudig verhaal omheen geschetst. De film is lekker vlot, wat ook goed past bij ons hoofdpersonage: lekker melig en neemt zichzelf vooral niet al te serieus.

Jim Carrey kan zich heerlijk uitleven

Het is alweer een tijdje geleden dat we Jim Carrey zagen in een dergelijke rol. Hij past als geen ander in het lijf van Sonic’s aardsvijand, Dr. Robotnik, en heeft dan ook zichtbaar plezier in het uitvoeren van zijn rol. Voor de Nederlandse versie, die ook op de Blu-ray te bekijken valt, is de keuze gevallen op Huub Dikstaal, waarbij Najib Amhali de stem van Sonic voor zijn rekening neemt. Helaas valt dat net even wat minder in de smaak, maar dat is eigenlijk altijd wel een beetje het geval met nagesynchroniseerde stemmen. Ook James Marsden doet het bijzonder leuk als sheriff Tom. Hij denkt erover om het suffige dorpje te verlaten waarin Sonic zich schuilhoudt, totdat hij Sonic ontmoet. Zijn leven komt compleet op zijn kop te staan door de blauwe egel, maar al snel gaat hij er volledig in mee.

Niet bijzonder origineel

De regisseur kon zijn lol op met Sonic die natuurlijk supersonische snelheid bevat. Een kracht die we natuurlijk al eerder zagen in films zoals de X-Men. Er zit vooral één scène in die regelrecht doet denken aan eentje met Quicksilver in X-Men. Deze scène speelt zich af in een bar en als je de betreffende scène uit de X-Men film kent, dan zul je meteen herkennen wat we bedoelen. Deze scène is begrijpelijk, maar ergens ook wel weer jammer. Het had best interessant kunnen zijn om een andere kijk op de supersonische snelheid te nemen, zodat je niet direct op elkaar te leggen scènes zou hebben gehad. Heel erg is dat gelukkig niet, want het past prima in de setting die Jeff Fowler voor ons neerzet. Sonic blijft overal zijn humor, maar ook zijn naïviteit behouden en dat levert de nodige hilarische momenten op. Dat er dan af en toe een klein beetje op originaliteit wordt ingeboet, neem je al snel op de koop toe.