Psychologisch dilemma in een jasje van actie
Forenzen. Dat is iets wat vele Amerikanen en ook Michael MacCauley dagelijks moeten doen. Na een lange werkdag zit hij in de trein terug naar huis. Tijdens de treinrit komt een vrouw tegenover hem zitten en begint met hem te praten. Ze zegt te werken en kennis te hebben van de verschillende soorten persoonlijkheden die de mensheid kan hebben. Dan legt ze hem een vraag voor: Zou je iets heel kleins doen, zonder dat je weet wat de consequentie is voor de ander, en daarna met een flinke zak geld weglopen? Het lijkt een hypothetische vraag, maar als Michael dan toch geld vindt op de genoemde plek moet hij in rap tempo beslissen wat hij zal doen.
Op zich is de plot van de film best veelbelovend. Een onderwerp die niet alleen uitnodigt tot actie, maar ook een psychologisch dilemma aanhaalt en zorgt voor morele tweestrijd: kies je voor geld, of voor je medemens? Alle ingrediënten voor een succesvolle film lijken voor de hand te liggen, maar is de film ook echt geslaagd? Dit ligt er helemaal aan hoe je naar de film kijkt: serieus, of met een grote bak popcorn.
Popcornfilm of serieuze psychologische thriller?
Jammer genoeg is de film namelijk net niet geloofwaardig genoeg om serieus genomen te worden. Van een man die immers vijf jaar van zijn pensioen afzit zou je niet snel verwachten dat hij halsbrekende toeren uit zou halen en er levend vanaf zou komen. Toch gebeurd dit een aantal keer, en als je de film serieus zou willen opvatten dan doet dat enorm afbreuk aan de kwaliteit. Liam Neeson kwam er misschien in de eerste Taken mee weg, maar inmiddels zijn we tien jaar verder en begint zijn leeftijd bepalender te worden in dit soort rollen. Waarom er per se is gekozen voor een oudere man die bijna met pensioen gaat is overigens niet duidelijk. Een jongere man zou wat dat betreft beter bij deze rol passen.
Niet alleen de leeftijd zorgt ervoor dat deze film niet heel serieus genomen kan worden. Ook het plot wankelt hier en daar. Het hoofdpersonage moet in de trein op zoek gaan naar een bepaald individu die een schuilnaam draagt en er ‘niet thuishoort’, om diegene uiteindelijk te voorzien van een GPS-tracker. Het probleem is dat dit van iets teveel factoren afhangt om te kunnen slagen. Als dan blijkt dat de schuilnaam van de gezochte persoon alleen maar bekend kan zijn als je die persoon hebt gezien, ga je je toch afvragen waarom Michael in vredesnaam is gestrikt om dit karweitje op te lossen. De reden komt op het laatste stuk van de film aan het licht, maar is totaal niet meer geloofwaardig, omdat deze van te voren nooit ingeschat had kunnen worden.
Indrukwekkende set
Ook lijkt de film een groter psychologisch dilemma aan te snijden dan dat er wordt uitgedragen. Dat dit niet goed uit de verf komt is vooral de combinatie van eerder genoemde minpunten en de niet al te overtuigende vertolking van de rol door Liam Neeson. Dit laatste is echt heel jammer, want hij staat niet te boek als slechte acteur en weet in andere films emoties goed over te brengen. In The Commuter gebeurd dit echter niet, en dat is zonde.
Wat wel positief aan de film is is de actie en het camerawerk. Een film die zich vrijwel alleen maar afspeelt in een trein kan saai worden, maar dat is deze film niet. De set blijkt gebouwd te zijn van allerlei sloopstukken van een oude metro, en de cabines zijn door middel van een hydraulisch systeem in beweging gehouden. Hiermee wordt de set zeer geloofwaardig en lijkt het zich dus ook echt in een trein af te spelen. Des te toffer had het geweest als er een making-of, of op zijn minst een behind-the-scenes op de Bluray had gestaan. Helaas is dit niet het geval, er staan welgeteld nul extra’s op deze Bluray, dus daarvoor hoef je deze film ook niet aan te schaffen.
