Recensie: Spider-Man: Homecoming

Peter Parker droomt ervan om als Spider-Man deel te mogen uitmaken van het team van Avengers, maar helaas is hij er nog niet helemaal klaar voor volgens Tony Stark. Peter krijgt echter wel een mooie outfit en mag wat rondhangen in zijn buurt om daar oude dametjes de weg te wijzen of een fietsendiefstal tegen te houden. Onverwachts stuit Peter echter op een nieuwe schurk, The Vulture. Hij kan natuurlijk niet maar gaan zitten toekijken hoe deze boef gevaarlijke buitenaardse wapens verkoopt op straat en hij besluit er achteraan te gaan. Helaas gaat niet alles helemaal volgens plan.

De trailer van de film was misschien niet direct heel overtuigend en zorgde ook zeker niet voor een ‘wow’-gevoel. Laat dat je echter niet tegenhouden om Spider-Man: Homecoming te gaan kijken, want deze film is zeker de moeite waard. Het is ondertussen al de derde versie, maar verbazingwekkend genoeg ook de beste versie. Het verhaal is hier en daar wel hetzelfde gebleven en is misschien niet echt origineel meer, maar de nodige wijzigingen zijn aangebracht en we hoeven niet opnieuw te zien hoe Peter gebeten wordt door een spin. Zijn introductie kreeg hij al in Captain America: Civil War, waar hij de Avengers ontmoet. Als Marvel-fan heb je deze film hoogstwaarschijnlijk wel gezien, maar is dat niet het geval dan maakt dit ook eigenlijk niet zoveel uit. Spider-Man: Homecoming kan rustig los gekeken worden.

De acteur die de nieuwe Spider-Man mag spelen is Tom Holland. Hij blijkt een uitstekende keuze te zijn geweest, want hij doet dit heel erg goed. Holland komt sympathiek over, maar verder ook buitengewoon normaal. Hij is een nerd die samen met zijn beste vriend Ned absoluut niet tot de populaire jongens van de school behoort. Zowel in zijn onzekere rol als Peter Parker, als in zijn heldenrol als Spider-Man weet Holland te overtuigen. Daarbij is hij de eerste van de Spider-Man acteurs die er daadwerkelijk een beetje als een puber uitziet, al lijkt hij alsnog iets te oud om voor een vijftienjarige door te gaan.

Ook de overige cast is goed met natuurlijk de bekende rol van Robert Downey Jr. als Iron Man, een leuke rol van Jacon Batalon als de vriend van Peter Parker en een verrassend goed gecaste rol van Michael Keaton als de slechterik. Ook verrassend is de naam van de regisseur van deze film, Jon Watts. Hij heeft nog maar weinig ervaring, maar wist het op de een of andere manier toch voor elkaar te krijgen om een grote film als Spider-Man te mogen regisseren. Dat iemand oog voor talent heeft blijkt wel, want Jon Watts komt gelijk binnen met een klapper van hoog niveau. Laten we hopen dat hij in de toekomst nog meer van dit soort films op zich zal nemen.

Benoemd is al dat de acteurs het prima deden en dat de regisseur een schot in de roos is, maar wat maakt de film nou verder zo goed? Dat is vooral de humor en de kleinschaligheid. De film is een soort vrolijke high-school komedie geworden waar toevallig een superheld in voorkomt. Deze jonge superheld hoeft bovendien niet direct de hele wereld te redden van de ondergang, maar begint gewoon lekker klein in zijn eigen buurtje met een wapenhandelaar die als niet belangrijk genoeg gezien wordt door de grote Avengers. Niet direct extreme avonturen dus voor de jonge Spider-Man, al zou hij dat nog zo graag willen. Voorlopig moet hij eerst nog rustig zijn school afmaken.

Dat Peter Parker nog genoeg te leren heeft dat blijkt ook wel, hij brengt soms meer levens in gevaar dan dat hij mensen redt. Daarnaast raakt hij buitenadem van het beklimmen van een hoog gebouw, slingert hij dwars door de schuttingen van tuinen heen en is toch een geruime tijd bezig om te wisselen van zijn dagelijkse kleding naar zijn Spider-Manpak. Dit alles zorgt er echter juist voor dat de film een genot is om naar te kijken. De afwisseling met wat actiescènes is ook precies goed en alles bij elkaar weet Spider-Man: Homecoming dan ook uitstekend te vermaken. Het is zeker niet vreemd als je na het kijken van deze film al reikhalzend uitkijkt naar het vervolg.