The Man Who Knew Infinity vertelt het verhaal van Srinivasa Ramanujan, een arme Indiër die in de omgeving van Madras woont. Het lukt hem heel lang niet om werk te vinden en zijn wiskundige theorieën aan iemand die in hem gelooft te slijten, totdat hij uiteindelijk een man tegen het lijf loopt die vindt dat zijn formules gepubliceerd moeten worden. Ramanujan stuurt een brief naar Professor G.H. Hardy, een wiskundige die werkzaam is aan de universiteit van Cambridge, die hem uitnodigt om naar Groot-Brittannië te komen. Er ontstaat een bijzonder band tussen de Indiër en de Brit, iets dat zeer ongewoon is ten tijden van de Eerste Wereldoorlog, de tijd waarin het bijzondere verhaal van Ramanujan zich afspeelt.
De naam Srinivasa Ramanujan doet waarschijnlijk maar bij weinig mensen een belletje rinkelen, maar het is iemand die daadwerkelijk heeft bestaan, net als de andere belangrijke personages in deze film. Het is dan ook wel verstandig om niet eerst onderzoek te doen naar deze wiskundige en je vooral te laten verrassen door het verhaal dat de film vertelt, die is geschreven en geregisseerd door Matt Brown. Hij debuteerde zestien jaar geleden met zijn eerste productie en komt pas nu met zijn tweede film. Dat maakt het des te verrassender dat hij een biografische dramafilm heeft weten te maken die eigenlijk van het begin tot het eind weet te boeien. Hoewel het middenstuk wel een klein beetje lijkt in te zakken, wordt het tempo en de voortgang van het verhaal op tijd weer herpakt. Daardoor verlies je eigenlijk op geen moment de aandacht daadwerkelijk.
Dev Patel vertolkt in deze film de rol van Ramanujan en hem kun je onder andere kennen van Chappie, The Last Airbender en Slumdog Millionaire. Hij weet zijn personage zo geloofwaardig neer te zetten dat je met hem mee gaat leven en daardoor weet de film ook daadwerkelijk af en toe te raken. De verdrietige gebeurtenissen zorgen voor kippenvel en de vreugdevolle momenten zorgen voor een glimlach op je gezicht; een effect dat alleen mogelijk is met een goed geschreven personage en goed acteerwerk. Iets dat ook terug te zien is bij Jeremy Irons, die de rol van Professor Hardy speelt. Zijn personage heeft iets ontzettend afstandelijks, maar is tegelijkertijd ook een soort van aandoenlijk. Dat maakt de chemie tussen beide mogelijk en daarmee ook erg overtuigend. Daarnaast is ook Littlewood, gespeeld door Toby Jones, een erg goede toevoeging aan het verhaal. Hij en Hardy zijn bevriend en steken een beetje de draak met elkaar. Dat zorgt ook voor wat humor en luchtigheid, net als vaak de reacties van de ad-remme Ramanujan.
Bijna alles lijkt gewoon te kloppen aan deze film en eigenlijk krijg je dan ook niet echt het gevoel dat er iets overbodig is. Alle mensen die Ramanujan ontmoeten voegen daadwerkelijk wat toe, dan wel verhaaltechnisch, dan wel om zijn karakter wat meer diepgang te geven. Zo heeft hij een vrouw die achterblijft in India samen met zijn moeder en dat lijkt even een cliché liefdesverhaal te worden, want wat is een film zonder romantiek, maar dat is het uiteindelijk niet het geval. Het draagt bij aan het heimweegevoel en het zorgt ervoor dat de hoofdpersoon bepaalde keuzes maakt, maar het draait verder eigenlijk amper om de liefdesrelatie. Ook is duidelijk te merken dat de regisseur heel bewust bepaalde zaken niet laat zien en het volledig verhaal in zo’n kort mogelijke tijd probeert te vertellen, wat (zoals het spreekwoord zegt) de film extra krachtig maakt.
Is deze film dan perfect? Nee, niet helemaal. Er zijn wel een aantal kleine dingen die een beetje jammer zijn, zoals de opvallend neppe sneeuwbuien in Engeland, maar wat het is meeste opvalt is dat alle Indiërs keurig Engels spreken. Voor de hoofdpersoon is dat niet vreemd en valt dat wel vrij makkelijk te accepteren, maar het feit dat ook bijvoorbeeld zijn analfabetische vrouw en moeder wel goed een tweede taal speken, maakt de situatie een beetje vreemd. Hoewel India in die tijd een Britse kolonie was, verwacht je toch dat de Indiërs in ieder geval onderling hun eigen taal spreken? De reden daarvoor is waarschijnlijk commercieel, maar het zou de film nog net wat authentieker aan laten voelen als de mensen in India gewoon hun eigen taal spraken.
