Na de gebeurtenissen in Skyfall krijgt James Bond een geheimzinnige boodschap en gaat naar Mexico Stad om daar achter een huurmoordenaar aan te gaan. Het zijn zware tijden, want ook MI6 moet de overstap gaan maken naar het digitale tijdperk en is daarom al gefuseerd met MI5. En alsof het al niet erg genoeg is, is er ook nog een geheimzinnige organisatie die in het duister opereert. James Bond heeft duidelijk genoeg te doen in Spectre.
Naar alle waarschijnlijkheid is dit de laatste Bond-film van Daniel Craig. Erg spijtig, want ook in Spectre weet Craig de ingeslagen weg van een serieuze James Bond toch goed neer te zetten. Uiteraard is er ruimte voor de ouderwetse humor die we kennen van James Bond. Waar Daniel Craig in de vorige film echt op zijn top zat qua acteerprestaties als James Bond, is dat nu toch minder. Dit komt vooral omdat het verschil tussen Skyfall en Spectre enorm is. Waar Skyfall echt groots uitpakte, is Spectre vooral erg rustig. Daarover later meer.
Als een James Bond-film ergens goed in is, dan is dat wel het herkenbare intro waarin veel gebeurd en daarna een intro met de bijbehorende James Bond-theme. Het valt eigenlijk meteen op dat deze intro gelijk het meest actievolle moment is dat de film kent. Vooral het spektakel boven het publiek met een helikopter in Mexico Stad tijdens Día de Muertos, is adembenemend. Na deze scène is het tijd om traditioneel gezien te genieten van de nieuwe Bond-theme. Sam Smith’s Writing’s on the Wall is minder bombastisch en is het daarom gewoon net niet.
De film vertelt je het verhaal van Spectre, een mysterieuze organisatie die al eerder in beeld kwam in de James Bond-franchise. Spectre kwam als eerste voor in Dr. No uit 1962, en in Diamonds are Forever uit 1971 leek er een einde aan te komen. Toch kent het ‘huidige’ Spectre, buiten het personage van Christoph Waltz (Blofield), weinig gelijkenis met de organisatie uit de eerdere films. Dit kan in principe nog door de vingers worden gezien, mits Christoph Waltz als Blofield ook een ijzersterke slechterik wist neer te zetten. Het is verwonderlijk dat juist diens sidekick wel weet te overtuigen. Dave Bautista zorgt ervoor dat ook deze generatie James Bond-films weer een sidekick heeft die de brute kracht heeft van de vroegere populaire schurk Jaws. Als het aankomt op het vrouwelijk gezelschap van James Bond, dan zien we twee aparte verschijningen. Zo speelt Monica Bellucci een miniscule rol als Bondgirl voor misschien vijf minuten. Léa Seydoux heeft wat meer tekst maar zien we pas halverwege de film opdraven tot aan het einde van de film.
Spectre is een film met ups en downs. Zo kent het een aantal goede scènes, zoals eerder genoemde boven Mexico Stad. Bovendien zal de scène met een klein vliegtuig boven de bergen in Oostenrijk je bijblijven en zorgt de achtervolging door Rome voor de nodige spanning. Ondanks deze actievolle momenten, blijft het gevoel er zijn dat je kijkt naar een mildere versie van James Bond. De film kent veel rustmomenten waarin het verleden van James Bond naar boven komt. Ook weet men de link met de films vanaf Casino Royale goed in kaart te brengen en leidt alles terug naar Spectre. Helaas moeten we ook opmerken dat het einde van de film eigenlijk al vroeg in de film te ontrafelen is. Het is goed voor de geschiedenis van het personage James Bond, maar het zorgt er gelijk voor dat de actiemomenten erg beperkt zijn. Zo beperkt, dat Spectre het gevoel van een James Bond-film niet weet over te brengen. Als je bedenkt dat deze James Bond-film ook het langst duurt, bijna 2,5 uur, is dat best wel een trage bedoeling.
