Hell’s Kitchen
De Ierse maffia Hell’s Kitchen heeft twintig woonblokken in New York City in haar macht. Het is een plaats vol pandjeswinkels, seksshops en louche barretjes. Het leven is alles behalve makkelijk in die buurt en veilig al evenmin. Als de echtgenoten van Kathy, Ruby en Claire in de bajes belanden door toedoen van de FBI, nemen de drie vrouwen het heft in eigen handen. Ze besluiten de zaken zelf te gaan runnen en de concurrentie uit de weg te ruimen. Houden ze ze zich staande in de criminele wereld van 1978, waar de mannen nog duidelijk neerkijken op vrouwen?
Wie de naam Melissa McCarthy op de poster ziet staan, zal in eerste instantie waarschijnlijk denken dat deze film een komedie is. Vergis je echter niet, want het is een vrij serieus misdaaddrama. Of beter gezegd: een film die zichzelf erg serieus neemt. Helaas slaat het op een aantal vlakken de plank mis, waardoor het niet heel veel verder komt dan een middelmatige film. Met name op gebied van geloofwaardigheid laat de film flinke steken vallen. Dat heeft vooral te maken met dat drie dames die de maffiawereld gaan runnen wel met erg weinig weerstand aan de top komen. Eigenlijk laat iedereen het maar gebeuren.
Geen dreiging
Kathy, Ruby en Claire zouden eigenlijk continu in angst moeten leven met dreiging om elke hoek, maar op een enkeling na legt niemand ze een strobreed in de weg. Dat maakt dat de film eigenlijk nergens echt spannend of interessant wordt. Natuurlijk heeft het trio wat tegenslagen, maar die komen uit het niets en zijn ook meteen weer opgelost. Tot richting het einde van de film is de vraag wat er gaat gebeuren als hun mannen weer uit de gevangenis komen, maar als het eenmaal zover is, blijft een heftige confrontatie uit. Verschillende problemen bestaan steeds voor een zeer korte tijd. Daardoor wordt de spanning niet goed opgebouwd en een goede climax blijft dan ook uit.
Sterker nog, het einde is zelfs lachwekkend. Waar de film lijkt te eindigen met een goede twist, voelt het uiteindelijk als een soort kleutervriendschap. Waarbij de inzet niet zo zeer een stuk speelgoed is, maar het leven. Verschillende personages slaan om als een blad aan een boom en doen dingen die in schreeuwend contrast staan met hun persoonlijkheden. Erg jammer, want nu blijft de knaller uit en is The Kitchen een vergeetbare film. Ook voelt het niet kloppend. Het verhaal komt in een stroomversnelling en er vallen aanzienlijk veel slachtoffers. Niet dat het gek is dát ze vallen, maar wel wanneer. Het gevoel dat er elk moment een kogel door iemands kop kan gaan zou de hele film aan de orde moeten zijn. Niemand solt met de maffia, toch?
Rommelig script
Het acteerwerk is prima, maar toch is het jammer dat Melissa McCarthy niet een keer haar komische talent benut. Een serieuze rol kan ze best aan, maar het neerzetten van uitbundige, hilarische personages past haar beter. De andere hoofdrollen worden gespeeld door Tiffany Haddish en Elisabeth Moss. Met name Elisabeth Moss zet een goed personage neer. Ze krijgt een relatie met het personage van Domhnall Gleeson. De karakterontwikkeling die zij doormaakt is interessant. Hun relatie is ziekelijk, maar zorgt daarmee wel voor een stukje zwarte humor. Het personage van Tiffany Haddish is lichtelijk irritant omdat het er te dik bovenop ligt dat ze een powervrouw is, wat eigenlijk niet strookt met haar achtergrondverhaal.
De film is geschreven en geregisseerd door Andrea Berloff, die een Oscarnominatie voor beste originele scenario kreeg voor Straight Outta Compton. Ze heeft nog geen regisseer-ervaring, The Kitchen is haar eerste klus. Ze weet een erg mooie setting te creëren en het ongure karakter van de New Yorkse woonwijk goed over te brengen. Ook zijn er een aantal lugubere scènes die goed uit de verf komen. De afzonderlijke delen zijn allemaal wel goed, maar het grote geheel voelt helaas onsamenhangend en inconsistent aan. Daarmee stijgt de film niet boven de gemiddelde film uit.
