Recensie: Unbroken

Louis Zamperini was een simpele Italiaanse jongen in Amerika, totdat hij zijn grootste passie vond: de marathon lopen. Net wanneer hij op het punt staat om mee te doen aan de Olympische Spelen in Tokio, breekt de Tweede Wereldoorlog uit. De rol van bommenwerper bevalt Louis prima, maar na een crash in de Atlantische Oceaan moet hij het 47 dagen volhouden in een rubberboot met twee vrienden zonder eten of drinken. Alsof dat nog niet genoeg is wordt hij gevangen genomen door Japan en moet hij jaren onder het gewelddadige bewind van Watanabe ‘The Byrd’ staan, de leider van de krijgsgevangenis.

De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen en een verfilming van het gelijknamige boek van Laura Hillenbrand; in Nederland heet dit boek De Zamperini Legende. De film blijft erg dicht bij de waarheid waardoor je het verhaal misschien wel kent. Dat neemt niet weg dat er op momenten een goede spanning heerst en de film tot het eind interessant blijft. Dit is de tweede oorlogsfilm die Angelina Jolie heeft geregisseerd en de screenplay is verzorgd door de Coen Brothers (Ethan en Joel Coen), dus daar verwacht je toch wel wat van. Helaas wordt die verwachting maar deels vervuld.

Unbroken slaagt goed in het verbeelden van de verschrikkelijke omstandigheden in het Japanse kamp. Deze periode is dan ook het meest interessante deel van de film, want de weken op zee bieden weinig visuele uitdaging en gaan al snel lijken op All Is Lost (2013). Hoe Jack O’Connell, de acteur die Zamperini speelt, steeds magerder en gemarteld eruit ziet is het gevolg van een knap staaltje grime en deels een streng dieet. Er worden ook enkele mooie shots gefabriceerd bij de kenmerkende Japanse ondergaande zon. Een andere opvallende scène is de openingsscène: deze laat je belanden middenin een actievol luchtgevecht, waarbij Zamperini en zijn vrienden nog aan de winnende hand zijn.

Hoe goed de cinematografie is, zo slecht is de regie. Scènes wisselen elkaar in een gelijk tempo af en elk onderdeel uit Zamperini’s leven lijkt – met name in het begin – volledig los te staan van de rest. Scèneovergangen als fades en korte flashbacks zijn weinig creatief en hoewel het gebruik van de asynchrone vertelwijze het tempo er nog een beetje in houdt, is de film op sommige delen echt te langdradig. Met een totale lengte van meer dan twee uur had er in het begin best wat geknipt kunnen worden. Jolie heeft duidelijk geprobeerd om Zamperini’s hele leven te vertellen, terwijl ze zich beter kon richten op één hoofdlijn. Met andere woorden: als je de film start vanaf circa 40 minuten heb je niet het gevoel dat je veel hebt gemist.

Wat dan wel weer goed werkt is de cast. O’Connell zet het extreme doorzettingsvermogen van Zamperini goed neer en Watanabe als tegenspeler wordt verassend goed gespeeld door een nieuw gezicht in Hollywood: Takamasa Ishihara. De jonge commandant wil erg graag promotie maken en gebruikt Zamperini als doelwit voor zijn machtsvertoon. De vreemde relatie die commandant en krijgsgevangene hier aangaan, wordt sterk opgebouwd en spat op sommige momenten van het scherm.

Er zijn dus veel positieve punten aan Unbroken, maar ook veel negatieve en dan eindig je met een matig resultaat. Het is wel opvallend dat de screenplay van de Coen Brothers helemaal goed zit, maar de regie van Jolie de plank soms faliekant mis slaat. Daarnaast ademt de film één en al Amerika in deze eenzijdige belichting van Japan als vijand en het gezapige einde. Niet zozeer in wat er gebeurt, maar in hoe het in beeld wordt gebracht. Wellicht spreekt de film Amerikanen meer aan dan Europeanen.

De dvd heeft een net zo’n creatieve hoes als de regie van Jolie, maar daar gaat het gelukkig niet om. Op het schijfje vinden we in het minimalistische menu helaas geen extra materiaal. Juist met een verfilming die sterk op waarheid is gebaseerd was het interessant geweest om meer te weten te komen over Zamperini, de man die de marathon wilde lopen maar 47 dagen op zee moest doorbrengen en jarenlang in een Japanse krijgsgevangenis leefde.