Dit oorlogsdrama draait om de Australische boer Connor. Na het overlijden van zijn vrouw gaat hij in Turkije op zoek naar zijn zoons die daar vochten bij de Slag om Gallipoli. Dit jaar is die slag exact honderd jaar geleden.
De Eerste Wereldoorlog liet niet alleen in West-Europa sporen na. The Water Diviner herdenkt de Slag om Gallipoli in Turkije met een persoonlijk en indrukwekkend oorlogsdrama. Russel Crowe debuteert met deze film als regisseur en is tevens de hoofdrolspeler in de vorm van de Australische boer Connor. Wanneer de vrouw van Connor overlijdt, maakt hij aan haar de ambitieuze belofte dat hij zijn drie zoons terug zal brengen om hen naast hun moeder te kunnen begraven. Zijn zoons vertrokken een aantal jaar eerder naar Turkije om mee te vechten in de Slag om Gallipoli; een slag waarin grote verliezen zijn geleden aan beide kanten.
De film is een mooie combinatie van persoonlijke, individuele verhalen en een herdenking aan de Slag om Gallipoli. De actiescènes en de landschappen zijn erg mooi vormgegeven. Zowel Australië als Turkije worden in de film prachtig weergegeven met brede landschapshots. Dit is geen verrassing, aangezien de cinematografie in deze film gedaan is door Oscar-winnend cinematograaf Andrew Lesnie. Waar we Lesnie van kunnen kennen? O, enkel van meesterwerkjes zoals Lord of the Rings en The Hobbit. De scènes waarin we de Slag om Gallipoli te zien krijgen zijn afwisselend indrukwekkend, chaotisch en ontroerend, waarbij het de makers lukt om ook hier het persoonlijke én het onpersoonlijke van een oorlog tegelijkertijd te laten zien.
Dat persoonlijke wordt nog verder benadrukt door het verhaal van Connor. Russel Crowe is, simpelweg mede door zijn rauwe en sexy looks, een overtuigende vader die het boeren cowboyleven leidt. Met zijn tikkeltje vieze baard, zijn cowboyhoed en zijn mysterieuze, verdrietige ogen is het duidelijk dat deze vader de wanhoop nabij is. Het is jammer dat de film op een paar plekken een beetje zwakke grepen moet doen om het verhaal compleet te maken. Zo is het voor Connor op onverklaarbare wijze mogelijk om op het slagveld precies aan te voelen waar zijn zoons zijn omgekomen en waar gegraven dient te worden. Zodra hij op deze plek staat, heeft hij een flashback van hoe het destijds voor zijn zoons is geweest. Blijkbaar is deze man ook nog eens helderziend.
Desondanks is het een ontroerend gegeven om te bedenken dat een man op zoek gaat naar zijn zoons op het slagveld waar zij hoogstwaarschijnlijk gestorven zijn. In deze zoektocht zien we de menselijkheid van de oorlogsmilitairen. Connor wordt bijgestaan door een Turk en een Engelsman in zijn queeste en langzaam ontstaat er een soort vriendschap tussen Connor en de Turkse majoor Hasan (Yilmaz Erdogan). Hier zit ook duidelijk een soort pacifistisch thema in de film, wat een mooie manier is om de oorlog te herdenken. Oude vijanden kunnen weer vrienden worden en er zitten altijd meerdere kanten aan een oorlog. Doordat de film zowel de Turkse als de Australische kant van de slag belicht en ook echt inzoomt op de individuën, ontstaat er begrip voor beide kampen.
Het is jammer dat er in dit mooie verhaal van mens en oorlog, vriend en vijand, nog wat extra plotlijnen zijn toegevoegd. Zo is er in het slotdeel van de film ineens sprake van een oorlog met Griekenland, waarbij de Grieken afgebeeld worden als de nieuwe slechteriken. Een film die daarvoor nog een pacifistisch thema leek uit te dragen, creëert op deze manier ineens een nieuwe gemeenschappelijke vijand. Deze plotlijn leidt tot nog enkele onbegrijpelijke (maar mooi uitziende) actiescènes, maar doen verder eigenlijk af aan de kracht van de film. Hoewel de actiescènes op zichzelf spannend zijn, lijkt deze verhaallijn toch de volledige film te vertragen.
Een andere deel van het verhaal dat volledig overbodig lijkt, is het liefdesverhaal tussen Connor en de hoteleigenares. Vanaf het eerste moment dat Turkse hoteleigenares Ayshe (Olga Kurylenko) in beeld verschijnt, is overduidelijk dat hier een heel standaard romantisch liefdesverhaal zal ontvouwen. De aantrekkelijke Ayshe moet in eerste instantie niets hebben van Connor, want hij is Australisch, maar uiteindelijk kunnen de twee elkaar toch maar moeilijk weerstaan. Ook hier geldt dat dit verhaallijntje enorm afdoet aan de kracht die de film in eerste instantie had. Normaal gesproken zijn we dol op een extra liefdesplotje in een film, maar in dit geval leidt het af van het oorspronkelijke verhaal en is het eigenlijk eerder een stoorzender dan dat het van toegevoegde waarde is. Door de film te laten eindigen met deze romantische noot, wordt heel de missie die Connor had en de missie die de film had ontzettend afgezwakt.
