Ongeschikte spionnen
Audrey en Morgan belanden ongevraagd in een grote internationale samenzwering, net nadat Audreys vriend haar heeft gedumpt per sms. Hij blijkt een geheimagent met een hoop vijanden. Die vijanden komen nu achter de twee vriendinnen aan. Ze zetten de knop om en willigen zijn verzoek in: een belangrijk object afleveren bij een contactpersoon in Oostenrijk. Het loopt volgens plan en ze slaan op de vlucht, kriskras door Europa. Ondertussen ligt het lot van de wereld in hun handen…
De titel van deze film is een knipoog naar de James Bond uit 1977, The Spy Who Loved Me. Dit is niet de eerste film die zijn titel ontleend aan deze oude spionnenfilm, want Austin Powers deed hetzelfde met The Spy Who Shagged Me. In tegenstelling tot die film is The Spy Who Dumped Me niet een gortdroge, parodie-achtige film, maar een komedie die vooral grappig is door een ongeschikt duo dat in een wereld van spionnen belandt. In die zin is deze film wel redelijk te vergelijken met Spy.
Hilarische spionnen
De hoofdrollen worden gespeeld door Mila Kunis en Kate McKinnon, in de huid van Audrey en Morgan. De chemie tussen die twee personages is erg goed en ook de vriendschap komt geloofwaardig over. Audrey is vrij rustig en beheerst, terwijl Morgan uitbundig en impulsief is. Dat lijkt in het begin voornamelijk zo, maar eigenlijk zijn de goede vriendinnen zo met elkaar vergroeid dat ze elkaars eigenschappen hebben overgenomen. Het leuke is dat dit eens een komediefilm is waarin het duo bestaat uit twee mensen die op elkaar kunnen bouwen, in plaats van twee mensen die noodgedwongen samen moeten werken.
Met name Kate McKinnon is hilarisch en zorgt dan ook veruit het vaakst voor een schaterlach. Het zijn vooral haar lichaamstaal, gezichtsuitdrukking en manier van praten die zorgen voor heel veel humor. Zij en andere personages komen daarnaast soms heel scherp uit de hoek, terwijl op andere momenten de humor heel erg droog en flauw is (in positieve zin). Er zit voor iedereen wel iets om te lachen in en als je een beetje makkelijk aan het lachen te krijgen bent, lach je waarschijnlijk bijna twee uur non-stop. De trailer is redelijk representatief, al is de film minder actievol dan het lijkt en is de humor veel meer aanwezig.
Vergeetbare spionnen
Het verhaal is simpel en afgezaagd, maar dat maakt niet uit. Het is slechts een kapstok voor een hele hoop hilarische scènes en het stoort niet dat het verhaal verwaarloosbaar is. Dat is eigenlijk gewoon wat je verwacht. Wat wel opvalt en een klein beetje stoort is dat verschillende personages meerdere keren van kant (goed en slecht) wisselen en dat doden toch niet dood blijken. De makers hadden dat vrij makkelijk op kunnen lossen en een verrassende plotwending kunnen creëren, maar daar is blijkbaar niet voor gekozen.
Van begin tot eind houdt de film dezelfde sfeer vast. Vaak zie je in komedies dat richting het einde de toon verandert het en het richting een dramafilm gaat, bijvoorbeeld. Gelukkig heeft The Who Dumped Me daar geen last van. Keerzijde daarvan is wel dat de personages weinig ontwikkeling doormaken, ondanks alles wat ze beleven. Dat maakt dat de personages vooral om te lachen zijn en uiteindelijk vergeetbaar zijn. Een sequel is daarmee niet echt nodig, maar nog een komedie van dit kaliber is zeer welkom.
