Becca en Tyler hebben hun opa en oma nog nooit ontmoet, omdat hun moeder alle contact met ze heeft verbroken. Nu hebben hun grootouders echter contact opgenomen via internet en hun kleinkinderen uitgenodigd om een week te komen logeren. Becca als regisseuse in de dop besluit om het hele bezoek te filmen om er een documentaire van te maken. Deze documentaire wordt echter een heel stuk spannender dan ze van tevoren had verwacht als haar grootouders zich steeds vreemder gaan gedragen.
Wie verwacht een echte horrorfilm voorgeschoteld te krijgen komt bedrogen uit. Het is meer een thriller met een komische noot. Het is dan ook zeker de meest grappige film die regisseur M. Night Shyamalan geregisseerd heeft. We kennen hem vooral als regisseur van The Sixth Sense maar ook van Signs, The Last Airbender en nog een heel aantal andere films in het horror of sciencefiction genre. Een komedie maakte hij echter nog nooit en dat is een genre waar je The Visit toch bijna in zou kunnen plaatsen.
Door gebruik te maken van het “found-footage”-genre weet M. Night Shyamalan echter toch een spannend en vooral interessant beeld neer te zetten. Het is niet vaak zo dat found-footage zo goed wordt neergezet als in deze film. Het geeft de film een goede sfeer en zorgt er voor dat de spanning waar je op wacht in een horrorfilm goed opgebouwd wordt. Zoals eerder al genoemd lijkt de film daarentegen helemaal geen echte horrorfilm want de spanning zet vaak niet door maar gaat eerder verder in iets komisch. Of dit goed of slecht is zal natuurlijk een persoonlijke keuze zijn en er vooral van afhangen hoe veel liefde je voor het horrorgenre hebt en hoeveel voor komedie.
De hoofdrolspelers in deze film bestaan uit twee jonkies en twee oudjes. De jonge Becca wordt gespeeld door Olivia DeJonge die niet uitblinkt maar het ook niet slecht doet. De rol van haar broertje Tyler wordt vertolkt door Ed Oxenbould. Hij komt af en toe wat gemaakt over maar weet zijn rol toch goed genoeg neer te zetten om de lachers op zijn hand te krijgen. De rol van oma, oftewel Nana, wordt door Deanna Dunagan neergezet en die doet dat werkelijk voortreffelijk. Het zelfde geldt voor Peter McRobbie als Pop Pop. Vrijwel de hele film weten ze feilloos te wisselen van lieve opa en oma naar verwarde bejaarden waarmee duidelijk iets niet in orde is. Dan hebben we nog een klein rolletje voor Kathryn Hahn als de moeder. Deze weet echter absoluut niet te overtuigen en komt erg geforceerd over.
De film begint dan ook niet al te best met een te geforceerd spelende Kathryn Hahn die in een interview vertelt dat er ooit ‘ iets’ gebeurd is waardoor ze bij haar ouders is weggegaan en nooit meer contact met ze heeft gehad. Het interview wordt afgenomen door haar dochter Becca die besloten heeft een documentaire te maken over de ontmoeting met haar grootouders. Ze neemt twee camera’s mee en probeert met hulp van haar broertje alles vast te leggen. Elk personage wordt geïnterviewd en daarnaast moeten er natuurlijk zo veel mogelijk eventuele interessante dingen vastgelegd worden. Ook broertje Tyler draagt daaraan bij, hoewel hij liever voor de camera staat omdat hij een beroemde rapper wil worden.
Het huis van opa en oma staat natuurlijk afgelegen en heeft alles wat een goed horrorhuis zou moeten hebben. Gelukkig zijn Nana en Pop Pop super lief en weet Nana bovendien prima hoe ze moet koken en bakken. Het zijn dan ook haar overheerlijke koekjes die er voor zorgen dat Becca al direct de eerste nacht iets vreemds opmerkt in het huis. Want opa en oma mogen dan wel gezegd hebben dat ze om half 10 moeten gaan slapen, dit is niet zo makkelijk als je weet dat er enorm lekkere koekjes beneden in de keuken staan. Langzaam maar zeker worden de gebeurtenissen ’s nachts steeds gekker en ook overdag gaan de grootouders zich steeds vreemder gedragen. In eerste instantie wordt het vreemde gedrag geweten aan verschillende ouderdomskwaaltjes maar deze lijken toch steeds meer uit de hand te lopen.
