Wat is echt en wat zit in haar hoofd?
Sawyer is recentelijk verhuisd naar een voor haar nieuwe en vreemde stad. Ze is gevlucht uit haar vertrouwde omgeving van vrienden en familie om op die manier te kunnen ontkomen aan haar stalker. Ze probeert de draad weer een beetje op te pakken, maar blijft geplaagd door haar angsten; telkens denkt ze David Strine ergens te zien opduiken, om er vervolgens achter te komen dat ze het zich inbeeld. Om het heft weer in eigen handen te krijgen besluit ze een gesprek te voeren met een psycholoog, met een onvrijwillige opname als gevolg. Weet Sawyer de realiteit voor ogen te houden, of glipt ze langzaam weg in haar eigen grootste angsten?
Het is heel lastig om Unsane te beoordelen, want deze film heeft zowel ijzersterke als verwarrende en ongeloofwaardige elementen. Een ding is in elk geval zeker: de cast van niet al te bekende acteurs en actrices zet binnen het plot en script waar ze mee moeten werken behoorlijk geloofwaardige rollen neer. Claire Foy speelt de rol van Sawyer erg goed, de emoties die ze ervaart komen goed over, met name haar innerlijke strijd tussen haar angst en haar verzet hiertegen. Ook de rollen van Jay Pharoah als Nate Hoffman en Polly McKie als nurse Boles zijn degelijk te noemen. De meest opvallende is de rol van Joshua Leonard, die de nachtmerrie van Sawyer, David Strine vertolkt. Gaandeweg de film wordt hij steeds enger en overtuigender, wat erg goed is gedaan. Ook opvallend is een cameo van Matt Damon, met een korte scène van amper twee minuten komt hij ook onverwachts even voorbij.
Steengoeie thriller, of ongeloofwaardige B-film?
Verder is Unsane eigenlijk vooral verwarrend te noemen. De manier van filmen komt over als B-kwaliteit, de film is opgenomen met een iPhone 7 Plus camera, waardoor de beelden overkomen als een film van de jaren negentig. Dit went echter wel na een tijdje en draagt uiteindelijk ook bij aan de sfeer van de film. Dan het plot. Dit is het lastigst om te beoordelen. Enerzijds is de basis van het verhaal heel erg goed: Sawyer lijkt langzaamaan de grip op de realiteit te verliezen, terwijl zij zelf ervan overtuigd is het bij het juiste eind te hebben. Het is tot zover in elk geval gelukt om de kijker hiermee geboeid en nieuwsgierig te houden naar het verdere verloop. Details in het verhaal zorgen echter voor een verstorende werking. Er zijn gewoon een aantal belangrijke details die ervoor zorgen dat de geloofwaardigheid op zijn minst wankelt, maar soms zelfs zo groot wordt dat je er niet meer omheen kunt.
Om te beginnen met de onvrijwillige opname, die voortvloeit uit het ondertekenen van ‘standaard formulieren’. Op zich al heel sterk dat je dit als hoofdpersonage niet doorhebt, maar hoeft in principe niet onmogelijk te zijn. Daarna de opname zelf: Sawyer wordt vrij kort na haar intake begeleid naar de slaapzaal. Dit is een grote ruimte waar alle patiënten liggen: een stuk of acht bedden in een grote slaapzaal waar zowel man als vrouw bij elkaar ligt á la ‘zoek het maar uit met zijn allen’. Het lijkt erop dat de schrijver hier noodzakelijkerwijs voor heeft moeten kiezen om het verhaal verder uit te kunnen werken. Dit is jammer genoeg een grote fout, want het is echt enorm ongeloofwaardig dat, zeker in Amerika, mannen en vrouwen bij elkaar op de kamer liggen. Zelfs met gevangenen doen ze dit niet, dus waarom wel met geestelijke gezondheidspatiënten? Ook wordt Sawyer vrij snel nadat ze in die zaal wordt gebracht betast door een mannelijke patiënt, waar het personeel helemaal niets mee doet en waar zij zelf voor opdraait. Iemand met een verleden zoals zij zou in de echte wereld nooit in zo’n situatie geplaatst worden.
Je kan pas oordelen als je het zelf gezien hebt
Daarna lijkt het plot een weg in te slaan waar het genre eigenlijk ook veranderd, of in elk geval onduidelijk wordt. Van psychologische thriller verschuift het verhaal ineens, op ongeveer driekwart van de film, naar een soort B-filmachtige horror. Het lijkt heel erg alsof de makers van de film niet goed wisten welke kant ze op wilden met het verhaal, waardoor de climax en het einde eigenlijk overkomen als een heel andere film dan hoe deze begon. Heel slecht is het niet, maar heel goed ook niet. Het laat je als kijker in elk geval achter met een gevoel van verwarring, en een onduidelijkheid of deze film nou goed was of slecht. Een ding is zeker: om zelf een oordeel te kunnen vellen zou je de film moeten kijken, het is in elk geval geen verspilling van je tijd, of misschien ook wel…
Dertig jaar geleden werd er een kind gevonden in het bos. Nu moet hij de verdwijning van een ander kind oplossen.
€20,95
Op voorraad. Voor 15:00 uur besteld, woensdag in huis
Gratis verzending!
