Recensie: The 5th Wave

Cassie Sullivan is een tienermeisje dat samen met haar ouders en jongere broertje een leuk leven heeft, totdat alles ineens anders wordt. Een gigantisch ruimteschip hangt boven de aarde en is vanuit haar straat zichtbaar. Op zichzelf lijkt er nog geen dreiging van het ruimteschip uit te gaan. Een paar dagen later verandert dat ineens wanneer een wereldwijde elektromagnetische pulse alle elektriciteit onmogelijk maakt, de eerste golf. Daarna volgen aardbevingen en gigantische vloedgolven, de tweede golf. De derde golf betekent een wereldwijde vogelgriepepidemie. Bij de vierde golf blijkt dat er al “Anderen”, zoals de aliens worden genoemd, onder ons zijn en dat kan iedereen zijn. De vijfde golf is nog aanstaande, niemand weet nog wat dat gaat inhouden, behalve dan dat als die succesvol is, de mensheid ophoudt met bestaan.

Chloë Grace Moretz heeft natuurlijk al vaker een stoere jongedame gespeeld, dat deed ze onder andere in Kick-Ass. Met dat in gedachten zou je denken dat de rol van Cassie haar op het lijf geschreven is. Helaas hebben de makers van deze film er voor gekozen om het personage, dat in de boeken (jawel, er zijn boeken van) behoorlijk gecompliceerd is, te reduceren tot een vrij standaard tienermeisje. Heel jammer, want dat betekent voor Moretz daar haar rol maar weinig uitdaging biedt. Haar vader wordt gespeeld door Ron Livingston en haar moeder door Maggie Siff. Het enige waar Cassie mee bezig is voor een groot deel van de film, is het opzoeken van haar kleine broertje Sam, een rol van Zackary Arthur.

The 5th Wave is geregisseerd door J. Blakeson, voor de mensen die hem nog niet kennen, hij is voornamelijk bekend als schrijver van het tweede deel van The Descent, maar maakte ook de film The Disappearance of Alice Creed. Waar het precies mis gaat bij The 5th Wave is moeilijk te zeggen. Allereerst is de keuze om van het personage Cassie een ‘normaal’ tienermeisje te maken op zijn zachtst gezegd dubieus. Er is nu namelijk geen moment dat het personage interessant wordt en dat is jammer. Het hele concept van de film heeft namelijk wel degelijk potentie. Ook ligt het tempo van de film niet al te hoog, iets wat de trailer van de film al wel een beetje voorspelde.

Dat wil overigens niet zeggen dat er niets goed is aan The 5th Wave, want het team van Blakeson komt echt tot volle kracht wanneer we de beelden voorgeschoteld krijgen van een post-apocalyptische wereld waarin alles verwoest is. Hoewel een uitgestorven highway vol met gestrande auto’s al snel aan The Walking Dead doet denken. ‘The Devil is in the details’ is een begrip dat hier ook op gaat, want hoe mooi de landschappen er ook uitzien, het gaat mis bij het hoofdpersonage. Hoe erg het allemaal ook is, hoe onhandig het ook is om geen stromend water te hebben en dergelijke, het haar van Cassie ziet er altijd vers gewassen uit.

Het lijkt er op dat de schrijvers zich geen raad hebben geweten met het materiaal zoals dat werd geschreven door Rick Yancey. Ze hebben zulke drastische aanpassingen gemaakt dat ze daarmee de ziel uit het verhaal hebben gehaald. Hiervan blijft Cassie het beste voorbeeld, want in het boek is Cassie voornamelijk overmand door verdriet en ontzettend boos. In de film is ze eerder angstig en baalt ze wat, het verdriet dat ze zou moeten hebben, komt nauwelijks over.