James Bond is naar Mexico-Stad gegaan na het ontvangen van een geheimzinnig bericht uit het verleden, wat hem op het spoort brengt van een duistere organisatie SPECTRE. Ondertussen is het voortbestaan van de inlichtingendienst niet meer zeker, want na een fusering van MI5 en MI6 staat Max Denbigh, bijgenaamd C, aan het hoofd. Helaas is M genoodzaakt Bond schorsen, maar gelukkig voor hem zetten Moneypenny en Q hun carrières op het spel om de geheimagent die weer eens buiten zijn boekje gaat te helpen waar ze kunnen.
Voor de Bondkenners doet deze filmtitel meteen een belletje rinkelen, want dat is de naam van de misdaadorganisatie die in zes van de eerste zeven films een belangrijke rol speelt. Het is vrij bijzonder dat de organisatie SPECTRE het middelpunt is van deze vierentwintigste Bondfilm, want door een rechtskwestie was Diamonds Are Forever tot nu toe de laatste film met leider Ernst Stavro Blofeld als antagonist. Wel blijkt hij in For Your Eyes Only niet dood te zijn, zonder zijn gezicht in beeld te brengen en zijn naam te noemen, maar daarin rekent Bond al in de openingsscène met hem af. Een steek onder water van de producent richting de rechtsbezitter, om te laten zien dat een Bondfilm dat personage en zijn organisatie helemaal niet nodig heeft.
Nu die kwestie dan eindelijk uit de weg is, kan SPECTRE weer terugkeren. Dit keer om ontdekt te worden door wereldberoemde geheimagent 007. Dat is het verhaal waar regisseur Sam Mendes mee aan de slag moest. Hij boekte met Skyfall al een hevig succes, die wereldwijd meer dan 1,1 miljard dollar opbracht, in tegenstelling tot Casino Royale en Quantum of Solace (beide van andere regisseurs) die ieders ongeveer de helft in het laadje brachten. Ook als je kijkt naar bijvoorbeeld de IMDb-cijfers, behaalt Skyfall met een 7,8 de tweede plek. Ook van de critici kreeg deze film lovende reacties en het is dan eigenlijk niet zo gek dat Sam Mendes nog een bondfilm voor zijn rekening mocht nemen.
Het productieteam kiest er dit keer wel voor om er een stuk kleurrijkere prent van te maken, om te beginnen met de openingsscène in Mexico-Stad tijden de Dag van de Doden, een Mexicaanse feest- en herdenkingsdag, waarbij een wat lugubere carnavalsachtige optocht gebruikelijk is. Daarnaast doet Bond tijdens zijn speurtocht nog een aantal andere bestemmingen aan, van zonnig tot ijskoud. De locaties zijn weer schitterend en met name de opening is echt heel erg goed gedaan. Zoals het eigenlijk hoort is het een minuten lange aaneenschakeling van actievolle en spannende momenten. Het ziet er zo overtuigend uit dat het lijkt alsof de achtervolging écht is opgenomen terwijl de festiviteiten plaatsvonden in de stad.
Dat is sowieso iets wat een groot pluspunt is van de James Bond-films, want bijna alle, dan wel niet alle stunts worden echt uitgevoerd. Daarom zijn de extra’s op de blu-ray ook een welkome toevoeging, want daarin wordt in tien minuten verteld hoe de openingsscène tot stand is gekomen. Verder zijn er nog een aantal korte making-of filmpjes, samen met een duur van zo’n tien minuten, die onder andere laten zien hoe de stunts en muziek tot stand gekomen zijn. De titelsong is dit keer ingezonden door Sam Smith, wat op zich een erg mooi nummer oplevert, maar dit nummer weet Adele’s gelijknamige titelsong voor Skyfall niet te overtreffen. Writing’s On The Wall, zoals het nummer voor Spectre heet, is erg hoog gezongen en mist iets bombastisch.
Mogelijk is dit de laatste film met Daniel Craig als James Bond, wat enerzijds erg jammer is omdat hij het personage zo goed weet neer te zetten met een wat serieuzere karakter, maar anderzijds zou het ook niet verkeerd zijn om te zien wat een andere acteur kan betekenen voor de wereldberoemde filmreeks. Het is overigens wel erg leuk om te zien dat Moneypenny en Q een groter aandeel hebben gekregen en nu ook daadwerkelijk belangrijk zijn voor het slagen van Bond zijn missie. Deze personages worden gespeeld door respectievelijk Naomie Harris en Ben Whishaw, net als in de vorige film. Bondgirl Madeleine wordt gespeeld door Léa Seydoux, maar duikt pas vrij laat in de film op.
Spectre schrijft een aantal nieuwe records op zijn naam, want naast een plekje in het Guinness Book of Records voor de grootste ontploffing in een film ooit, is dit ook de Bondfilm met het meeste budget en langste speelduur. Met name dat laatste was misschien niet helemaal nodig geweest, want tussen de geweldige actiescènes door zitten redelijk wat trage stukken die de vaart uit de film halen. Een speelduur van tweeënhalf uur is sowieso vrij fors, maar alles bij elkaar had Spectre best een halfuurtje kort kunnen en mogen duren.